Κάποια στιγμή ας αναζητήσουμε τις ευθύνες και στον… καθρέφτη μας

H Ελλάδα πνιγμένη στα σκουπίδια. Οι συμβασιούχοι πνιγμένοι από τα χημικά των ΜΑΤ και τις υποσχέσεις της -πρώτη φορά Αριστερά- κυβέρνησης. Οι αιρετοί «πνιγμένοι» από τη «θηλιά» που και οι ίδιοι έπλεκαν χρόνια τώρα. Και κάπου στο… βάθος εκατομμύρια πολίτες που, μέσα σε όλα τα προβλήματα που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν, δεν θα μπορούν, καλοκαιριάτικα, να βγουν από τις πόρτες των σπιτιών τους, εξαιτίας της κακοσμίας, αλλά και των πιθανών προβλημάτων υγείας από τους όγκους των σκουπιδιών που ήδη έχουν μαζευτεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδος.

Για τις ευθύνες της κυβέρνησης στο τραγικό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με το θέμα των συμβασιούχων δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να καταναλώσουμε πολύ «μελάνι» για ν’ ασχοληθούμε. Και σε αυτόν τον τομέα, όπως και σε όλους τους άλλους, μοίρασε αφειδώς υποσχέσεις, «έκλεινε το μάτι», «παραμύθιαζε» τον κόσμο και τώρα καλούνται, και η ίδια και οι «εθελοντές» εξαπατώμενοι, ν’ αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Όμως, στο συνολικό «κάδρο» υπάρχουν κι άλλα στοιχεία, που αν κι επισκιάζονται από το «δημοφιλές» και πολιτικά επωφελές «υμνολόγιο» υπέρ των εργαζομένων, είναι εδώ, για να μας υπενθυμίζουν τους λόγους που φθάσαμε στην πολυεπίπεδη κρίση που μας μαστίζει. Ακολουθούν ορισμένες σκληρές και δυσάρεστες διαπιστώσεις, που, παρά το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε την αγωνία των περίπου 15.000 συμβασιούχων για το επαγγελματικό μέλλον τους και το ιερό δικαίωμά τους στην εργασία (δεδομένα που ισχύουν εξίσου και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα), θεωρούμε ότι θα πρέπει να καταγραφούν.

Και ξεκινάμε από τον χώρο της Αυτοδιοίκησης, όπου τα πράγματα δεν είναι και τόσο «αθώα», όπως θέλουν κάποιοι να τα παρουσιάζουν. Στα Δημοτικά Συμβούλια, που εκτάκτως συνεδρίασαν για το ζήτημα, οι αιρετοί εκπρόσωποί μας μπορεί να έσπευσαν να λάβουν ομόφωνες αποφάσεις για τη στήριξη του «δίκαιου αγώνα» των συμβασιούχων, αλλά «λησμόνησαν» να προχωρήσουν σε μια γενναία αυτοκριτική για τις ευθύνες και των ίδιων στο χρόνιο πρόβλημα με την «ομηρία» των συμβασιούχων. Μόνο «σποραδικές» και «χαμηλόφωνες» αναφορές έγιναν, έτσι «για τα μάτια του κόσμου».

Το δικαίωμα στην Εργασία θα πρέπει να διασφαλίζεται με τους ίδιους όρους για όλους τους πολίτες. 
Αρκετά συντηρήσαμε τις «μπλε», «πράσινες», «ροζουλί» και όποιες άλλες κομματικές στρατιές. 

Όμως, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το καθεστώς των συμβασιούχων δεν είναι απότοκο των μνημονίων, αλλά προϋπήρχε αυτών. Υπήρχε και την εποχή που δεν απαγορεύονταν οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών των Δήμων. Τότε τι έκαναν οι αιρετοί; Γιατί δεν απαιτούσαν, το ίδιο πιεστικά και με «εμπόλεμη» διάθεση, όπως κάνουν σήμερα, την πρόσληψη μονίμων υπαλλήλων. Μήπως κι αυτοί «βολεύονταν» με το καθεστώς των «πελατειακών σχέσεων», που κατατρύχει τη χώρα από συστάσεως του ελληνικού κράτους;

Αλλά και οι ίδιοι οι συμβασιούχοι μήπως θα πρέπει να προβληματιστούν λίγο; Όταν κάποιος υπογράφει μια σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου συμφωνεί και με τους όρους που την καθορίζουν. Και ναι, πιστέψτε μας, υπάρχουν και στον χώρο του ιδιωτικού τομέα τέτοιες συμβάσεις και ουδείς ποτέ τις αμφισβήτησε, τις κατήγγειλε ή κατέβηκε στον δρόμο για να τις μετατρέψει σε αορίστου χρόνου. Και, φυσικά, δεν μπορούμε να θυμηθούμε πόσοι από αυτούς που κόπτονται σήμερα για τα «δικαιώματα» των συμβασιούχων, αλλά και των μονίμων υπαλλήλων του Δημοσίου, ξεσηκώθηκαν όταν «μακελεύονταν» εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, όταν μικροεπαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες αναγκάζονταν να «βάλουν λουκέτο» στις επιχειρήσεις τους, «γονατισμένοι» από άδικους φόρους και εκτός κάθε λογικής εισφορές.

Κοινωνικός αυτοματισμός και διάθεση εκδίκησης; Σε καμία περίπτωση. Το δικαίωμα στην Εργασία, πέρα από συνταγματικώς κατοχυρωμένο, είναι και εκ των ων ουκ άνευ σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Μόνο που θα πρέπει να διασφαλίζεται με τους ίδιους όρους για όλους τους πολίτες. Αρκετά συντηρήσαμε τις «μπλε», «πράσινες», «ροζουλί» και όποιες άλλες κομματικές στρατιές «τρούπωσαν» ακόμη και σε απίθανες -από πλευράς αντικειμένου εργασίας- δημόσιες υπηρεσίες, επιβαρύνοντας υπέρογκα τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή τις τσέπες μας), στερώντας ταυτόχρονα την πραγματική οικονομία από τις δυνάμεις εκείνες που πραγματικά θα την καθιστούσαν βιώσιμη. Γιατί, είναι αλήθεια, ότι ανάμεσα σε όσους «ελλιμενίστηκαν» στον δημόσιο τομέα, υπάρχουν πάρα πολλοί που, αν δεν είχαν την ασφαλή και βολική λύση του Δημοσίου, αναγκαστικά θα έβγαιναν στον ιδιωτικό τομέα και σίγουρα θα είχαν να προσφέρουν πολλά…

Και κάτι τελευταίο. Αυτοί που χθες, σήμερα και ίσως αύριο, πιέζουν τις κυβερνήσεις να προχωρήσουν σε νομοθετικά κατασκευάσματα, για να παρακάμψουν μια δικαστική απόφαση, έχουν αναλογιστεί τι κινδύνους κρύβει αυτό; Έχει περάσει από το μυαλό τους ότι, ενδεχομένως, αυτό «νοθεύει» τη διάκριση των εξουσιών και μπορεί -κάποια στιγμή- να οδηγήσει ακόμη και στον κλονισμό των ίδιων των θεμελίων του Συντάγματος;

Η κυβέρνηση, κάτω και από την αφόρητη πίεση, μπορεί ν’ «ανακαλύψει» κάποια νομοθετική ρύθμιση και να «μπαλώσει» το θέμα που έχει δημιουργηθεί με τους συμβασιούχους, «σπρώχνοντας» την επανεμφάνιση του προβλήματος για μετά τις επόμενες εκλογές. Οι συμβασιούχοι μπορεί να πανηγυρίσουν για τη δήθεν νίκη τους και ίσως να καταφέρουν να κερδίσουν και τη μονιμοποίησή τους. Εκείνο που μάλλον δεν θέλουν να δουν και προτιμούν να κλείνουν πεισματικά τα μάτια τους, είναι ότι με αυτές τις λογικές το μόνο που ίσως καταφέρουν να εξασφαλίσουν είναι μια μόνιμη, αλλά απλήρωτη εργασία, γιατί κάποια στιγμή δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν.

Ας το σκεφθούν λίγο και κυρίως ας ανοίξουν τα μάτια τους. Ίσως το γεγονός ότι προτιμούσαν να μην βλέπουν και επέλεξαν μόνο ν΄ακούν αυτούς που τους σιγοψιθύριζαν «γλυκόλογα» στ’ αυτιά τους, να τους οδήγησε στο σημερινό τους αδιέξοδο…