Οι γουρουνοκεφαλές των ανεγκέφαλων και η Κόλαση του Δάντη

Η πρώτη αποτρόπαια πράξη συνέβη στο τέλος Φεβρουαρίου στο κέντρο προσωρινής διαμονής προσφύγων στο Σχιστό. Τότε, κάποιοι κρέμασαν μία γουρουνοκεφαλή στην είσοδο του κέντρου, μαζί με έναν σταυρό και μία χαρτονένια πινακίδα που έγραφε, σε… άπταιστα ελληνικά: “Η Ελλάδα έχει ιδιοκτήτη την ΥΠΕΡΜΑΧΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟ την προστάτιδα του γένους των Ελλήνων».

Οι μιμητές τους «χτύπησαν» πριν λίγα 24ωρα στη Σκύδρα, όπου άγνωστοι έριξαν γουρουνοκεφαλές στο στρατόπεδο “Δούμτσα Μαργαρίτη”, το οποίο προορίζεται κι αυτό για χώρος παραμονής προσφύγων.

Και στις δύο περιπτώσεις στόχος ήταν να «μολυνθούν» οι χώροι με αίμα χοίρου, το οποίο οι μουσουλμάνοι θεωρούν ακάθαρτο, προκειμένου να αποτρέψουν την παραμονή τους σε αυτούς.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Τη δήθεν θρησκευτικότητα όσων συνδυάζουν τα σύμβολα της θρησκείας τους με την προσπάθεια εκδίωξης κατατρεγμένων συνανθρώπων τους ή την ομολογουμένως παντελή ηλιθιότητά τους; Αλήθεια, έτσι «μεταφράζουν» οι συγκεκριμένοι ζηλωτές της Εκκλησίας την εντολή του Κυρίου «Ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,39); Ή έχουν την αίσθηση ότι, με τόσους χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες εντός των ελληνικών συνόρων, η λύση είναι να γεμίσουμε με «μολυσμένο» χοιρινό αίμα όλους τους πιθανούς χώρους παραμονής τους, ώστε να μπορούν «ήσυχα – ήσυχα κι αδιαμαρτύρητα» να περιφέρονται στους δρόμους και να κοιμούνται σε πάρκα, πλατείες και χωράφια;

Δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι «ογκόλιθοι» της εθνικο-πατριοφροσύνης ότι με τον τρόπο που ενεργούν το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες που θα μετατρέψουν ένα όντως μείζονος σημασίας ανθρωπιστικό πρόβλημα σε εθνική απειλή για τη χώρα μας;

Τούτες τις ώρες δεν χωρούν ούτε μικροψυχίες, ούτε «ουδετερότητες», 
τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο πολιτών. Τούτες τις ώρες 
αναμετρούμαστε με τους εαυτούς μας και καλούμαστε να τους υπερβούμε.

Ευτυχώς, είναι (ακόμη) λίγοι. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν την ελληνική προσφυγιά και δεν την ξεχωρίζουν από την προσφυγιά των άλλων, όπως ο αρθρογράφος από την Πεύκη, ο οποίος κόσμησε τη στήλη «Γνώμες» του ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ με την επιστολή του για την παλιά Μαγκουφάνα και το σύγχρονο δράμα των προσφύγων (Χρήστος Τσίκας: Να μην ξεχνάμε το δράμα των προσφύγων, τότε και τώρα…).

Παρ’ όλα αυτά, ο χρόνος λειτουργεί, για άλλη μια φορά, εις βάρος μας. Οι ακραίες φωνές όλο και πληθαίνουν, οι εξελίξεις γύρω από το προσφυγικό λαμβάνουν κάθε μέρα και δραματικότερη μορφή και η Ελλάδα αισθάνεται να σφίγγει ολοένα και παραπάνω ο κλοιός γύρω της. Η συνύπαρξη-συμβίωση των εξαθλιωμένων προσφύγων με τους οικονομικά εξαντλημένους Έλληνες δημιουργεί έκρυθμη κατάσταση, που αργά ή γρήγορα, από ένα τυχαίο (ή μη) γεγονός, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνη ανάφλεξη.

Οι ευθύνες της ηγεσίας, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, είναι βαρύτατες. Πρέπει ΤΩΡΑ όσοι αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας και των Δήμων της να αφήσουν στην άκρη τις όποιες αντιθέσεις και περιχαρακώσεις και ενωμένα να βγουν μπροστά, διεκδικώντας λύσεις από το εξωτερικό και καταθέτοντας προτάσεις στο εσωτερικό, για την όσο το δυνατόν ανώδυνη αντιμετώπιση των προσφυγικών – μεταναστευτικών κυμάτων που ξεσπούν πάνω στην Ελλάδα.

Και από την πλευρά της η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, ο καθένας μόνος, αλλά και όλοι μαζί, μέσα από συλλογικότητες, φορείς και άλλες ενώσεις, να απλώσουμε το χέρι στον διπλανό μας (μαύρο, λευκό, μελαμψό, μουσουλμάνο, χριστιανό κ.ο.τ.)  και να προσπαθήσουμε να ανακουφίσουμε, όσο και όπως μπορούμε, τον πόνο του. Γιατί σε έναν κόσμο που θέλει να αυτοαποκαλείται Πολιτισμένος, ο πόνος του διπλανού δεν μπορεί παρά να είναι και δικός σου πόνος. Το γεγονός ότι κάποιοι αδιαφορούν και αφήνουν την Ελλάδα μόνη της να αντιμετωπίσει το προσφυγικό πρόβλημα δεν αποτελεί άλλοθι για εμάς ώστε να υιοθετήσουμε ακραίες συμπεριφορές απέναντι στους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας. Εκτός κι αν ο Πολιτισμός και ο Ανθρωπισμός μας εξαντλούνται στα επικριτικά σχόλια για τους κακούς διακινητές που πνίγουν τους ανθρώπους στο Αιγαίο και στα «κροκοδείλια» δάκρυά μας για τους αδικοχαμένους «Αϊλάν».

Τούτες τις ώρες δεν χωρούν ούτε μικροψυχίες, ούτε «ουδετερότητες», τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο πολιτών. Τούτες τις ώρες αναμετρούμαστε με τους εαυτούς μας και καλούμαστε να τους υπερβούμε.

Σε διαφορετική περίπτωση, ίσως χρειασθεί να βιώσουμε αυτό που περιγράφηκε με τον καλύτερο τρόπο στη «Θεία Κωμωδία του Δάντη»: «Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης»…