Οι «στραβές στη βάρδια» έχουν υπεύθυνους με ονοματεπώνυμο

Η πρόσφατη ήπια χιονόπτωση στην Αττική και ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της, μας έφερε αντιμέτωπους με ένα… περίεργο φαινόμενο. Από τη μία είχαμε τους πανηγυρισμούς των δημοτικών αρχών, για την «άρτια αντίδραση» των μηχανισμών Πολιτικής Προστασίας που διαθέτουν και από την άλλη αρκετά παράπονα δημοτών για αποκλεισμένους δρόμους.

Άραγε, πού να βρίσκεται η αλήθεια; Είναι γεγονός ότι οι περισσότερες βασικές οδικές αρτηρίες των δρόμων στους Δήμους του Βορείου Τομέα παρέμειναν ανοιχτές. Είναι, επίσης, γεγονός ότι οι εσωτερικοί δρόμοι ορισμένων Δήμων παρέμειναν παγωμένοι για αρκετές ώρες, δημιουργώντας φαινόμενα «παραλυσίας» στις μετακινήσεις και εγκλωβίζοντας αρκετούς πολίτες στα σπίτια τους.

Θα μπορούσε να είναι τα πράγματα διαφορετικά; Σύμφωνα με κάποιες απόψεις που ακούσαμε όχι, αφού το φαινόμενο των χιονοπτώσεων στην Αττική είναι σπάνιο και κρατά ελάχιστα 24ωρα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δικαιολογηθούν μεγάλες επενδύσεις για τη διατήρηση ενός εκτεταμένου μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας.

Το επιχείρημα αυτό στο πρώτο άκουσμα φαίνεται λογικό. Ωστόσο, σε μια δεύτερη «ανάγνωση» αρχίζει να παρουσιάζει αρκετά σημεία που το κάνουν να «χωλαίνει».

_______________________

Οι σύγχρονες κοινωνίες, αφού έχουν φέρει τη Φύση στα όριά της, κατανοούν ότι τα όποια ακραία φυσικά ή άλλα φαινόμενα μόνο περιστασιακά δεν θα είναι από εδώ και πέρα…

_______________________

Πρώτα απ’ όλα, η μόλις 12ωρη ήπια χιονόπτωση δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι υπήρξαν δρόμοι όπου οι μετακινήσεις με όχημα ήταν απαγορευτικές για αρκετές ώρες, ακόμη και εάν διαθέτεις έναν υποτυπώδη εκχιονιστικό μηχανισμό.

Επίσης, το γεγονός ότι ανάλογα καιρικά φαινόμενα είναι μικρής διάρκειας στην Αττική σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα για τη μη επένδυση κεφαλαίων στη δημιουργία ενός ισχυρού – αποτελεσματικού μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας. Εκτός εάν δεχθούμε ότι η προστασία της ανθρώπινης ζωής έχει όριο, πέρα από το οποίο κρίνεται οικονομικά ασύμφορη. Εκτός κι αν λησμονήσαμε ότι μία φορά συμβαίνει η «στραβή στη βάρδια» και σου πνίγονται άνθρωποι στη Μάνδρα ή σου καίγονται πολίτες στο Μάτι…

Οι σύγχρονες κοινωνίες, αντιλαμβανόμενες ότι έχουν φέρει τη Φύση στα όριά της, κατανοούν ότι τα όποια ακραία φυσικά ή άλλα φαινόμενα μόνο περιστασιακά δεν θα είναι από εδώ και πέρα. Άρα, είναι υποχρεωμένες να επενδύουν σημαντικά κεφάλαια στην πρόληψη. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι άλλα, πιο οργανωμένα, κράτη του εξωτερικού, παρά τους μηχανισμούς που διαθέτουν, θρηνούν κάθε χρόνο θύματα από ανάλογα φαινόμενα, μπορούμε να αναλογισθούμε πόσο δρόμο θα πρέπει να διανύσει η χώρα μας στον συγκεκριμένο τομέα.

Η «κακιά στιγμή» είναι πλέον προβλέψιμη και αναμενόμενη. Σε προσωπικό επίπεδο επιδιώκουμε να ασφαλίσουμε το Ι.Χ., το σπίτι μας, την υγεία μας. Και δεν το κάνουμε γιατί επιθυμούμε να τρακάρουμε, να πάρουμε φωτιά ή να αρρωστήσουμε, αλλά ακριβώς για να είμαστε προετοιμασμένοι να ανταποκριθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα στις συνέπειες που θα προκύψουν όταν συμβεί το κακό. Όταν υπογράφουμε αυτά τα συμβόλαια και όταν καλούμαστε να αποπληρώνουμε σε τακτική βάση τις σχετικές οφειλές, κάνουμε από μέσα μας την ευχή «αχρείαστα να ‘ναι».

Αυτό που κάνουμε ως άτομα, με ποια λογική τα παραμελούμε ως κοινωνία; Τι σημαίνει χιονίζει σπάνια στην περιοχή μου, άρα γιατί να χαλάω χρήματα για να διατηρήσω έναν πραγματικά «ετοιμοπόλεμο» μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας; Όταν θα συμβεί η συμφορά, στη βάση ποιου κοστολογίου θα αποτιμηθούν οι ζωές που θα χαθούν; Και ως πότε οι δήθεν αρμόδιοι θα ξεπερνούν την κάθε τραγωδία με απλή έκφραση των θερμών τους συλλυπητηρίων και μακροχρόνιες διαδικασίες αποζημιώσεων;

Θα απαντήσει, άραγε, κάποιος στα παραπάνω ερωτήματα;