Σε τι… περίοδο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ο τίτλος που ήθελα να βάλω στο άρθρο ήταν οξύς. Τον είχε πει ο Χάρρυ Κλυνν (Βασίλης Τριανταφυλλίδης) σε μια από τις παλιές υπέροχες σατυρικές δουλειές του… Είχε να κάνει με είδη προσωπικής υγιεινής.

Με απέτρεψαν οι συνεργάτες μου. Μου είπαν ότι δεν μπορούμε να βγούμε με αυτόν τον τίτλο. Είχαν δίκιο, αλλά έως εκεί. Δεν θα το βάλω τον τίτλο, αλλά θα στήσω όλο το άρθρο πάνω σε αυτόν. Γιατί, απλώς, το ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ πριν από πέντε χρόνια γι’ αυτό βγήκε στον… αέρα. Για να πει τις αλήθειες που πιστεύει, ανεξαρτήτως αν «πουλάνε» ή είναι ευχάριστες.

Το άκουσα μία, το διάβασα δύο, μου ήρθε και ως δελτίο Τύπου από Δήμο, ότι ιδιωτική εταιρεία προσφέρει είδη υγιεινής σε κοριτσάκια, για να μην λείψουν από το σχολείο, όταν έχουν περίοδο. Με πείραξε ως δημοσιογράφο, με ενόχλησε ως πατέρα που έχω μια κόρη που δίνει φέτος πανελλήνιες εξετάσεις, με εξόργισε ως πολίτη τούτης της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία.

Όταν ένα κράτος ομολογεί τόσο ξεκάθαρα την αποτυχία του να εξασφαλίσει στους πολίτες του στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, πώς να πας παρακάτω;

Καλά τα μνημόνια, καλό το ηθικό πλεονέκτημα της «αριστεράς», καλές οι ισορροπίες, αλλά αυτό πώς μπορούν άνθρωποι που πάλεψαν(;) για μιαν άλλη Ελλάδα, για μια «άνοιξη» που θα ερχόταν, να το ανέχονται και να μένουν στις θέσεις τους; Πόσο διαβρώθηκαν από την εξουσία τους ώστε να ανέχονται στην Ελλάδα του 2019 να υπάρχουν κοριτσάκια που δεν πάνε στο σχολείο γιατί οι οικογένειές τους δεν μπορούν να προμηθευτούν τα απαραίτητα είδη προσωπικής υγιεινής;

Για τι να γράψουμε από εκεί και πέρα; Για ποια επανεκκίνηση κράτους να μιλήσουμε, για ποια αλλαγή πραγμάτων να κάνουμε λόγο; Όταν ένα κράτος ομολογεί τόσο ξεκάθαρα την αποτυχία του να εξασφαλίσει στους πολίτες του στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, πώς να πας παρακάτω;

Θα πει κάποιος, μα καλά, μόνο αυτό με ενόχλησε, εδώ υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, άνθρωποι που αυτοκτονούν, λόγω της οικονομικής κρίσης. Όντως υπάρχουν, όμως υπάρχουν και κάποια γεγονότα, που μπορεί να φαίνονται υποδεέστερα, αλλά «κουβαλούν» μια συμβολικότητα, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές ούτε που περνούν από το μυαλό μας, μέχρι τη στιγμή που ένα δελτίο Τύπου, μια «αθώα» είδηση, μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτά.

Και είναι πράγματα ντροπής για τη χώρα και τους πολίτες της. Και η ντροπή αυτή δεν βαραίνει μόνο την παρούσα κυβέρνηση, είναι διαχρονική. Επιμερίζεται σε όσους, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, «έστησαν» τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και οικονομία σε «πήλινα πόδια», διέφθειραν συνειδήσεις, έμαθαν τον κόσμο να λειτουργεί στη λογική της αντιπαροχής των πάντων, ακόμα και της ηθικής τους…

Τα κοριτσάκια που αναγκάζονται να μείνουν σπίτι γιατί δεν μπορούν να προμηθευτούν τα είδη προσωπικής υγιεινής που χρειάζονται, θα μεγαλώσουν, κάποια από αυτά θα σπουδάσουν και ίσως διαπρέψουν και μας κάνουν υπερήφανους, ωστόσο, όλα δύσκολα θα ξεχάσουν αυτήν την περίοδο της ζωής τους. Την άλλη, αυτή που η φύση επιβάλλει, με κάποιον τρόπο θα την αντιμετωπίσουν, αλλά τα όσα βιώνουν σήμερα στην κοινωνία που φτιάξαμε εμείς οι μεγαλύτεροι, δύσκολα θα τα βγάλουν από το μυαλό τους.

Και γι’ αυτό η ντροπή ανήκει σε όλους μας…