Στον δρόμο προς την αμερικανική πρεσβεία με τα συνθήματα του ΤΟΤΕ…

Κοντεύει μισός αιώνας από το μεγάλο ξεσήκωμα φοιτητών, σπουδαστών και απλών εργαζομένων κατά της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών, αποκορύφωμα της οποίας υπήρξαν τα τραγικά γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μόνο που αναρωτιέται κανείς σε τι απέδωσαν εκείνοι οι αγώνες, πώς δικαιώθηκαν εκείνα τα νιάτα που χάθηκαν;

Δραματικά μελαγχολικός ο απολογισμός. Η μεταπολίτευση εκφυλίστηκε σύντομα σε ένα «πελατοκεντρικό» σύστημα εναλλαγής αστικών κομμάτων στην εξουσία, που χρόνο με τον χρόνο «βυθιζόταν» στη διαπλοκή, «βούλιαζε» στα σκάνδαλα, γινόταν όλο και περισσότερο αμοραλιστικό, «μεταλαμπαδεύοντας» στη συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος τα «ιδεώδη» της αρπαχτής, της ήσσονος προσπάθειας, της κουτοπονηριάς και της μεγάλης ή μικρής διαφθοράς. Το χειρότερο απ’ όλα∙ στην οικοδόμηση αυτού του συστήματος συνέβαλαν και κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών εκείνων των ηρωικών ημερών. «Αχ πού ΄σαι νιότη που ΄δειχνες πως θα γινόμουν άλλος… ».

Οι μεταλλάξεις μας, εθνική και ατομικές, είναι πλέον «Οβιδιακές». Οι χθεσινοί «Δολοφόνοι των λαών Αμερικανοί» γίνονται σήμερα «φίλοι» και η «αριστερή» του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση τους υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, θέλοντας να τους επιβάλλει ως αντίπαλον δέος (ακόμη και υπό την προεδρία του ανεπανάληπτου Ντ. Τραμπ!) στο «εχθρικό» μπλοκ ευρωπαϊκών χωρών, με επικεφαλής τη Γερμανία, που «απεργάζεται την εξόντωση» του ελληνικού έθνους.

Η «πληγή» που άνοιξε στην Κύπρο παραμένει ανοιχτή για να θυμίζει τα δικά μας εγκληματικά λάθη.

Με πιάνει το παράπονο για εκείνα τα συνθήματα στις πύλες του Πολυτεχνείου, 
για εκείνα τα σκαρφαλωμένα στα κάγκελα νιάτα, 
για εκείνες τις «σκαρφαλωμένες» στα ουράνια ψυχές, 
που πίστευαν ότι θα άλλαζαν τον κόσμο...

Όσο για το τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», μοιάζει με πανό καταξεσκισμένο και καμένο, από τις μολότοφ των «γνωστών-άγνωστων», κάπου στη Στουρνάρα.

Έχουμε και… γράφουμε λοιπόν:

Ψωμί: Ελλάδα του 21ου αιώνα με συσσίτια, με αναζήτηση τροφίμων στους κάδους, με παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία.

Παιδεία: Αφού πολεμήσαμε την αριστεία, εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε κάθε χρόνο να καλύψουμε τα κενά σε εκπαιδευτικούς και τα ακόμη μεγαλύτερα κενά σε υποδομές (πολλά από τα τελευταία καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γονείς με ό,τι τους απόμεινε από το οικογενειακό εισόδημα).

Ελευθερία: Εδώ τα πράγματα είναι… ευκολότερα. Αρκεί η επίλυση της απλής αριθμητικής πράξης: Ψωμί + Παιδεία = Ελευθερία.

Χρόνια πριν, μαθητής ακόμη, λαμβάνοντας μέρος στις σχολικές γιορτές για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, σιγοψιθυρίζοντας τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ονειρευόμουν τι καλά θα ήταν να έχω γεννηθεί μία 15ετία νωρίτερα, ώστε να είμαι κι εγώ στο Πολυτεχνείο. Σήμερα, πλησιάζοντας κι εγώ τον μισό αιώνα ζωής, με πιάνει το παράπονο για εκείνα τα συνθήματα στις πύλες του Πολυτεχνείου, για εκείνα τα σκαρφαλωμένα στα κάγκελα νιάτα, για εκείνες τις «σκαρφαλωμένες» στα ουράνια ψυχές, που πίστευαν ότι θα άλλαζαν τον κόσμο…

Θλίβομαι, αλλά και πεισμώνω. Και σκέφτομαι ότι ακόμη και τώρα, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν έχουμε το δικαίωμα να κουρελιάσουμε τους αγώνες τους και να τους γυρίσουμε τόσο προσβλητικά την πλάτη. Γι’ αυτό σηκωνόμαστε και πάλι όρθιοι, παίρνουμε τη ματωμένη σημαία και βγαίνουμε στον δρόμο προς την αμερικανική πρεσβεία. Όχι για να σπάσουμε και να κάψουμε, αλλά για να ξεκαθαρίσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι είμαστε ακόμη ΕΔΩ, βροντοφωνάζοντας τα συνθήματα του ΤΟΤΕ. Και θα ξεκινήσουμε από τα απλά και μικρά∙ θα απαιτήσουμε Ψωμί και Παιδεία, στοιχεία χωρίς τα οποία η όποια Ελευθερία μόνο ανάπηρη μπορεί να είναι…

Καλή πορεία!