Τον Μπάμπη τον φονιά εμείς τον μεγαλώσαμε…

Δολοφονία Κάρολαϊν, βιασμός 25χρονης εγκύου από τέσσερις δράστες, βιασμός και ξυλοδαρμός καθαρίστριας, επίθεση με καυστικό υγρό στη Μονή Πετράκη, σύλληψη ιερέα για βιασμό και ασελγείς πράξεις κατά ανηλίκων κοριτσιών… Ατέλειωτος και φρικτός ο κατάλογος της εγκληματικότητας κι όλα αυτά μέσα σε μόλις λίγα 24ωρα.

Μια άλλη μορφή πανδημίας, όπου οι έρευνες, οι μελέτες, τα περιοριστικά μέτρα δεν έχουν καταφέρει να ελαχιστοποιήσουν στο ελάχιστο τον ρυθμό διάδοσής της. Αντιθέτως, μέρα με τη μέρα λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Όσο για «εμβόλιο», ούτε λόγος να γίνεται.

Παρόμοια εγκλήματα στο παρελθόν (και όχι στο πολύ μακρινό) γίνονταν πρωτοσέλιδα στα λιγοστά -κυρίως έντυπα- ΜΜΕ. Σήμερα, κατακλύζουν το αστυνομικό δελτίο. «Τότε δεν υπήρχαν τόσα πολλά ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης γι’ αυτό δεν τα μαθαίναμε» υποστηρίζουν ορισμένοι, ίσως για να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, ότι πάντα υπήρχε αυτού του είδους η εγκληματικότητα. Μάλλον όχι εύστοχος ο ισχυρισμός. Αν και τότε συνέβαιναν φρικτά εγκλήματα με την ίδια συχνότητα και ευκολία που γίνονται σήμερα, έστω και τα λιγοστά ΜΜΕ της εποχής θα τα αναδείκνυαν.

Η αλήθεια, ίσως, είναι πιο ανησυχητική. Τότε τα ακραία εγκλήματα αποτελούσαν την εξαίρεση, σήμερα τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Πιθανότατα ποτέ μέχρι σήμερα σε ατομικό επίπεδο (γιατί σε εθνικό, δυστυχώς, το ζήσαμε σε διάφορες ιστορικές στιγμές) να μην ήταν τόσο ανυπολόγιστη η ανθρώπινη ζωή, να μην είχε καταστεί τόσο απροκάλυπτη η άσκηση κάθε μορφής βίας και κακοποίησης.

Το δύσκολο δεν ήταν να μαντέψεις ότι ο Μπάμπης ήταν ο φονιάς της Κάρολαϊν, αλλά να συνειδητοποιήσεις ότι τον Μπάμπη και κάθε Μπάμπη κάποιος από εμάς τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε…

Το πρόβλημα δεν είναι αστυνομικό, αλλά βαθύτατα κοινωνικό. Και δεν αφορά μία χώρα ή κοινωνική τάξη, αλλά είναι παγκόσμιο και διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Όσα αστυνομικά  μέτρα και να ληφθούν, όσες δυνάμεις πρόληψης και καταστολής και να επιστρατεύσουμε, εάν δεν σκύψουμε σοβαρά στις συνθήκες που κυοφορούν, γεννούν και θρέφουν τα φαινόμενα εγκληματικότητας, αυτά θα πολλαπλασιάζονται όσο και να τα πολεμάμε.

Κι αυτό δεν είναι θεωρητικό. Ούτε έχει να κάνει μόνο με κάποιους… άλλους, που έχουν την ευθύνη να σχεδιάσουν τις «μεγαλόπνοες» πολιτικές (μέτρα κατά της παγκόσμιας φτώχειας, του ξεριζωμού ανθρώπων από τους τόπους τους κ.λπ.). Έχει να κάνει με την καθεμία και τον καθένα μας. Μορφή βίας ήταν και οι κοροϊδίες κατά της 14χρονης Γωγώς, που δεν πληρούσε τις σωματικές προδιαγραφές ορισμένων, και οι οποίες την οδήγησαν στο χειρουργικό κρεβάτι και από εκεί στον θάνατο. Παιδιά μας ήταν αυτά, που δεν φροντίσαμε να τους μάθουμε πού σταματά το αστείο και πού τα πράγματα αρχίσουν να σοβαρεύουν.

Η Γωγώ θα μπορούσε να μην είχε επιλέξει να αλλάξει την εμφάνισή της. Να κλεινόταν στον εαυτό της, να συσσώρευε μίσος εναντίον όσων την κορόιδευαν και κάποια στιγμή να το ξεσπούσε με μια αντικοινωνική -ακόμη και εγκληματική- πράξη. Και τότε θα πέφταμε πάνω της να τη «κατασπαράξουμε». Χωρίς ούτε στιγμή να έχει περάσει από το μυαλό μας ότι εμείς την οδηγήσαμε στην πράξη της…

Τόσο απλό είναι και για τούτο τόσο τρομακτικό. Ας αφήσουμε από τα χέρια μας για λίγο τα κωλο-κινητά και τις υπόλοιπες ηλεκτρονικές συσκευές αποχαύνωσής μας και ας κοιτάξουμε το παιδί μας. Πώς μεγαλώνει, πώς συμπεριφέρεται, τι μπορεί να το βασανίζει… Ας ακούσουμε τις επισημάνσεις του δασκάλου στο σχολείο κι ας μην μας πιάνει το εγωιστικό σύνδρομο, που θέλει το παιδί μας «να μην είναι τέτοιο».

Διαφορετικά ας συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι το αστυνομικό δελτίο κάθε μέρα θα χειροτερεύει. Μέχρι που θα μας αφήνει αδιάφορους, γιατί πλέον θα έχουμε αποδεχθεί την κατάσταση.

Το δύσκολο δεν ήταν να μαντέψεις ότι ο Μπάμπης ήταν ο φονιάς της Κάρολαϊν, αλλά να συνειδητοποιήσεις ότι τον Μπάμπη και κάθε Μπάμπη κάποιος από εμάς τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε…

Καλό κολύμπι.