Τους «ιούς» τους αντιμετωπίζουμε με ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια και στα… μυαλά μας

Τέσσερις ειδήσεις που πρέπει να μας προβληματίσουν:

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε πανδημία τον «Cobid-19» (κορωνοϊό).

Η Ελλάδα μετρά τον πρώτο νεκρό από τον συγκεκριμένο ιό, έχει αναστείλει μεγάλο μέρος των μαζικών κοινωνικών εκδηλώσεων, ενώ τα δύσκολα είναι μπροστά (τουλάχιστον για τις επόμενες δύο με τρεις εβδομάδες).

Στο Αιγαίο, η Τουρκία απειλεί ότι το επεισόδιο με την τουρκική ακταιωρό να χτυπά σκάφος του ελληνικού Λιμενικού δεν είναι μεμονωμένο γεγονός…

Στον Έβρο η κατάσταση παραμένει σταθερή, αλλά κρίσιμη, σε ό,τι αφορά την απόπειρα μαζικής εισβολής μεταναστών στη χώρα μας.

Ζούμε πρωτόγνωρες ιστορικές στιγμές. Έχοντας στην «πλάτη» πάνω από 10 χρόνια βαριάς οικονομικής κρίσης, πριν προλάβουμε ακόμη «να σηκώσουμε κεφάλι», βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολλαπλές προκλήσεις. Παραζαλισμένοι, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα «φαινόμενα», να μαντέψουμε τις εξελίξεις και ταυτόχρονα να υιοθετήσουμε νέες συμπεριφορές στον τρόπο που συναναστρεφόμαστε με τους άλλους, εργαζόμαστε, περνάμε την καθημερινότητά μας.

Μέσα σε αυτήν την παραζάλη «φουντώνουν» τα σενάρια συνομωσιολογίας, ο αριθμός των οποίων ανταγωνίζεται τον αντίστοιχο των κρουσμάτων του κορωνοϊού.

Η απομόνωση μπορεί να συστήνεται ως αναγκαίο προσωρινό μέτρο απέναντι στην εξάπλωση του κορωνοϊού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εξελιχθεί σε μόνιμη κατάσταση…

Όπως σε όλα τα γεγονότα της ζωής μας, και στην παρούσα φάση, ο χειρότερος σύμβουλος είναι ο πανικός. Θα προσθέταμε και ο -ανέξοδος για όσους τον ασκούν, αλλά πανάκριβος για το κοινωνικό σύνολο- «τσαμπουκάς». Η λογική του αγνοώ τα μέτρα (σε ό,τι αφορά τον κορωνοϊό) και κάνω ό,τι κατεβαίνει στο κεφάλι μου, η παρότρυνση να απαντήσουμε επιθετικά στους Τούρκους (σχετικά με τις προκλήσεις σε Έβρο και Αιγαίο), μπορεί να ικανοποιούν το θυμικό και την ανάγκη μας για μια στιγμιαία έκρηξη αποφόρτισης, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία υπεύθυνης αντιμετώπισης των σοβαρών προκλήσεων με τις οποίες οφείλουμε να αναμετρηθούμε.

Σε πολιτικό επίπεδο καταγράφονται τα πρώτα δείγματα ενότητας και ομοψυχίας, γεγονός ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, αλλά και δηλωτικό της σοβαρότητας των στιγμών.

Σε κοινωνικό επίπεδο προβάλλεται, όσο ποτέ άλλοτε, η αδήριτη ανάγκη να προτάξουμε την ατομική ευθύνη, ώστε να διασφαλίσουμε το συλλογικό συμφέρον.

Ωστόσο, δεν χρειάζονται υπερβολές. Η απομόνωση μπορεί να συστήνεται ως αναγκαίο προσωρινό μέτρο απέναντι στην εξάπλωση του κορωνοϊού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εξελιχθεί σε μόνιμη κατάσταση, ιδιαίτερα σε έναν εξωστρεφή λαό όπως αυτός της Ελλάδος. Με υπευθυνότητα απέναντι στις οδηγίες των ειδικών, αλλά και χωρίς ανάπτυξη φοβικών συνδρόμων, μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση.

Αντί, λοιπόν, να κλειστούμε στους εαυτούς μας, ας ανοίξουμε τα παράθυρα των σπιτιών μας, και κυρίως των μυαλών μας, μετατρέποντας τις σημερινές προκλήσεις σε αυριανές ευκαιρίες για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.