Όταν ο «Κανένας» κερδίζει στις δημοσκοπήσεις, τότε χάνει η Δημοκρατία…
Ενυπόγραφα

Όταν ο «Κανένας» κερδίζει στις δημοσκοπήσεις, τότε χάνει η Δημοκρατία…

Στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες υπάρχει ένα στοιχείο που επαναλαμβάνεται με ανησυχητική συχνότητα και προκαλεί σοβαρούς προβληματισμούς. Πρόκειται για την απάντηση στο ερώτημα «Ποιον θεωρείτε ως τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό;», όπου η απάντηση «Κανέναν» πλειοψηφεί στις προτιμήσεις του ερωτώμενων.

Με άλλα λόγια, στην πλειοψηφία των πολιτών αρχίζει να παγιώνεται η άποψη ότι κανείς από τους σημερινούς αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων δεν είναι ικανός να οδηγήσει τις τύχες της χώρας. Άρα, η λογική με την οποία ο ψηφοφόρος καλείται να πάει στις κάλπες, όποτε αυτές στηθούν, δεν είναι η ανάδειξη του καλύτερου για να κυβερνήσει τον τόπο, αλλά αυτού που θα ικανοποιεί τη ρήση που θέλει το μη χείρον βέλτιστον.

Ωστόσο, πόσο επικίνδυνο μπορεί ν’ αποδειχθεί το συγκεκριμένο εύρημα των δημοσκοπήσεων για την ποιότητα της Δημοκρατίας στον τόπο, αν όχι και για την ίδια την ύπαρξή της; Πόσο μπορεί μια κυβέρνηση, της οποίας ο πρώτος τη τάξει είναι με το… στανιό αποδεκτός, να εμπνεύσει όραμα στις πλατιές λαϊκές μάζες και να τις παρακινήσει προς την κατεύθυνση ανασυγκρότησης της κλυδωνιζόμενης χώρας τους;

Όσο και να μην θέλουμε να το δεχθούμε, είναι ιστορική νομοτέλεια ότι χωρίς ισχυρές προσωπικότητες – ηγέτες ουδέποτε σημειώθηκαν ριζικές αλλαγές σε κάποια χώρα, είτε προς τη θετική είτε προς την αρνητική κατεύθυνση. Αν δεν υπάρξει αυτός που θα δώσει το όραμα – κίνητρο για μια νέα ριζοσπαστική μεταρρύθμιση, όποια καλή ιδέα και να «πέσει στο τραπέζι» θα «καεί» στη «φωτιά» της γενικής ανυποληψίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και ακόμη χειρότερα∙ όσο θα συντηρείται αυτό το κλίμα, θ’ αυξάνουν οι πιθανότητες της αναρρίχησης στην εξουσία ακραίων λαϊκιστών, είτε από την αριστερή, είτε από τη δεξιά μπάντα του πολιτικού τόξου.

Οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να πορεύονται σε παράλληλες μοναχικές πορείες, 
καλλιεργώντας τη διαίρεση του εκλογικού σώματος, 
αντί να επιδιώκουν μετ' επιτάσεως την ενότητα και τη συλλογική δράση.

 

Πώς μπορούμε να φύγουμε από το συγκεκριμένο αδιέξοδο είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές χρειάζεται τουλάχιστον η συνειδητοποίηση από πλευράς των πολιτικών αρχηγών  του κινδύνου που διατρέχει η χώρα και η υποταγή των προσωπικών φιλοδοξιών στο κοινό συμφέρον, κάτι που δεν διαφαίνεται από πουθενά. Το «πάθημα» των μνημονίων, που «έφαγαν» πολλές κυβερνήσεις και -όπως πάει θα «φάνε» κι άλλες- δεν έγινε «μάθημα» για τους πολιτικούς προϊσταμένους μας. Αδυνατώντας να συναισθανθούν ότι το πολιτικό μπόι ενός εκάστου εξ αυτών υπολείπεται σημαντικά των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα, εξακολουθούν να πορεύονται σε παράλληλες μοναχικές πορείες, καλλιεργώντας τη διαίρεση του εκλογικού σώματος, αντί να επιδιώκουν μετ’ επιτάσεως την ενότητα και τη συλλογική δράση.

Τα κομματικά μαγαζιά και παραμάγαζα, οι ανικανοποίητες φιλοδοξίες, οι καταστροφικές ιδεοληψίες, εξακολουθούν να κατατρύχουν τον ελληνικό πολιτικό βίο, μην αφήνοντας ούτε μια σπιθαμή ελεύθερο χώρο να εκφραστεί κάτι διαφορετικό, αναγεννησιακό, ελπιδοφόρο. Προτιμούν να πορεύεται ο καθένας μονάχος, έστω και υπό ασφυκτική διεθνή οικονομική επιτροπεία, παρά να αποποιηθούν την πρωτοκαθεδρία, οδηγούμενοι σε λύσεις σύνθεσης και αξιοποίησης των υγιών πολιτικών δυνάμεων του τόπου, σε μια πράγματι πανεθνική προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής αξιοπρέπειάς μας.

Και όσο επιμένουν σε αυτή την τακτική, τόσο ο «Κανένας» θα κερδίζει στις δημοσκοπήσεις. Και όσο ο «Κανένας» θα κερδίζει, κανείς πρωθυπουργός, όποια κυβέρνηση και να σχηματίσει, δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει από τον λαό για τον λαό και μοιραία θ’ ακολουθήσει τη μοίρα των προηγούμενων. Μέχρι που ένα γεγονός, μάλλον εθνικά μοιραίο, θα σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet