Επεισόδια Πολυτεχνείου, επίθεση σε Γερμενή & «α λα καρτ» δημοκρατική ευαισθησία

Η πιο επικίνδυνη εξέλιξη σε μια χώρα της οποίας ο κοινωνικός ιστός έχει σχεδόν διαλυθεί, εξαιτίας της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, είναι η διολίσθηση στην ανεξέλεγκτη βία μεταξύ κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων. Και ο μόνος τρόπος για ν’ αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη είναι η κατηγορηματική και άνευ «αστερίσκων» καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Αφορμή για τη διατύπωση της παραπάνω θέσης αποτελούν δύο γεγονότα της πρόσφατης επικαιρότητας, σε δύο μεγάλους Δήμους της Αττικής, που μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν.

Το πρώτο, το οποίο κι έλαβε εκ των πραγμάτων μεγάλη δημοσιότητα, είναι το για -πολλοστή φορά- κάψιμο του κέντρου της Αθήνας από ολιγομελείς ομάδες «αντιεξουσιαστών», «κουκουλοφόρων», «αναρχοαυτόνομων» (διαλέξτε όποιον χαρακτηρισμό επιθυμείτε). Για ώρες η Αστυνομία παρακολουθούσε σε ρόλο θεατή (προφανώς υπακούοντας εντολές της Πολιτείας) να καταστρέφεται δημόσια περιουσία, να βεβηλώνεται το εθνικό σύμβολο, να έχει μετατραπεί μια ολόκληρη περιοχή σε πραγματικό πεδίο μάχης. Λίγες ώρες αργότερα ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, δήλωνε σε εκπομπή ραδιοφωνικού σταθμού με αφορμή τα επεισόδια: «Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ως δήμαρχος, αυτό είναι που εμένα με πλήττει». Παράλληλα, έκανε λόγο για «σιωπηρή συμφωνία» της ΕΛ.ΑΣ. με τους κουκουλοφόρους.

Το δεύτερο επεισόδιο συνέβη σε καφέ στο Μαρούσι, το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από άγνωστους, που τον χτύπησαν στο κεφάλι, πριν εξαφανιστούν (Επίθεση κατά του βουλευτή της Χ.Α. Γ. Γερμενή στο Μαρούσι).

Οι «χρυσαυγίτικες» μέθοδοι είναι καταδικαστέες απ' όποιον πολιτικό χώρο κι αν προέρχονται. 
Η επιλεκτική ανοχή στη βία θ' ανοίξει πληγές που δύσκολα επουλώνονται...

Βασικές διαφορές μεταξύ των δύο γεγονότων: Τα επεισόδια στον Δήμο της Αθήνας ήταν άκρως προβλέψιμα και θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί. Αντιθέτως, αυτό του Αμαρουσίου δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί.

Βασική ομοιότητα των δύο γεγονότων: Η χλιαρή έως ανύπαρκτη καταδίκη τους από τους χώρους της Αριστεράς και όχι μόνο, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Ιδιαίτερα στο Μαρούσι, το οποίο δεν είναι πρώτη φορά που αναστατώνεται από επεισόδια μεταξύ «χρυσαυγιτών» και εξτρεμιστικών στοιχείων, θα ανέμενε κανείς ότι τα αντανακλαστικά των δημοτικών παρατάξεων, ιδιαίτερα εκείνων που προσδιορίζονται ή αυτο-προσδιορίζονται στον αριστερό χώρο, θα ήταν άμεσα.

Αναλογιζόμαστε, τι θα συνέβαινε εάν οι «παλληκαράδες» που τα έσπασαν όλα, μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο, φορούσαν τις χαρακτηριστικές μαύρες μπλούζες με το σήμα της Χ.Α. ή εάν ο βουλευτής που χτυπήθηκε στο Μαρούσι άνηκε στον αριστερό χώρο; Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι σε όλους γνωστή. Τα δημοσιογραφικά γραφεία θα πλημμύριζαν από πολυσέλιδες ανακοινώσεις καταδίκης, στις οποίες το αίτημα να βρεθούν, να συλληφθούν και να τιμωρηθούν οι δράστες θα ήταν απαιτητικό (και βέβαια, αυτονόητο). Τώρα γιατί αυτή η σιγή; Γιατί αυτή η «α λα καρτ» δημοκρατική ευαισθησία;

Η στήλη έχει ταχθεί με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο απέναντι στις «χρυσαυγίτικες» μεθόδους βίας και τρομοκράτησης οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, αλλά με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο υποστηρίζει ότι «χρυσαυγίτικες» μεθόδους δεν χρησιμοποιούν μόνο τα μέλη του συγκεκριμένου πολιτικού μορφώματος. Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι η άποψη της στήλης που, σε τελευταία ανάλυση, δεν θα κρίνει τις γενικότερες εξελίξεις. Το ζήτημα είναι αν συνειδητοποιούμε τους τεράστιους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την επιλεκτική ανοχή μας στη βία. Αν αντιλαμβανόμαστε ότι η επίθεση στον βουλευτή Γερμενή είναι εξίσου προσβλητική για τον Πολιτικό Πολιτισμό μας και ευθύ πλήγμα στο ίδιο το Δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Ας ελπίσουμε ότι, έστω και καθυστερημένα, όλες οι δημοτικές παρατάξεις του Αμαρουσίου, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, θα καταδικάσουν τη συγκεκριμένη απαράδεκτη επίθεση και στο μέλλον θα φροντίσουν να επιδεικνύουν γρηγορότερα αντανακλαστικά σε γεγονότα που άπτονται άμεσα των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Διαφορετικά, εκτός από τις οικονομικές πληγές που επείγει να επουλώσουμε, ίσως κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε και πληγές που κανένα δάνειο από το εξωτερικό και καμιά συμφωνία για το χρέος δεν θα μπορέσουν να γιατρέψουν…