Ας ζήσουμε εγκλωβισμένοι στα δεσμά μας το εθνικό μας… παραλήρημα

Γέμισαν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης με ελληνικές σημαίες και εθνικοπατριωτικά τσιτάτα. Βγήκαν και στα μπαλκόνια οι ελληνικές σημαίες, να ανεμίζουν τα απραγματοποίητα όνειρα ενός λαού που έχει συνηθίσει να ζει κυρίως στη… δική του πραγματικότητα.

Και βέβαια σήμερα είναι μία εξαιρετική μέρα για την εθνική ιστορία μας. Και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν τη σημαία στο μπαλκόνι τους με πραγματική συγκίνηση για όσα μία μερίδα αυτού του λαού πέτυχε στην Ιστορία του. Και βέβαια κάποιοι από αυτούς αισθάνονται την ανάγκη να μοιραστούν και διαδικτυακά τα αισθήματά τους για τη σημερινή μέρα.

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι η πλειοψηφία. Τα περισσότερα σχόλια που διαβάζουμε έχουν να κάνουν με αυτό το… διαχρονικό παράπονό μας ότι αδικηθήκαμε από τις συγκυρίες και τους κατά καιρούς ξένους συμμάχους. Έχουν να κάνουν με… μακροβούτια στο ένδοξο παρελθόν, ενός λαού που έχει από καιρό πάψει ο ίδιος να παράγει Ιστορία άξια αναφοράς. Έχουν να κάνουν με ρατσισμούς και μη ανοχή στο διαφορετικό, μέσα από… έντεχνες εθνικές αναφορές.

Ας συνεχίσουμε να ζούμε με τα δεσμά της δουλείας που οι ίδιοι κατεργαστήκαμε 
για τους εαυτούς μας, χωρίς αυτή τη φορά να ελπίζουμε σε κάποιους που θα μας απελευθερώσουν. 
Εξάλλου, τον Θεόδωρο, τον Νικηταρά, τον Οδυσσέα, τη Μαντώ και τόσους άλλους 
τους έχουμε από καιρό ξεχάσει και, μάλλον, μας ξέχασαν κι αυτοί…

Μακάρι, κάποιοι από αυτούς τους «ένθερμους» διαλαλητές της εθνικής πραμάτειας να έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν μερικές από τις ιστορικές αναφορές στην περίοδο το κομβικό σημείο της οποίας γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Ίσως τότε να θλίβονταν διαπιστώνοντας την τύχη που επεφύλαξαν οι… ένδοξοι πρόγονοί μας σε όσους έδωσαν τα πάντα για την Επανάσταση. Να ένιωθαν βαθύτατη απογοήτευση για τη φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, τους βασανισμούς και την καταδίκη σε επαιτεία του Νικήτα Σταματελόπουλου (Νικηταρά), για το ερώτημα «τι έκανες εσύ για την Επανάσταση;» που υπάλληλος του κράτους απηύθυνε στη Μαντώ Μαυρογένους όταν διεκδίκησε μία σύνταξη για να ζήσει, έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον Αγώνα, για να πεθάνει τελικώς ξεχασμένη στην Πάρο.

Αλλά, ας μη «χαλάμε» την αίσθηση της σημερινής μέρας. Ας αναμηρυκάσουμε όσα κομμάτια της Ιστορίας μάς βολεύουν, ας ψάλουμε όσο δυνατότερα μπορούμε τον Εθνικό Ύμνο και μετά ας επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, κάνοντας οτιδήποτε θα οδηγήσει τούτον τον τόπο σε ακόμη βαθύτερο τέλμα, για να ρωτάμε, μετά από λίγα χρόνια, τι έκαναν οι… άλλοι για τη διάσωσή του.

Με άλλα λόγια, ας συνεχίσουμε να ζούμε με τα δεσμά της δουλείας που οι ίδιοι κατεργαστήκαμε για τους εαυτούς μας, χωρίς αυτή τη φορά να ελπίζουμε σε κάποιους που θα μας απελευθερώσουν. Εξάλλου, τον Θεόδωρο, τον Νικηταρά, τον Οδυσσέα, τη Μαντώ και τόσους άλλους, τους έχουμε από καιρό ξεχάσει και, μάλλον, μας ξέχασαν κι αυτοί…