Ένας φανταστικός διάλογος πριν τις εκλογές…
Ενυπόγραφα

Ένας φανταστικός διάλογος πριν τις εκλογές…

Την είχα ανάγκη αυτή τη συνάντηση. Τον είχα χάσει για μήνες τον φίλο μου, τον Ορφέα. Όλο αυτόν τον καιρό, όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, κλείναμε λέγοντας «να κανονίσουμε να βρεθούμε, βρε» κι όλο δεν βρισκόμαστε, με ευθύνη δική μου τις περισσότερες φορές.

Μα απόψε βρεθήκαμε. Απέναντι ο ένας στον άλλον. Εκείνος γαλήνιος, χαμογελαστός, ταπεινός, εγώ -ως συνήθως- με ένταση, πάθος, εγρήγορση(;)…

Παραγγείλαμε τα πρώτα ποτά. «Θυμάσαι», του είπα, «απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ πριν τις εκλογές». «Ναι», μου απάντησε ειρωνικά, «μόνο που τώρα αντικαταστάθηκε με άλλου είδους μέθη. Τώρα υπάρχουν οι διαρκείς δημοσκοπήσεις, τα τηλεοπτικά σποτ, ο συνεχής βομβαρδισμός των δήθεν αναλύσεων, εσάς, των δήθεν δημοσιογράφων».

Του άρεσε πάντα να με πειράζει, πολλές φορές να με εξοργίζει, έτσι, για να με παρασύρει και να με ακούει να του μιλώ για το λειτούργημα της δημοσιογραφίας και μετά να γελά, να γελά σαρκαστικά, και να μου «ξεσκίζει» ένα προς ένα τα επιχειρήματά μου.

Μα σήμερα «τον είχα»! Χρόνια αριστερός, μα χωρίς να καταλάβω ποτέ τι στο διάβολο έγραφε το ψηφοδέλτιο που έριχνε στην κάλπη, πάντα μου μιλούσε για την Κοινωνία των Ανθρώπων, για το κόστος της Δημοκρατίας (όχι το οικονομικό, το άλλο, το προσωπικό, που δίνεις από το υστέρημα της ψυχής σου). Χρόνια είχε κατευθύνει ένα κομμάτι της σκέψης μου έξω από τον εαυτό μου, πάλευε να μου εξηγήσει ότι αυτό που με έπαρση λέω ότι πιστεύω, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να αποβάλλω, αν θέλω να δω πιο αντικειμενικά τα πράγματα…

Όχι, απόψε δεν θα του χαριζόμουν. «Οι δημοσκοπήσεις», ξεκίνησα, «δείχνουν μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ». «Μάλλον», μου απάντησε αδιάφορα, αρχίζοντας ήδη να με εκνευρίζει. «Τι μάλλον; Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο; Εσύ πάντα δεν μιλούσες για την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, για την αριστερά που πρέπει και οφείλει να γίνει υπεύθυνη δύναμη εξουσίας;», ξέσπασα εγώ.

«Υπεύθυνη – Δύναμη – Εξουσία», τόνισε μία προς μία τις λέξεις, εξακολουθώντας να χαμογελά με τρόπο που με εξόργιζε. Δεν τον άφησα να συνεχίσει. Ήταν η ώρα να ξεδιπλώσω τα… ατράνταχτα επιχειρήματά μου. Να του πω για το τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές, να του θυμίσω τις ιστορικές ευθύνες της αριστεράς, να του μιλήσω για τη μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, να αποβάλλουμε τον φόβο και να επιχειρήσουμε τη ρήξη.

Όταν τελείωσα την «ανάλυσή» μου, τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Σοβάρεψε. Παρήγγειλε τα δεύτερα ποτά κι όταν ήρθαν, ήπιε μια γουλιά, άναψε την πίπα του και μου είπε, σχεδόν ψιθυριστά: «Εγώ δεν θα πάω να ψηφίσω».

Ένιωσα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Νέος κύκλος… ατράνταχτων επιχειρημάτων. «Μα είναι δυνατόν να λες κάτι τέτοιο ΕΣΥ! Εσύ που πάντα μου έλεγες ότι πολίτης που δεν ψηφίζει είναι πολίτης που δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται; Και τώρα, που μπορεί να έρθει το διαφορετικό, τώρα που μπορεί ν΄ αλλάξει κάτι, μου λες ότι δεν θα πας να ψηφίσεις;».

Κατέβασε το κεφάλι του, σκάλισε αργά την πίπα του, έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτικός και μετά «κάρφωσε» τη ματιά του πάνω μου και μου είπε:

«Έχω διαβάσει πολλά προεκλογικά προγράμματα στη ζωή μου, μα ποτέ με τόσο μεγάλη προσοχή όσο σε αυτές τις εκλογές. Τώρα τα “ξεψάχνισα”. Τώρα, που οι περισσότεροι μετράμε τι χάσαμε σε ευρώ, τώρα που οι περισσότεροι περιμένουμε με ανοιχτά αυτιά αυτόν που θα μας υποσχεθεί ότι ο εφιάλτης τελείωσε, αυτόν που θα δευσμευτεί ότι θα γυρίσουμε πίσω, στο όμορφο, ανύπαρκτο όνειρό μας.

Τώρα, λοιπόν, εγώ έψαξα στα προεκλογικά προγράμματα να βρω αυτό που είχα ανάγκη. Να βρω ΑΥΤΟ που πραγματικά θα υποσχόταν τη ΡΗΞΗ με το παρελθόν και τη χάραξη μιας νέας πορείας, ΑΥΤΟ που θα με έπειθε να πάω την Κυριακή να ψηφίσω. Και δεν το έψαξα μόνο στα προεκλογικά προγράμματα. Το έψαξα στα τηλεοπτικά σποτ, το έψαξα στις αναρτήσεις στο facebook -ναι, μη γελάς, μπήκα κι εκεί. Το έψαξα παντού, μα δεν το βρήκα.

Βρήκα για οικονομία, για αγορές, για ανεργία, για συντάξεις, για ομόλογα, για… μα ΑΥΤΟ που έψαξα δεν το βρήκα».

Δεν άντεξα άλλο. «Τι στο διάβολο έψαχνες;», ρώτησα ανυπόμονα. «Μα για την Παιδεία», μου απάντησε, με αφέλεια παιδιού. Και βλέποντας την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, συνέχισε:

«Έψαξα να βρω ένα προεκλογικό πρόγραμμα που να μην υπόσχεται ότι θα αντιμετωπίσει το αποτέλεσμα, αλλά ότι θα θεραπεύσει την αιτία. Περίμενα να ακούσω για μία πολιτική που θα βάλει σε πρώτη προτεραιότητα την Παιδεία. Που θα διαπραγματευτεί σκληρά με τους Ευρωπαίους εταίρους, όχι για να αυξήσω τη σύνταξή μου, όχι για να αυξήσω τον μισθό μου, όχι για να μπορώ να απολαμβάνω όλα όσα απολάμβανα στην εποχή της εικονικής ευμάρειας, αλλά για να Εκ- Παιδεύσω τις επόμενες γενιές Ελλήνων.

Ήθελα στα “πάνελ” σας, εσάς των δήθεν δημοσιογράφων, να κονταροχτυπιούνται οι εκπρόσωποι των κομμάτων για το ποιο εκπαιδευτικό σύστημα είναι το καλύτερο. Γιατί ήθελα, έστω και τώρα, να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχω κι εγώ, που γνωρίζω ότι δίχως Παιδεία -και δεν μιλώ μόνο για πτυχία και ντοκτορά, αλλά για γενικότερη Παιδεία- ούτε η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, ούτε η οικονομία, ούτε κι αυτή η ίδια η Δημοκρατία, μπορούν να… περπατήσουν. Δεν υπήρξε ΑΥΤΟ, για τούτο σου λέω, δεν θα πάω την Κυριακή να ψηφίσω».

Έμεινα να τον κοιτάζω. Για πρώτη φορά, δεν θύμωνα πια. Για πρώτη φορά, στέρεψαν τα επιχειρήματα. «Κι εγώ; Εγώ τι θα κάνω;», τον ρώτησα. «Ό,τι σου υπαγορεύει η συνείδησή σου», απάντησε ουδέτερα, συμπληρώνοντας: «Να θυμάσαι, όμως, κάτι: “Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποία λάμπουν τα ελεύθερα έθνη”, κι αυτό δεν το είπα εγώ, αλλά ο Ρήγας Φεραίος…».

Κατηφορίζαμε προς την Πατησίων, αμίλητοι. «Σου χάλασα το βράδυ», μου είπε απολογητικός. «Με προβλημάτισες», του απάντησα άκεφος. Δύο στενά παρακάτω, χωρίσαμε.

«Θα τα ξαναπούμε;», με ρώτησε περιπαικτικά. «Την επόμενη εβδομάδα, μετά τις εκλογές», του απάντησα. «Τι θα κάνεις το βράδυ των εκλογών;», συνέχιζε να με πειράζει. «Τι άλλο; Θα παρακολουθώ τα αποτελέσματα. Εσένα δεν σε νοιάζει το αποτέλεσμα;», τον πείραξα κι εγώ. «Εγώ το ξέρω το αποτέλεσμα», μου είπε, συμπληρώνοντας: «Θα ήθελα, όμως, όταν βρεθείς μπροστά στην κάλπη, να ψηφίσεις όχι αυτό που θα εκτονώσει -πρόσκαιρα- τον θυμό σου, όχι αυτό που πιστεύεις ότι θα αλλάξει ΜΟΝΟ τη δική σου ζωή, αλλά αυτό που, έστω και δύσκολα, θα δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τις γενιές που έρχονται».

«Και πώς λέγεται αυτό το κόμμα;», ειρωνεύτηκα με τη σειρά μου.

«Καληνύχτα, Θάνο».

«Καλήν αντάμωση, Ορφέα…”.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet