Περιοδεύον μπουλούκι η χώρα, με την αυλαία να πέφτει 20 Σεπτεμβρίου

Λίγο μετά την ορκωμοσία της ως αναπληρωτής υπουργός Τουρισμού η Άλκηστις Πρωτοψάλτη δήλωσε ότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της έχουν δρομολογηθεί και δεν μπορούν να αναβληθούν.

Για να εξηγηθούμε˙ τη συμπαθώ ιδιαιτέρως την Άλκηστη Πρωτοψάλτη ως τραγουδίστρια. Έχει μία ιδιαίτερη φωνή που με συγκινεί. Αλλά έως εκεί.

Την ώρα που οι πολίτες της χώρας μας (τουλάχιστον, οι περισσότεροι) δίνουν τιτάνιο αγώνα για να κρατηθούν όρθιοι, όταν συγγενείς μου, φίλοι μου, γνωστοί μου, άγνωστοί μου -αλλά ταυτόχρονα συμπατριώτες μου- παλεύουν κυριολεκτικώς να επιβιώσουν, ε, δεν μπορώ να συνηγορήσω σε αυτήν την παρωδία, ακόμη και μίας υπηρεσιακής κυβέρνησης.

Κατανοώ απολύτως ότι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έχει προγραμματίσει συναυλίες και περιοδείες που δεν δύναται να ακυρώσει. Όπως επίσης κατανοώ ότι ο κ. Παύλος Χαϊκάλης αντιλαμβάνεται τη ζωή μέσα από το θεατρικό ή άλλο σανίδι, που έμαθε να υπηρετεί, επιτρέποντας στον εαυτό του να κατέχει υπεράκτιες εταιρείες.

Εκείνο που δεν κατανοώ είναι ποιος και με ποια κριτήρια τους επέλεξε να καθορίζουν, λιγότερο ή περισσότερο, το μέλλον της χώρας, ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.

Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Προσοχή, όμως, γιατί αυτό ισχύει για τους υπηρέτες της, 
όχι για τους πολέμιούς της... 

Οι δύο περιπτώσεις είναι όντως διαφορετικές, αλλά συναντώνται σε ένα σημείο. Κι αυτό το σημείο είναι ότι κάποιοι επιχειρούν να μετατρέψουν τη ζωή μας σε «σόου» ή μήπως σε θέατρο, προφανώς του παραλόγου… Τόσο πολύ ορισμένοι υποτιμούν όσα περνά ο ελληνικός λαός.

Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν «μα υπηρεσιακή κυβέρνηση είναι». Βεβαίως, αλλά σε μία χώρα που βιώνει μία μη… υπηρεσιακή κρίση. Σε μία χώρα οι πολίτες της οποίας καλούνται για άλλη μια φορά στην κάλπη, ενώ επικρέμεται επί των κεφαλών τους το τρίτο, βαρύτατο μνημόνιο. Ε, που να πάρει η ευχή, όταν έχεις «κηδεία» δεν πας βάζοντας στη διαπασών το «Μαλάμω τα κουμπούρια σου…».

Το πρόβλημα δεν είναι η Άλκηστις. Είναι όλο αυτό το εξευτελιστικό σκηνικό που έχει στηθεί εντός κι εκτός Βουλής, το οποίο κι αναγκαζόμαστε να ανεχόμαστε (ενίοτε να επικροτούμε και να ψηφίζουμε), δίχως ουσιαστικά καμία δυνατότητα αντίστασης.

Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Προσοχή, όμως, γιατί αυτό ισχύει για τους υπηρέτες της, όχι για τους πολέμιούς της. Οι τελευταίοι θα εκμεταλλευτούν λάθη, θα προβάλλουν εγκληματικά ανόητες επιλογές, για να την ευτελίσουν, να την εκπορνεύσουν και τελικώς να την παραδώσουν βορά στα νύχια των αρνητών της…

Και τότε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που επιμένουμε να τη στηρίζουμε, θα έχουμε κουραστεί, θα μας έχουν αφαιρέσει τα επιχειρήματά μας, εν τέλει, θα αδιαφορούμε και τελικώς θα αποδεχθούμε το μοιραίο.

Υπερβολές; Μπορεί. Εκτός κι αν…

“Σ’ ότι προλάβαμε και ζήσαμε
Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι.
Πάλι
Τις Κυριακές, που αλητεύαμε
Και τις βιτρίνες, που χαζεύαμε
Σημάδεψε και πάτα τη σκανδάλη…”.