Από την Έξοδο του Μεσολογγίου στην έξοδο στις αγορές…

Δύο διαφορετικές επετείους έχει να θυμάται η χώρα το διήμερο 23 και 24 Απριλίου.

Για την πρώτη θα πρέπει ν’ ανατρέξουμε 190 χρόνια πίσω, τότε που οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, εξαντλημένοι από την πολύμηνη πολιορκία των τουρκοαιγυπτιακών στρατευμάτων, επιχειρούσαν -ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων- την ηρωική, μα και απέλπιδα, έξοδό τους.

Για τη δεύτερη, αρκεί να γυρίσουμε έξι χρόνια πίσω, στο ακριτικό Καστελόριζο, για να θυμηθούμε το διάγγελμα του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο σηματοδότησε την απαρχή μιας άλλης «πολιορκίας», η οποία δυστυχώς ακόμη δεν έχει λυθεί κι ελπίζουμε αυτό να μην συμβεί με μία αντίστοιχη του Μεσολογγίου «έξοδο»…

Το κακό με εμάς τους Έλληνες είναι ότι ακόμη και τις ηρωικές στιγμές μας τις γιορτάζουμε με… ιδιαιτερότητα. Έτσι, οι κυριότερες εθνικές μας επέτειοι δεν αφορούν στην απελευθέρωσή μας από κάποιον ζυγό, αλλά στην έναρξη της επανάστασής μας απέναντι σε αυτόν. Για παράδειγμα, η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου αναφέρονται στο ξεκίνημα του ηρωικού αγώνα των Ελλήνων, αφ’ ενός απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία κι αφ’ ετέρου ενάντια στη φασιστική Ιταλία και όχι στην τελική επικράτησή μας έναντι των συγκεκριμένων αντιπάλων. Ίσως, γιατί το τέλος των παραπάνω αγώνων, αντί να μας βρει ενωμένους, μας παραδίδει στην ιστορική συνέχεια έντονα διχασμένους μεταξύ μας…

Μία πολιτική ηγεσία σε παρατεταμένη παρακμή και μία κοινωνία σε τελεία σύγχυση 
μόνο καλοί οιωνοί για τη συνέχεια δεν μπορούν να θεωρηθούν.

Έτσι και σήμερα, εν μέσω ασφυκτικής «πολιορκίας» από αγορές και δανειστές, με την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση να παρασύρει καθημερινώς όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας, αντί να ενωθούμε για να υπερασπιστούμε την εθνική επιβίωσή μας, επιλέγουμε και πάλι τον διχασμό. Από τη μία μπάντα, οι δήθεν «προσκυνημένοι», οι σύγχρονοι «γερμανοτσολιάδες», οι «συστημικοί» και από την άλλη μπάντα οι δήθεν «επαναστάτες», οι σκληροί «διαπραγματευτές», οι έχοντες τάχα το «ηθικό πλεονέκτημα». Και στη μέση ο λαός, έντονα διχασμένος κι αυτός, έχοντας χάσει τον… μπούσουλα, να καταγράφεται στις διάφορες δημοσκοπήσεις με τα πλέον αντιφατικά συναισθήματα και τα πλήρως αλληλοσυγκρουόμενα αιτήματα.

Μία πολιτική ηγεσία σε παρατεταμένη παρακμή και μία κοινωνία σε τελεία σύγχυση μόνο καλοί οιωνοί για τη συνέχεια δεν μπορούν να θεωρηθούν. Η Μεγάλη Εβδομάδα που ξεκινά αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρη, αφού έρχεται να ταυτιστεί με τα μεγάλα πάθη του λαού μας. Μόνο που στη θρησκευτική εκδοχή η Ανάσταση είναι σχεδόν εξασφαλισμένη, τουλάχιστον σε εθιμοτυπικό επίπεδο, ενώ στην άλλη, της πεζής πραγματικότητας, ουδείς γνωρίζει πότε και πώς θα πραγματοποιηθεί.

Και για να επιστρέψουμε στο προαναφερόμενο ιστορικό πλαίσιο, οι επόμενες μέρες (ή μήπως και μήνες;) θα δείξουν με ποιους όρους θα συντελεστεί -εάν και όταν συντελεστεί- η έξοδος της χώρας στις αγορές. Δηλαδή, εάν θα καταφέρουμε, οργανωμένα και συντεταγμένα, να ανοικοδομήσουμε τα ερείπια που έχει δημιουργήσει η πολύχρονη κρίση ή θα επιχειρήσουμε άλλη μία απελπισμένη έξοδο, που δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα δικαιούται να διεκδικήσει καμία από τις δάφνες της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου…