Η απλή αναλογική «εφαρμόστηκε» στο Χαλάνδρι κι απέτυχε… για ολόκληρη τη χώρα

Η απλή αναλογική «εφαρμόστηκε» στο Χαλάνδρι (σ.σ.: το «θρίλερ» με την ψήφιση του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού του 2018, από μια διοίκηση που έχει χάσει την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο) κι απέτυχε. Και όχι μόνο απέτυχε, αλλά έδειξε, σαν «από σκηνές προσεχώς» το σκηνικό που θα επικρατεί στα Δημοτικά Συμβούλια, εάν η κυβέρνηση επιμείνει στην πρόθεσή της να εφαρμόσει το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.

Και να το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, προς άρση κάθε παρεξήγησης: ο γράφων είναι υπέρ της απλής αναλογικής, καθώς πιστεύει ότι αποτυπώνει χωρίς «παραμορφώσεις» τη βούληση του εκλογικού σώματος. Ωστόσο, πιστεύει ότι είναι πολύ πρόωρο να εφαρμοσθεί στη χώρα, είτε σε κεντρικό είτε σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Χωρίς να καλλιεργηθεί σταδιακά κουλτούρα συνεργασιών, η εφαρμογή της απλούστατα θα καταστήσει τον αυτοδιοικητικό θεσμό μη λειτουργικό, ανοίγοντας την… όρεξη σε όσους με νοσταλγία αναπολούν τους διορισμένους νομάρχες ή επιθυμούν απολύτως ελεγχόμενους δημάρχους.

Και επειδή -πικρή αλήθεια, αλλά πρέπει να γράφεται- οι παρατάξεις που «ξιφουλκούν» περισσότερο υπέρ της απλής αναλογικής είναι οι αριστερές, ίσως είναι και οι μόνες που δεν δικαιούνται να το κάνουν. Κι αυτό καθώς βασική προϋπόθεση της απλής αναλογικής είναι η ύπαρξη πνεύματος Συν-Θέσης. Με άλλα λόγια, δεν χωρούν «ιδεολογικές καθαρότητες», «ακλόνητες» αλήθειες, «κόκκινες» γραμμές και άλλα τέτοια υπέροχα «θεωρήματα», χωρίς καμιά εφαρμόσιμη αξία. Για να μην πούμε ότι όπου επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν, οδήγησαν σε ολοκληρωτικές καταστάσεις…

_______________________

Στην απλή αναλογική δεν χωρούν «ιδεολογικές καθαρότητες», «ακλόνητες» αλήθειες, «κόκκινες» γραμμές και άλλα τέτοια υπέροχα «θεωρήματα», χωρίς καμιά εφαρμόσιμη αξία.

_______________________

Δεν μπορείς να θεωρείς ότι πρεσβεύεις τη μόνη και μοναδική αλήθεια, να «μην σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου» και από την άλλη να υποστηρίζεις την απλή αναλογική που, εκ των πραγμάτων, θα σε φέρει στο ίδιο τραπέζι με τον πολιτικό σου αντίπαλο, προκειμένου να βρείτε μια κοινή συνισταμένη για να κυβερνηθεί ο Δήμος ή η Περιφέρειά σου.

Το παράδειγμα του Χαλανδρίου, μιας και ξεκινήσαμε με αυτό, είναι μια «light» εκδοχή του τι θα μπορούσε να συμβεί στο κοντινό μέλλον. Κι αυτό γιατί η διοίκηση του συγκεκριμένου Δήμου έχει απέναντί της μια μειοψηφία -κυρίως τη μείζονα- η οποία την κρίσιμη στιγμή έκανε ένα βήμα πίσω. Ούτε θέλουμε να σκεφθούμε τι θα συνέβαινε εάν στη θέση της ήταν η σημερινή διοίκηση του Δήμου, με την παντελή έλλειψη ελιγμών που τη χαρακτηρίζει…

Ωστόσο, το να φοβόμαστε να εφαρμόσουμε την απλή αναλογική αναδεικνύει σαφώς την πολιτική ανωριμότητά μας, καθώς κυβερνήτες και κυβερνώμενοι αδυνατούμε να υπερβούμε το Εγώ μας. Και μην σπεύσουμε να υποστηρίξουμε ότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν εφαρμόζονται συστήματα απλής αναλογικής, γιατί θα πρέπει να θυμηθούμε ότι υπάρχουν χώρες που κάνουν μήνες να σχηματίσουν κυβέρνηση (καλή ώρα αυτό που γίνεται σήμερα στη Γερμανία), αλλά ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει «ρολόι»…

Και για να συμπεράνουμε: Η εφαρμογή της απλής αναλογικής στην παρούσα φάση μόνο κακό θα κάνει στον θεσμό της Αυτοδιοίκησης. Όμως, την ίδια στιγμή, το γεγονός αυτό δεν πρέπει να εφησυχάσει τους αιρετούς, αλλά αντιθέτως να τους θέσει σε εγρήγορση, ώστε να προχωρήσουν σε ευρείες συμμαχίες και συνεργασίες, να καλλιεργήσουν κουλτούρα συναίνεσης και σύνθεσης. Οι δε επόμενες δημοτικές Αρχές ν’ αφήσουν τα «καλάμια» που τους δίνουν οι «πλασματικές» αυτοδυναμίες στην είσοδο των δημαρχείων τους και να προετοιμάσουν την επόμενη μέρα στους Δήμους τους.

Γιατί η απλή αναλογική δεν μπορεί ν’ αναβάλλεται εσαεί. Σε τελική ανάλυση κάθε πολίτης έχει δικαίωμα η ψήφος του να έχει το ίδιο βάρος με των υπολοίπων. Κι αυτό δεν εξασφαλίζεται σήμερα…