Καλές είναι οι οραματικές αλλαγές, αλλά δεν χωρούν σε κοντέινερ…

Το ότι σε τούτη τη χώρα θα πρέπει οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρείται, ακόμη και προς τη θετική κατεύθυνση, να ακυρώνεται, εν τη γενέσει, ακριβώς από αυτούς που την προωθούν είναι κάτι που μας ξεπερνά. Το ζήτημα της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης είναι μία από αυτές τις αλλαγές.

Δεν θα πάρουμε μέρος στη διένεξη μεταξύ της κυβέρνησης και της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος για το θέμα, θα θεωρήσουμε δε θετικό το μέτρο. Τα δύο ερωτήματα που έχουμε είναι απλά:

Ερώτημα πρώτο: Έχουν οι Δήμοι δυνατότητα από το προσεχές σχολικό έτος να φιλοξενήσουν στις υπάρχουσες δομές τα επιπλέον παιδιά; Με άλλα λόγια, φθάνουν τα κτήρια και το προσωπικό για να υπάρξει ασφαλής και ουσιαστική φοίτηση των νηπίων; Και αν όχι, με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα μέχρι το πρώτο κουδούνι;

Ερώτημα δεύτερο: Εάν δεν καταφέρουν κάποια παιδιά να ενταχθούν στις νέες δομές, τι θα απογίνουν, όταν δεν θα μπορούν να εγγραφούν στους παιδικούς σταθμούς;

Οι ήδη ταλαιπωρημένοι και αφαιμαγμένοι οικονομικά γονείς δεν ευθύνονται σε τίποτε να μπουν σε νέες περιπέτειες ή να δουν τα παιδιά τους να στοιβάζονται σε κοντέινερ…

Πολλοί θα σπεύσουν να απαντήσουν τα παραπάνω ερωτήματα με γενικόλογες απαντήσεις και «εκθέσεις ιδεών». Δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις τους, αλλά την – κατά πολλούς τρόπους αποδεδειγμένη – αναποτελεσματικότητά τους να τις υλοποιήσουν. Και όταν μιλάμε για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, θα έπρεπε εκ των προτέρων να έχουν διασφαλίσει την αμέριστη συμπαράσταση – στήριξη των άμεσων συνεργατών τους στην εφαρμογή του μέτρου, δηλαδή τους ελληνικούς Δήμους. Καλώς ή κακώς, οι τελευταίοι είναι που θα κληθούν να σηκώσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του βάρους εφαρμογής της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης, άρα οφείλουν να έχουν κι αυτοί ισχυρό λόγο στις αποφάσεις.

Τώρα, εάν υπάρχουν από πίσω πολιτικά παιχνίδια, προσωπικές ατζέντες και οτιδήποτε άλλο, μας αφήνει αδιάφορους. Ευθύνη της Πολιτείας είναι να προβλέπει, να σχεδιάζει και να υλοποιεί, αλλά αποτελεσματικά και με αίσθημα ευθύνης. Σε τελευταία ανάλυση, οι ήδη ταλαιπωρημένοι και αφαιμαγμένοι οικονομικά γονείς δεν ευθύνονται σε τίποτε να μπουν σε νέες περιπέτειες ή να δουν τα παιδιά τους να στοιβάζονται σε κοντέινερ ή σε οποιεσδήποτε άλλες «κατασκευές», που μόνο ντροπή προκαλούν σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή.

Καλές είναι οι οραματικές αλλαγές, αλλά δεν χωρούν σε κοντέινερ…