Οι ΟΤΑ έχουν ανάγκη από προσλήψεις, αλλά με ποια κριτήρια;
Ενυπόγραφα

Οι ΟΤΑ έχουν ανάγκη από προσλήψεις, αλλά με ποια κριτήρια;

Το «μπάχαλο» που έχει δημιουργηθεί με τους συμβασιούχους στους τομείς Καθαριότητας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έχει οδηγήσει σε ανταλλαγή «θερμών» ανακοινώσεων μεταξύ κυβέρνησης και Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος, ούτε αιφνιδιαστικά προέκυψε, ούτε μεμονωμένο είναι.

Χρόνια τώρα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως και η κεντρική διοίκηση, χρησιμοποιούσε την ανάγκη κάποιων για εργασία, αλλά και την τάση κάποιων άλλων για βόλεμα και «ραχάτι», για την ενίσχυση των πελατειακών σχέσεών τους, με τελικό στόχο, φυσικά, τη θετική… αποτίμηση μπροστά στην εκλογική κάλπη. Το αποτέλεσμα ήταν οι δήμοι κι άλλες αυτοδιοικητικές υπηρεσίες να στελεχωθούν άναρχα, ανορθολογικά κι αναποτελεσματικά, με προσωπικό που σε πολλές περιπτώσεις περιφερόταν από γραφείο σε γραφείο χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, την ίδια ώρα που άλλες υπηρεσίες υπέφεραν από έλλειψη υπαλλήλων.

Και μετά ήρθε η κρίση που, αντί να εξορθολογίσει την απαράδεκτη κατάσταση, «πήρε ένα μολύβι» και διέγραψε οριζόντια θέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα ήταν ο «αποδεκατισμός» των ΟΤΑ, οι οποίοι έχασαν τις πολύτιμες υπηρεσίες ικανών και άξιων στελεχών, μένοντας σε πολλές περιπτώσεις με προσωπικό που δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει τα κενά που δημιουργήθηκαν, είτε λόγω έλλειψης τυπικών προσόντων, είτε λόγω διαφορετικής εργασιακής κουλτούρας (για να το θέσουμε ευγενικά).

Έχει δίκιο η Αυτοδιοίκηση να τα βάζει αποκλειστικά με την κεντρική διοίκηση για το ζήτημα που έχει προκύψει; Και φυσικά όχι. Έχει δίκιο η κεντρική κυβέρνηση να δείχνει με το δάκτυλο την Αυτοδιοίκηση ως την «πέτρα του σκανδάλου»; Και φυσικά όχι. Όπως το τανγκό θέλει δύο για να χορευτεί, έτσι και στο παραπάνω «παιχνίδι» με τις θέσεις απασχόλησης στους ΟΤΑ συμμετείχαν και οι δύο πλευρές. Και οι δύο πλευρές γνώριζαν ότι η πολιτική που ακολουθούσαν ήταν στρεβλή, απλώς εύχονταν να μην «σκάσει» το πρόβλημα στα χέρια τους. Και όντως, κάποιοι το κατάφεραν, αφού πλέον άλλοι βρίσκονται στο «τιμόνι» των Δήμων, προσπαθώντας να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα και να καταφέρουν να λειτουργήσουν τα «μαγαζιά» της Αυτοδιοίκησης.

Το βόλεμα των ημετέρων και η χωρίς αξιολόγηση πρόσληψη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα 
οδήγησαν στη δημιουργία ενός αναποτελεσματικού και κοστοβόρου τοπικού και κεντρικού κράτους.

 

Θα το πετύχουν; Εξαρτάται. Εάν κλείσουν τ’ αυτιά στις «σειρήνες» που τους καλούν σε «οριζόντιες» διεκδικήσεις για μονιμοποιήσεις και προσλήψεις και υιοθετήσουν αυστηρώς ορθολογικό πλαίσιο για την ενίσχυση των «αποψιλωμένων» υπηρεσιών τους, σίγουρα έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Εάν, ακολουθώντας την…  πεπατημένη, ασκήσουν πιέσεις μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους και να εξασφαλίσουν την επόμενη εκλογή τους, απλούστατα θα εύχονται κι αυτοί να μην «σκάσει» το επόμενο πρόβλημα στα χέρια τους.

Με άλλα λόγια, αυτοί που όντως ενδιαφέρονται για το μέλλον της Αυτοδιοίκησης δεν μπορούν να υιοθετούν το παρωχημένο πλαίσιο διεκδίκησης που θέλει όλους ανεξαιρέτως να προσλαμβάνονται στους Δήμους. Αντιθέτως, θα πρέπει -πρώτοι αυτοί- να σπεύσουν να καταγράψουν με χειρουργική ακρίβεια τα κενά τους σε προσωπικό και με βάση αυτή την καταγραφή να επιδιώξουν την όποια πρόσληψη, όπως ακριβώς θα έκαναν εάν διοικούσαν τη δική τους ιδιωτική επιχείρηση.

Ο λόγος γι’ αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με κοινωνικούς αυτοματισμούς, ούτε με κάποια εκδικητική τάση απέναντι στους απασχολούμενους στον δημόσιο τομέα. Απλούστατα εξυπηρετεί την αδήριτη ανάγκη που υπάρχει στη χώρα να αξιοποιείται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, ώστε το αποτέλεσμα της εργασίας του να αποβαίνει πραγματικά ωφέλιμο, εκτός από τον ίδιο, και για την κοινωνία.

Το βόλεμα των ημετέρων και η χωρίς αξιολόγηση πρόσληψη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οδήγησαν στη δημιουργία ενός αναποτελεσματικού και κοστοβόρου τοπικού και κεντρικού κράτους, το οποίο συντηρούσε ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος με τη σειρά του επιδίωκε ή αναγκαζόταν να στήσει σχέσεις διαπλοκής μαζί του, προκειμένου να επιτύχει τη δική του επιβίωση. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος διαφθοράς κι εξάρτησης, που  μας οδήγησε στο σημερινό πλήρες αδιέξοδο.

Γι’ αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να βάλουμε κάπου μια τελεία και να ξαναπιάσουμε το θέμα από την αρχή και σωστά αυτή τη φορά. Το οφείλουμε όλοι μας, προς εξιλέωση των προηγούμενων «αμαρτημάτων» μας και, κυρίως, ως ηθική υποχρέωση προς τις επόμενες γενιές που θα μας διαδεχθούν.

Υπάρχει ακόμη χρόνος, αντί να τους κληροδοτήσουμε το πλήρες χάος και την καταστροφή, να τους παραδώσουμε τη «μαγιά» ενός νέου, αποτελεσματικού και υγιούς κράτους. Το ερώτημα είναι εάν υπάρχει και η θέληση. Και την απάντηση σε αυτό μόνο ο καθένας στον εαυτό του και στον χώρο όπου εργάζεται μπορεί να τη δώσει…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet