Οι φωτιές… πρόλαβαν για άλλη μια φορά τον «προγραμματισμό» μας

Νωρίς ξεκίνησαν φέτος οι μεγάλες φωτιές στη χώρα μας, με την πυρκαγιά που ξέσπασε στα Γεράνεια Όρη να έχει ήδη κάνει στάχτη 52.000 στρέμματα δάσους. Ευτυχώς, τουλάχιστον δεν είχαμε θύματα, όπως συνέβη στην τραγωδία που βιώσαμε εδώ στην Αττική, στο Μάτι. Αρκεί, όμως, αυτό;

Όπως ήταν φυσικό -εξάλλου επαναλαμβάνεται μονότονα χρόνια τώρα- η πρόσφατη φωτιά προκάλεσε νέο γύρο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού, τα μέσα πυρόσβεσης, τις ευθύνες κάθε φορέα κ.λπ., κ.λπ.

Ο ορισμός της ανοησίας (είτε το είπε, είτε όχι ο Αϊνστάιν) είναι όντως να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους κάθε φορά… Κι εμείς ακολουθούμε αυτήν την τακτική διαχρονικώς και διακομματικώς. Έτσι, για παράδειγμα, κάθε χρόνο, παραμονές έναρξης της αντιπυρικής περιόδου, έχουμε τους προέδρους των διαφόρων διαδημοτικών συνδέσμων προστασίας περιοχών να εκφράζουν την αγωνία τους για τη μη εκταμίευση των χρημάτων που χρειάζονται για να προετοιμαστούν εγκαίρως και καταλλήλως σε αντιπυρικό επίπεδο, μέσω της ενίσχυσης του υλικοτεχνικού και ανθρώπινου δυναμικού τους.

Η πρόληψη των πυρκαγιών απαιτεί ολοκληρωμένο σχεδιασμό, ξεκάθαρη κατανομή ευθυνών και διαρκή-επίμονη υλοποίηση.

Όμως, μόνο εκεί είναι το πρόβλημα; Μήπως έχουμε ξεχάσει εντελώς τη λέξη πρόληψη; Ή, ακόμη, χειρότερα την έχουμε συγχύσει στο μυαλό μας με την καταστολή; Γιατί σίγουρα πρόληψη δεν είναι το να πάρουμε περισσότερα αεροσκάφη, πυροσβεστικά οχήματα και οποιοδήποτε άλλον εξοπλισμό, ούτε είναι να προσλάβουμε ακόμη περισσότερους πυροσβέστες. Και βέβαια είναι απαραίτητα όλα τα προαναφερόμενα -και άλλα πολλά- αλλά αυτά αφορούν το επίπεδο της καταστολής των πυρκαγιών, όχι την πρόληψή τους.

Πρόληψη είναι η ορθολογική διαχείριση των δασών όλον τον χρόνο, μέσω του περιορισμού της καύσιμης ύλης, τη διάνοιξης αντιπυρικών ζωνών, της φύλαξής τους. Πρόληψη είναι η διαρκής φροντίδα των αυτοδιοικητικών φορέων για τον καθαρισμό των οικοπέδων, των περιαστικών δασών και όποιου άλλου πράσινου χώρου διαθέτουν στα όριά τους, η διά βίου καλλιέργεια φιλο-περιβαλλοντικής κουλτούρας στους κατοίκους τους, η ενίσχυση του εθελοντισμού με επίκεντρο την προστασία της Φύσης.

Όμως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους περισσότερους, χώρια που δεν είναι και τόσο «φανταχτερά» από επικοινωνιακής πλευράς. Και το χειρότερο, απαιτούν ολοκληρωμένο σχεδιασμό, ξεκάθαρη κατανομή ευθυνών και διαρκή-επίμονη υλοποίηση. Στοιχεία που συχνά απουσιάζουν από το «λεξιλόγιο» όλων όσων κατά καιρούς ευαγγελίζονται την «ανασύσταση» τους κράτους μας…