Τραγικά αυτοδίδακτοι και σε θέματα Παιδείας…

Η είδηση πέρασε στα… ψιλά, όπως γίνεται με όλα τα σοβαρά θέματα στη χώρα μας. Αυτά, δηλαδή, που καθορίζουν το ίδιο το μέλλον μας, αλλά αποφεύγουμε να τα συζητήσουμε ουσιαστικά, έστω κι αν τα βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας και, μάλιστα, με επώδυνο τρόπο.

Η είδηση έλεγε: «Έρευνα της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αποτυπώνει τον αυξημένο κίνδυνο οι μισοί μαθητές των Λυκείων να αποφοιτήσουν ως λειτουργικά αναλφάβητοι». Και μετά ήρθε η επεξήγηση: «Λειτουργικά αναλφάβητος θεωρείται, όχι εκείνος που δεν ξέρει ή δεν μπορεί να συλλαβίσει και πίσω από τους φθόγγους να αναγνωρίσει τις λέξεις και το σώμα του έναρθρου λόγου, αλλά εκείνος που, μολονότι γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να λειτουργήσει με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα στην οποία είναι ενταγμένος».

Και ουδείς αισθάνθηκε την ανάγκη να πει έναν λόγο. Ούτε οι πάμπολλοι υπουργοί Παιδείας των τελευταίων δεκαετιών, που αλλάζουν σχεδόν ανά χρόνο το εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι συχνά πυκνά κατεβαίνουν στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, που συνήθως δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα της παρεχόμενης Παιδείας, ούτε εμείς οι γονείς, που ακριβοπληρώνουμε το – κατά τ’ άλλα – δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, για να παράγει μη «λειτουργικούς» πολίτες…

Όταν οι μισοί από τους σημερινούς εφήβους μας «δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα που είναι ενταγμένοι», ας αναλογισθεί ο καθένας μας τι συνέπειες θα έχει αυτό…

Σαν να μην ακούσαμε την είδηση! Ή, μήπως, δεν την καταλάβαμε, γιατί και το δικό μας «λειτουργικό» διαβάζει τις φράσεις, αλλά αδυνατεί να τις «επεξεργασθεί»;

Όποια κι αν είναι η απάντηση, τη συνταρακτική αυτή αποκάλυψη θα τη «λουστούμε» τα αμέσως επόμενα χρόνια. Όταν οι μισοί από τους σημερινούς εφήβους μας «δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα που είναι ενταγμένοι», ας αναλογισθεί ο καθένας μας τι συνέπειες θα έχει αυτό στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία, στον πολιτισμό…

Αλλά τι καθόμαστε και γράφουμε; Το ζητούμενο είναι να αυξηθούν οι μισθοί, να αρθούν οι περιορισμοί κεφαλαίου, να έρθουν οι ξένες επενδύσεις, να αποκτήσουμε εκ νέου τα προνόμια που μας αφαίρεσαν τα μνημόνια. Τι κι αν τα «πόδια» για το αύριο του τόπου αποδεικνύονται «γυάλινα»! Τι σημασία έχει που μεγαλώνουμε γενιές καταδικασμένες να «υπολειτουργούν», εγκλωβισμένες στους τεχνητούς κόσμους του διαδικτύου και σε μια προκατασκευασμένη πραγματικότητα.

Εμείς ξέρουμε καλύτερα… «σ’ αυτόν τον τόπο, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…» (Γιώργος Σεφέρης).