Όπου λαλούν… πολλές «κόκκινες γραμμές» αργεί να ξημερώσει

Μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος, που πηγαινοέρχεται στο εξωτερικό, ότι έχουμε εκπλήξει τους ξένους -πλην όλων των άλλων- με τον πλούτο των νέων ορισμών και λέξεων που συνηθίζουμε να ρίχνουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Από τους «θεσμούς» και τα «προγράμματα-γέφυρες», έως τη «δημιουργική ασάφεια» και τις «κόκκινες γραμμές», αν μη τι άλλο, ουδείς μπορεί να μας κατηγορήσει για ελλείμματα στον τομέα της «γλωσσοπλαστικής».

Επί της ουσίας, όμως; Εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Όταν είσαι άνεργος ή εργάζεσαι απλήρωτος, όταν η σύνταξη δεν φθάνει για να βγει ο μήνας, όταν βασικές ανάγκες του κράτους καλύπτονται με το ζόρι και κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή, τότε, όπως και να τη βαφτίσεις, η κατάσταση παραμένει ζοφερή.

Την ίδια στιγμή, το να επικαλείσαι διαρκώς τις περίφημες «κόκκινες γραμμές», το μόνο που κάνεις είναι να βαραίνεις το κλίμα των διαπραγματεύσεων και να αποκαλύπτεις σε αυτόν με τον οποίο διαπραγματεύεσαι τα «χαρτιά» σου. Οι «κόκκινες γραμμές» δεν είναι για να «διαφημίζονται» και να τις επικαλούμαστε ανά δεύτερη δήλωση, αλλά για να χαράσσονται έγκαιρα και να τηρούνται με ευλάβεια.

Όσοι πιστεύουν σε «γιούργια» και «ηρωικές εξόδους», 
είτε δεν κινδυνεύουν από τις συνέπειές τους, είτε έχουν άγνοια κινδύνου.

Διάβασα κάποτε μία φράση: «Η σιωπή δυναμώνει την αποφασιστικότητα. Τα λόγια την υπονομεύουν». Δεν ήταν κάτι καινούργιο -ο λαός το λέει «ο σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει”– αλλά με είχε εντυπωσιάσει γιατί μου θύμισε ότι, όποτε έκανα πολλές δηλώσεις για κάποιο θέμα, τελικώς δεν υλοποιούσα καμία…

Έτσι φοβάμαι ότι θα γίνει και τώρα. Οι «κόκκινες γραμμές», εάν δεν αρθούν, θα «ξεθωριάσουν», θα γίνουν «ροζ» που λέει και ο στίχος του τραγουδιού. Και όσο κι αν κάποιοι θα επιχειρηματολογούν για να μας πείσουν ότι δεν άλλαξε ο χρωματισμός τους, η πραγματικότητα θα τους διαψεύδει.

Ωστόσο, υπάρχει και το χειρότερο σενάριο. Να οχυρωθούμε πεισματικά πίσω από αυτές τις «κόκκινες γραμμές» και να οδηγήσουμε τη διαπραγμάτευση -μαζί με τη χώρα- στα «βράχια».

«Και τι πρέπει να γίνει, δηλαδή;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα το απλούστατο, αυτό που ορίζει η κοινή λογική και μέση οδός, όταν βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Προσπαθείς να περιορίσεις όσο το δυνατόν τις ζημιές που θα υποστείς και ταυτόχρονα -ταχύτατα και με συνέπεια- οργανώνεσαι εσωτερικά, ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να διεκδικήσεις μία καλύτερη συμφωνία.

Όσοι πιστεύουν σε «γιούργια» και «ηρωικές εξόδους», κατηγορώντας την ίδια στιγμή όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους ως «προδότες», «δειλούς» και «προσκυνημένους», είτε δεν κινδυνεύουν από τις συνέπειές τους, είτε έχουν άγνοια κινδύνου.  Ό,τι και από τα δύο να συμβαίνει, είναι επικίνδυνοι για το μέλλον τούτου του τόπου.

Έτσι, απλά…