16η συνάντηση του Cine Δράση για τον Αμερικανικό Κινηματογράφο

Η 16η συνάντηση της Κινηματογραφικής Λέσχης Βριλησσίων Cine Δράση, στο πλαίσιο των συζητήσεων «Βλέπουμε, συζητάμε, μαθαίνουμε, από και για το σινεμά» και συγκεκριμένα των συζητήσεων που αφορούν στον Αμερικανικό Κινηματογράφο, θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 5 Μαρτίου 2019 στις 20:30 στο στέκι της Δράσης (Πίνδου 30 & Μαραθώνος, Βριλήσσια).

Λίγα λόγια για τη συνάντηση από το Cine Δράση

«Ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος. Η συνέχεια. Robert Altman, Woody Allen, Alice΄s Restaurant, Woodstock»

Ο Ρόμπερτ Άλτμαν (Robert Altman) από το ξεκίνημα της εξαίρετης κινηματογραφικής του διαδρομής στα τέλη της δεκαετίας του ’60, μέχρι την τελευταία του ταινία με τίτλο «Η Καλύτερη Παρέα» (2006), που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά που ο σκηνοθέτης εγκατέλειψε τη ζωή στην ηλικία των 81 ετών, ακολούθησε μια εντελώς προσωπική και ασυμβίβαστη καλλιτεχνική πορεία. Εργάστηκε με τους δικούς του όρους εντός και εκτός χολιγουντιανού συστήματος, ύψωσε ανάστημα ενάντια σε κραταιά στούντιο προκειμένου να υπερασπίσει το εκάστοτε όραμά του, ακολούθησε ανεξάρτητες (και τυχοδιωκτικές) διόδους προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις παράτολμες παραγωγές του και έβαλε την υπογραφή του σε μερικά από τα πιο ασυνήθιστα και τολμηρά σε ύφος και θεματική σχέδια που ξεπήδησαν ποτέ από την παγκόσμια κινηματογραφία.

Από το 1970 μέχρι το 1978, και μέσα σε ελάχιστο διάστημα, ο Άλτμαν γύρισε μερικές από τις κορυφαίες ταινίες στα χρονικά του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά, δημιουργώντας ακατάπαυστα δίχως να λογαριάζει το εισπρακτικό αντίκρισμα, τις προσδοκίες θεατών και κριτικών ή το κατά πόσο οι υπεύθυνοι των μεγάλων εταιρειών ήταν διατεθειμένοι να τα υποστηρίξουν. Από την φιλμογραφία του ξεχωρίζουμε: « Short Cuts» (1993), «Gosford Park» (2001), «Prêt-à-Porter» (1994), 1992 «The Player» (1992), «Nashville» (1991).

Γούντι Άλεν (Woody Allen)

Ο Γούντι Άλεν (Woody Allen) αναδείχθηκε ως πιο εμπνευσμένος σύγχρονος Αμερικανός σκηνοθέτης κωμωδιών. Ξεκίνησε την πλούσια και ποικιλόμορφη καριέρα του από την standup comedy και την τηλεόραση. Συνέχισε ως ανεξάρτητος δημιουργός με ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Έχει σκηνοθετήσει κάθε είδους κωμωδία, παρωδία, σάτιρα. Στην πρώτη του περίοδο γύρισε και ταινίες που έχουν μια διάσταση πολιτικού χλευασμού. Αυτή η κάπως άγουρη σκηνοθετικά περίοδος του, βρίθει από οπτικά και λεκτικά γκαγκ, από αναφορές σε άλλα έργα, από στοιχεία της μπουρλέσκας κωμωδίας και απέχουν κάπως από την ωριμότητα των κομεντί σχέσεων στις οποίες διακρίθηκε αργότερα. Ακολουθεί η ενότητα των λεπτοφτιαγμένων κομεντί για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, συνήθως αμφότερων ευρισκόμενων σε καθεστώς νεύρωσης, ανικανοποίητου και αναζήτησης. Τα φιλμ αυτά είναι συνήθως κομψοτεχνήματα: Ο νευρικός εραστής (1977), Μανχάταν (1979), Σεξοκωμωδία θερινής νύχτας (1982), Η Χάνα και οι αδελφές της (1986).

Κατόπιν ο Άλεν περνά σε μια φάση που σκηνοθετεί ταινίες σε σοβαρό τόνο, έντονα καλλιτεχνικών προδιαγραφών: Εσωτερικές σχέσεις (1978), Σεπτέμβρης (1987), Alice (1989), Συμφωνίες και ασυμφωνίες (1999) και τα κοινωνικού προβληματισμού φιλμ του. Μια πολύ σημαντική ομάδα είναι οι υπέροχες, σπινθηροβόλες, καυστικές αστυνομικές κωμωδίες Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν (1993), Σφαίρες πάνω από το Μπρόντγουει (1994), Μικροαπατεώνες (2000), Η κατάρα του πράσινου σκορπιού (2001). Σκηνοθέτησε, επίσης, ορισμένα δυνατά, κοινωνικά αστυνομικά φιλμ: Απιστίες και αμαρτίες (1989), Match Point (2005), Το όνειρο της Κασσάνδρας (2007). Διακρίθηκε για τις σημαντικές, όσο και πρωτότυπες, κοινωνικές ταινίες του: Zeling (1983), Radio Days (1987), Διασημότητες (1998), Match Point. Επανέρχεται στη χιουμοριστική, ειρωνική προβληματική του πάνω στις σχέσεις των δύο φύλων με τα Παντρεμένα ζευγάρια (1992), το μιούζικαλ Όλοι λένε σ’ αγαπώ (1996), Διαλύοντας τον Χάρι (1997), Παίζοντας στα τυφλά (2002), Έρωτας και… τίποτα άλλο (2003). Το 2010 σκηνοθέτησε το Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα.

Ο Άλεν δημιούργησε πολλές ξεχωριστές ταινίες που μιλούν για το σινεμά, την τέχνη και τη σόου μπίζνες: Ζωντανές αναμνήσεις (1980), Ο ατσίδας του Μπρόντγουει (1984), Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου (1985), Radio Days (1987), Σκιές και ομίχλη (1991), Διαλύοντας τον Χάρι, Melinda and Melinda (2004). Πρόκειται για διεισδυτικά και περιγελαστικά σχόλια για τον κόσμο των καλλιτεχνών και των τεχνών. Δεν μπορούμε να μη ξεχωρίσουμε τα ερωτικά φορτισμένα φιλμ του Scoop (2006), Vicky Cristina Barcelona (2008), Ακαταμάχητη Αφροδίτη. Το εβραϊκό, ειρωνικό, ανατρεπτικό, βέβηλο και ναρκισσιστικό χιούμορ του υπονομεύει τον έρωτα, τις σχέσεις, το σεξ την θρησκεία, τις κοινώς αποδεκτές, κατεστημένες αξίες. Βλέπει την κωμικοτραγική πλευρά της ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων, που ο κοινός άνθρωπος αδυνατεί να εντοπίσει. Κάνει κωμικά σχόλια και παρατηρήσεις για τους γύρω ανθρώπους και ιδιαίτερα εκείνους του καλλιτεχνικού περιβάλλοντος.

Σχεδόν πάντα ερμηνεύει ο ίδιος, ολοζώντανα, ξεκαρδιστικά, αυθόρμητα και γνήσια, τους κεντρικούς ήρωές του. Κατ’ εξαίρεση, το alter ego του υπήρξαν ο Κένεθ Μπράνα, ο Τζέισον Μπιγκς κι ο Άλαν Άλντα. Οι κεντρικοί χαρακτήρες του είναι νευρωτικοί looser, όλο άγχη, ανασφάλειες, υστερίες, ενδεχομένως αποστέρηση, μανίες και φοβίες, υπαρξιακές αμφιβολίες κι αυτοπαρωδούμενες μεταφυσικές αγωνίες (περί Θεού κ.λπ.). Οι γυναίκες του είναι υποχόνδριες και νευρωτικές, ανικανοποίητες με γελοίες και διασκεδαστικές μονομανίες. Οι διάλογοί του είναι σπιρτόζικοι, πανέξυπνοι, απολαυστικοί και κωμικοί. Τον απασχολεί με μισοαστείο μισοσοβαρό τρόπο η ψυχανάλυση των ηρώων του. Καταγίνεται, άλλοτε σπαρταριστά κι άλλοτε σοβαρά με την κρίση του σύγχρονου ζευγαριού και του έρωτα, την απιστία και τα ερωτικά τρίγωνα. Το ύφος του είναι ανάλαφρο, σπινθηροβόλο, χιουμοριστικό, που εμβαθύνει σε πράγματα και καταστάσεις.

Ο Γούντι Άλεν είναι ο κατεξοχήν Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης, δείχνει τη Νέα Υόρκη και το Μανχάταν με όλη τους τη γοητεία, τη λάμψη, την ακτινοβολία της κουλτούρας τους, την αυθεντικότητα, την εκτυφλωτική και μαγευτική ομορφιά, ακόμη και στις πιο ταπεινές γωνιές τους.

Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής.

Ο Παναγιώτης Δενδραμής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη συνέχεια όμως ακολούθησε σπουδές σχετικές με τον κινηματογράφο. Αρχικά στη σχολή Σταυράκου και έπειτα στο μεταπτυχιακό Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, κάμεραμαν, μοντέρ και βοηθός παραγωγής για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ η μικρού μήκους ταινία του «Tο δωμάτιο» συμμετείχε στο φεστιβάλ Δράμας το 2009. Επιπλέον έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε επιμορφωτικά προγράμματα σε σχολεία της Αττικής, με στόχο την εξοικείωση των μαθητών με την οπτικοακουστική κουλτούρα και τα μέσα της. Αυτή την περίοδο διδάσκει στη Σχολή Σταυράκου και ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον ελληνικό κινηματογράφο.