Οι προσλήψεις (και στην Αυτοδιοίκηση) είναι «εργαλείο» αναπτυξιακό, όχι πολιτικό
Ενυπόγραφα

Οι προσλήψεις (και στην Αυτοδιοίκηση) είναι «εργαλείο» αναπτυξιακό, όχι πολιτικό

Κάθε φορά που οι δημοτικές Αρχές «στριμώχνονται» από τις μειοψηφίες των Δημοτικών Συμβουλίων για υπαρκτές ανεπάρκειες σε επίπεδο διαχείρισης θεμάτων καθημερινότητας, οι απαντήσεις των δημάρχων και αντιδημάρχων ξεκινούν συνήθως με τη φράση: «Γνωρίζετε κι εσείς τις σημαντικές ελλείψεις προσωπικού που υπάρχουν…» στην τάδε ή στη δείνα υπηρεσία. Η φράση δεν στερείται βάσης, αφού όντως κρίσιμοι δημοτικοί τομείς λειτουργούν σήμερα με ελάχιστους υπαλλήλους, οι οποίοι κυριολεκτικώς υπερβαίνουν εαυτούς για να τα βγάλουν πέρα με τα δεκάδες ζητήματα που πρέπει να διαχειριστούν.

Να μπούμε στον… πειρασμό να ρωτήσουμε γιατί δεν φρόντισαν οι δημοτικές Αρχές στα προ-μνημονιακά χρόνια, τότε που γίνονταν αθρόες προσλήψεις από τις πόρτες και τα παράθυρα, να στελεχώσουν τις συγκεκριμένες υπηρεσίες, ώστε τώρα, στη δύσκολη συγκυρία, να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα υποστελέχωσης; Ας μην το κάνουμε γιατί τότε θα χρειαστεί να μιλήσουμε και για τις ευθύνες δεκάδων βουλευτών και άλλων παραγόντων που πίεζαν τους δημάρχους να «βολέψουν» και τα «δικά» τους παιδιά, μπας και μαζέψουν τα κρίσιμα «ψηφαλάκια» που θα τους εξασφάλιζαν ακόμη μία θητεία στα βουλευτικά έδρανα…

Ας μείνουμε στο σήμερα και στο πώς θα μπορούσε ν’ αναστραφεί η ζημιά που ήδη έχει γίνει στον τρόπο στελέχωσης των αυτοδιοικητικών δομών. Αναστροφή που δεν μπορεί, βέβαια, να σημειωθεί ούτε με τα πεντάμηνα κι οκτάμηνα του προγράμματος Κοινωφελούς Εργασίας, ούτε με τις οριζόντιες απαγορεύσεις προσλήψεων, ούτε με τις παρατάσεις συμβάσεων. Οι δήμοι δεν είναι ταβέρνες, ώστε όταν πέφτει πολλή δουλειά να προσλαμβάνουμε δυο – τρία γκαρσόνια παραπάνω και μετά να τ’ απολύουμε. Υπάρχουν κρίσιμες δομές, όπως οι υπηρεσίες δόμησης, οι οικονομικές υπηρεσίες, οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί κ.ά., όπου οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν και ειδικές γνώσεις και μακροχρόνιο ορίζοντα απασχόλησης.

Οι δήμοι δεν είναι ταβέρνες, ώστε όταν πέφτει πολλή δουλειά να προσλαμβάνουμε 
δυο – τρία γκαρσόνια παραπάνω και μετά να τ' απολύουμε.

 

Από την άλλη, βλέποντας ότι και τούτη η κυβέρνηση -όπως και όλες οι προηγούμενες, βεβαίως βεβαίως- διακατέχεται από ακαταμάχητο «έρωτα» για τον δημόσιο τομέα και προσπαθεί, με κάθε τρόπο και χωρίς κανένα σχεδιασμό, ν’ ανοίξει και πάλι πόρτες και παράθυρα στις αθρόες προσλήψεις σε δήμους και όπου αλλού, καλό είναι οι αιρετοί να βρίσκονται σε επιφυλακή (αν και δυστυχώς, αρκετοί από τους τελευταίους διακατέχονται ακόμη από τη… λογική «πρόσληψη να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι»). Ωστόσο, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε όλοι ότι προσλήψεις που δεν «κουμπώνουν» απολύτως με τις πραγματικές ανάγκες των Δήμων, απλούστατα οδηγούν σε νέα μνημόνια και νέες απολύσεις.

Και επειδή πολλά «αριστερά» ακούγονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων και ποιοι τα υπερασπίζονται καλύτερα, θέτουμε ένα ερώτημα: Ποιος φροντίζει περισσότερο τα συμφέροντα των εργαζομένων και του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών δομών, αυτός που «φορτώνει» ασυλλόγιστα έναν οργανισμό με προσωπικό, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να καταρρεύσει (και στη συνέχεια να περάσει στα χέρια ιδιωτών, που ξέρουν καλύτερα από διαχείριση) ή αυτός που αξιοποιεί όσο καλύτερα μπορεί το ανθρώπινο δυναμικό ενός οργανισμού, προβαίνει σε ορθολογικές προσλήψεις, μεγιστοποιώντας την αποδοτικότητά του και διασφαλίζοντας την επιβίωσή του (και άρα τη μελλοντική ικανότητά του για νέες προσλήψεις);

Όσο για το ποιος θα κάνει τις προσλήψεις, αυτό θα έπρεπε να έχει απαντηθεί από μόνο του. Πάντα τις αποφάσεις τις λαμβάνει αυτός που στο τέλος κρίνεται και πρέπει να δώσει απολογισμό. Άρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι δημοτικές Αρχές που πρέπει ν’ αποφασίζουν ποιους επιθυμούν να προσλάβουν, από πού θα τους πληρώνουν και πώς θα τους αξιοποιούν; Όμως, βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να πάψει η κεντρική διοίκηση ν’ αντιμετωπίζει την Αυτοδιοίκηση σαν «ανήλικο», στο οποίο μπορούμε να του εμπιστευόμαστε μόνο το «χαρτζηλίκι» μας, αλλά όχι να του αναθέσουμε τη συνολική διαχείριση των οικονομικών του.

Δεν ξέρουμε αν το έχει αντιληφθεί η κυβέρνηση (η προηγούμενη, η παρούσα και η μελλοντική), αλλά αν ψαχτούμε λίγο για το τι έγινε στη χώρα τα τελευταία χρόνια κι οδηγηθήκαμε στα μνημόνια, θα βρούμε πολύ περισσότερα σημάδια ανωριμότητας στις κεντρικές διοικήσεις παρά στις αυτοδιοικήσεις. Αντί, λοιπόν, να κλείνουμε τα μάτια και να προσπαθούμε να εμποδίσουμε αυτό που -παρά τις αντιστάσεις μας- στο τέλος θα συμβεί, ας δώσουμε μιαν ώρα αρχύτερα στην Αυτοδιοίκηση τις αρμοδιότητες που χρειάζεται και διεκδικεί κι ας την κρίνουμε στη συνέχεια για το πόσο επιτυχημένα ή όχι κατάφερε να τις διαχειριστεί.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet