Γ. Καράμπελας: Το χρέος μας στη Ν. Ζωή και η υπόθεση του κολυμβητηρίου – Μέρος Α’

Παρέμβαση σε δυο… πράξεις από τον κάτοικο της Νέας Ζωής Αγίας Παρασκευής Γιώργο Καράμπελα, πολιτικό μηχανικό, για το πολυσυζητημένο θέμα της δημιουργίας κολυμβητηρίου.

Ο κ. Γ. Καράμπελας, με εκτενή αρθρογραφία, αναφέρεται στο πριν, στο σήμερα και στο αβέβαιο μέλλον της συγκεκριμένης εγκατάστασης, καταθέτοντας τη δική του οπτική για το όλο ζήτημα.

Ακολουθεί το πρώτο μέρος της αρθρογραφίας του:

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΖΩΗ!

Η Νέα Ζωή είναι η γειτονιά που ζω από την ώρα που οι γονείς μου με πήραν από το μαιευτήριο της «Έλενας». Μια γειτονιά που δεν έχει πια αλάνες, ούτε χώρους να αναπτύξει κοινωνική ζωή, ούτε σύλλογο κατοίκων, ώστε να διεκδικεί οργανωμένα  τα όνειρά της -αν και όσα έχει-, όπως γίνεται με όλες τις άλλες γειτονιές της πόλης. Ίσως και γι’ αυτό να μην της δίνουν σημασία οι «αρμόδιοι»…

Όταν άρχισαν οι συζητήσεις για το κολυμβητήριο το 1987,  ήμουν ήδη πολιτικός μηχανικός με 16 χρόνια εμπειρία και είχα  μία κόρη 6 ετών. Χάρηκα που θα της δινόταν η ευκαιρία να χαρεί την κολύμβηση στην γειτονιά της. Ακόμα περιμένει…

Το διαρκές έγκλημα συντελέστηκε και φαίνεται ότι τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν δεν είναι αρκετά. Και δυστυχώς στις μέρες μας δεν υπάρχει ο «από μηχανής θεός» που θα μας φέρει την «κάθαρση»!

Είναι όμως πλέον καιρός να τελειώνουμε με όλα αυτά. Όχι όμως, όπως λένε κάποιοι, «κάντε κάτι, ό,τι και να είναι αυτό, αρκεί να σταματήσει αυτό το αίσχος».

Δεν πρέπει να ανεχθούμε την  ολοκλήρωση του εγκλήματος  στο όνομα της κοινωνικής κόπωσης!

Το χρέος στη Νέα Ζωή πρέπει να ξεπληρωθεί και μάλιστα με τόκο!

ΜΕΡΟΣ Α’  

Ο  ΕΞΑΡΧΗΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΑΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ»

Τρεις μήνες σχεδόν πέρασαν από την ημέρα που ξαναδημοσίευσα (01/05/2017) την πρότασή μου -που είχε υιοθετηθεί και από την Ένωση Συλλόγων Γονέων από το 2004- για την αξιοποίηση των ημιτελών εγκαταστάσεων στο Ο.Τ. 111.

Επαναλαμβάνω τις βασικές αρχές που διέπουν τη λογική της πρότασης:

1. Σεβασμός στο δημόσιο χρήμα (δηλαδή στο δικό μας χρήμα).
2. Αναβάθμιση του οικιστικού περιβάλλοντος της περιοχής.
3. Στέγαση αναγκαίων δημοτικών υπηρεσιών.
4. Κάλυψη αθλητικών/θεραπευτικών αναγκών της πόλης.
5.  Προστασία του περιβάλλοντος.

Την πρότασή μου αυτή επιδοκίμασαν ή και εγκωμίασαν εκατοντάδες συμπολίτες μας και εξέφρασαν τη θετική τους γνώμη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάμεσά τους δε και σημαίνοντα πρόσωπα της σημερινής δημοτικής Aρχής.

Λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, ενώ δεν είναι αντίθετοι στην πρότασή μου, εξέφρασαν καλοπροαίρετα τους προβληματισμούς τους μήπως το κολυμβητήριο πρέπει να είναι κλειστό ή ανοικτό. Ανάμεσα σε αυτούς, και ο Α. Μανδηλάς (αναπλ. μέλος του Δ.Σ. του ΠΑΟΔΑΠ, καθηγητής Φυσικής Αγωγής), ο οποίος, όμως, αφού απορρίπτει -και σωστά- το κλειστό, παραθέτει τα κατά τη γνώμη του μειονεκτήματα του ανοικτού και καταλήγει στο «κλειστό, με δυνατότητα ν’ ανοίγει (ανοιγοκλειόμενο)», προφανώς σε μια προσπάθεια να κρατήσει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Δύσκολο…

Σε όλους αυτούς έχω να πω ότι οι σκέψεις τους είναι «κολλημένες» στην υλοποίηση μιας αμιγούς αθλητικής εγκατάστασης και μάλιστα, με τους προ τριακονταετίας αρνητικούς όρους και προϋποθέσεις, που έκαναν δυσβάστακτη την εγκατάσταση αυτή για τη Νέα Ζωή και δικαίωσαν τους περίοικους που ορθώς αντέδρασαν.

Θα πρέπει, επίσης, να καταλάβουμε ότι, ακριβώς επειδή ουδέποτε έγινε  διάλογος σε ένα ουσιαστικό επίπεδο, οι απόψεις πολώθηκαν γύρω από δύο ακραίες θέσεις.

Η μία ν’ αποπερατωθεί το έργο με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, αδιαφορώντας για τις αρνητικές επιπτώσεις στην περιοχή και η άλλη να το γκρεμίσουμε και να μπαζώσουμε το οικόπεδο, αδιαφορώντας για το δημόσιο χρήμα που έχει μέχρι σήμερα δαπανηθεί.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εδώ να θυμίσω ότι στις 27/04/2013 ο πρ. δήμαρχος, Β. Ζορμπάς, είχε φέρει -δημοκρατικά ενεργών- την πρόταση της ολικής κατεδάφισης – μπαζώματος στην Επιτροπή Διαβούλευσης, στην οποία αντιτάχθηκα με αναλυτικά επιχειρήματα και ανέπτυξα την πρότασή μου για την ανάπλαση του Ο.Τ. 111. Οι περίπου 20 παρευρισκόμενοι φορείς της πόλης και οι άλλοι τόσοι συνδημότες υποστήριξαν με θέρμη την πρότασή μου, σε βαθμό που ο κ. Ζορμπάς -προς τιμή του- όχι μόνο απέσυρε τη δική του, αλλά αναθεώρησε το προεκλογικό πρόγραμμα της παράταξής του και πρότεινε να γίνει στο Ο.Τ. 111 χώρος «Θεματικού Πάρκου», που εκτιμούσε ότι «αποτελεί τη βέλτιστη λύση»(!). Ανέλυε μάλιστα ότι «οι χώροι και οι εγκαταστάσεις του Θεματικού Πάρκου θα αναπτυχθούν με την πιθανή αξιοποίηση των υπαρχόντων κατασκευών» και θα περιλαμβάνουν χώρους εκθέσεων, προβολών, παραστάσεων, υπαίθρια αμφιθέατρα, χώρους αθλητισμού κ.λπ.!!

Χαίρομαι που ο κ. Ζορμπάς υιοθέτησε προεκλογικά την πρότασή μου, αλλά ο ίδιος έθεσε εν αμφιβόλω την ειλικρίνεια των υποσχέσεών του, όταν μετεκλογικά αναζήτησε τη λύση του προβλήματος στον… Δήμο Χολαργού( και φυσικά «έφαγε πόρτα»)!

Είναι ανάγκη λοιπόν, έστω και μετά από τριάντα χρόνια, να συνειδητοποιήσουμε ότι επρόκειτο  για έναν εξαρχής λανθασμένο σχεδιασμό.

Από την εποχή που μελέτησα τον φάκελο του έργου (2004) κατάλαβα ότι το «μαγικό κλειδί» που θα άνοιγε την πόρτα της λογικής και θα παραμέριζε τις ακραίες, άρα και εξωπραγματικές, θέσεις ήσαν τρεις λέξεις: Πισίνα, 35άρα, ανοικτή!

α) Πισίνα,  γιατί σέβεται το μέχρι τότε  δαπανηθέν χρήμα και καλύπτει τον σκοπό του αρχικού σχεδιασμού (τις αθλητικές /θεραπευτικές ανάγκες της πόλης).

β) 35άρα, γιατί διαφυλάττει τον ήπιο χαρακτήρα της δημοτικής εγκατάστασης, αποθαρρύνοντας υπερτοπικές επιρροές και το κυριότερο,

γ) ανοικτή, γιατί:

• δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας 1200μ2 πάρκου,
• απελευθερώνει 1.600μ2  δόμησης που αξιοποιούνται ως χρήσιμοι χώροι,
• προστατεύει το περιβάλλον από  εκτρωματικές υπερκατασκευές και συγκεντρωμένους ρύπους,
• επιλύει τα εγγενή προβλήματα των πολεοδομικών παραβάσεων (υπέρβαση κάλυψης και όγκου, παραβίαση πλαγίων αποστάσεων), που εμπεριέχει η λύση του κλειστού και
• κατεβάζει σε λογικά επίπεδα το κόστος, τόσο της  κατασκευής, όσο και της  λειτουργίας των εγκαταστάσεων .

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι δεν αναφέρομαι σε μία εγκατάσταση αμιγώς αθλητική και μάλιστα όχι πρωτευόντως αθλητική. Αναφέρομαι σε αξιοποίηση των υπαρχουσών εγκαταστάσεων προς όφελος της Νέας Ζωής (άρα και της πόλης γενικότερα), με κύριο στόχο την αναβάθμιση της περιοχής οικιστικά, κοινωνικά και οικονομικά. Το αθλητικό κομμάτι είναι βασικό αλλά όχι το πρώτο κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.

Οι λόγοι είναι οι εξής:

Οι αθλητικοί χώροι, όταν γίνονται μέσα σε πυκνοδομημένο αστικό περιβάλλον (πράγμα που δεν είναι καταρχήν κακό), πρέπει:

• να σέβονται τον χαρακτήρα της περιοχής,
• να εντάσσονται ομαλά σε αυτήν, με αυξημένα αισθητικά κριτήρια,
• ν’ αποφεύγονται δυσμενείς περιβαλλοντικές επιπτώσεις στο μικροκλίμα της περιοχής και
• να τηρούνται όλοι οι όροι δόμησης που διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του αθλητικού χώρου.

Ποιους από τους παραπάνω όρους πιστεύετε ότι κάλυπτε η αρχική μελέτη του 1987 για κλειστό κολυμβητήριο;

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Το ότι δεν καλύπτονται οι παραπάνω όροι δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά  το επιβεβαιώνει και ο Α. Μανδηλάς από το 2002 .

Αναφέρει σχετικά:

• Η αρνητική γνωμάτευση της ΓΓΑ για την καταλληλότητα του Ο.Τ. 111 για κλειστό κολυμβητήριο.
• Η παραβίαση ουσιαστικών όρων δόμησης, όπως η υπέρβαση του επιτρεπόμενου ποσοστού κάλυψης και η παραβίαση της πρασιάς των 6μ.
• Το πρόβλημα της έλλειψης θέσεων στάθμευσης (αυτές που η  Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου όρισε στην… κεντρική πλατεία!).
• Η έλλειψη πάρκου στην περιοχή.
• Ο ορατός κίνδυνος το κολυμβητήριο να μην χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της περιοχής ή και της πόλης (αφού, με προδιαγραφές Ολυμπιακών Αγώνων και χρηματοδότηση από την ΓΓΑ, θα είχε υπερτοπική σημασία και χρήση).

Με βάση τα παραπάνω, ο ανωτέρω από τότε παραθέτει απόψεις, ότι η ολοκλήρωση των εργασιών του κλειστού «θα είχε επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των περιοίκων», οι οποίες «θα υποθήκευαν το μέλλον της περιοχής για πολλές γενιές»!

Σήμερα προσθέτει άλλο ένα επιχείρημα, το ότι «το κλειστό δεν αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα του κλίματος της Μεσογείου σε τέτοιο βαθμό που δεν μπαίνει καν σε συζήτηση»!

Τα  μεγάλα όμως μειονεκτήματα μιας κλειστής κατασκευής, έστω και ανοιγοκλειόμενης -τα οποία ουδείς αναφέρει, αφού δεν σκέφτονται  τίποτε άλλο, παρά μόνο μια αθλητική εγκατάσταση-, είναι ότι:

• Αποκλείει την συνύπαρξη στον ίδιο χώρο πάρκου αξιόλογης επιφάνειας.
• Αλλάζει αρνητικά το μικροκλίμα της περιοχής (βλ. σχετικό δημοσίευμά μου της 12/06/17).
• Βάσει της πολεοδομικής νομοθεσίας, το στέγαστρο του κλειστού δεσμεύει δόμηση του οικοπέδου από όποιο υλικό και αν είναι φτιαγμένο (μπετόν, μέταλλο, ξύλο, τζάμι, τέντα έως και… άχυρα).

Στην περίπτωσή μας το κλειστό ή  ανοιγοκλειόμενο κολυμβητήριο θα δεσμεύσει περίπου 1.600μ2 χώρων ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ για την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, αλλά και αισθητική αναβάθμιση της πόλης.

Τι θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι χρήσιμοι χώροι;

• Η αίθουσα εκμάθησης (375μ2) θα μπορούσε να γίνει αίθουσα συναυλιών, διαλέξεων και θεατρικών παραστάσεων.
• Θα μπορούσε να προβλεφθεί ένα ΚΕΠ, που η περιοχή το έχει ανάγκη.
• Θα μπορούσαν να στεγαστούν τα δημοτικά ιατρεία του Τσακού, το δημοτικό ωδείο και η αίθουσα ρυθμικής της Οδ. Ανδρούτσου, για τα οποία πληρώνουμε σήμερα ενοίκιο (μόνο με τα ετήσια μισθώματα αυτών των τριών χώρων υπερκαλύπτουμε το ετήσιο κόστος της θέρμανσης του νερού της πισίνας).
• Θα μπορούσε να στεγαστεί το αρχείο της Πολεοδομίας, που σήμερα στεγάζεται στη Μάνδρα Αττικής.
• Θα μπορούσε…

Όλα αυτά που μπορούμε κι αξίζουμε να τα έχουμε θα τα χάσουμε, επειδή κάποιοι θεωρούν ότι ένα στέγαστρο, κλειστό ή ανοιγοκλειόμενο, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για τη ζωή της περιοχής και της πόλης γενικότερα.

Επηρεασμένοι από την όντως υπάρχουσα ανάγκη για ένα κολυμβητήριο στην Αγ. Παρασκευή, δεν συνειδητοποιούν ότι η επιμονή τους να είναι κλειστό ή ανοιγοκλειόμενο τους οδηγεί στην επανάληψη του αρχικού λανθασμένου σχεδιασμού τής προ τριακονταετίας εποχής και στη συνέχιση του περιβαλλοντικού και οικιστικού εγκλήματος. Όμως την πενταετία 1985-1990 οι ιθύνοντες εκείνης της εποχής είχαν τουλάχιστον τη δικαιολογία ότι, εγκαθιστώντας ένα κολυμβητήριο ολυμπιακών προδιαγραφών στην πόλη μας, έστρωναν το χαλί των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Ουδένα ενόχλησε ότι το Ο.Τ. 111 είχε κριθεί ακατάλληλο για τη χρήση αυτή από τη ΓΓΑ, αφού τελικά και η ίδια η ΓΓΑ, ακυρώνοντας τον εαυτό της(!), χρηματοδότησε το έργο.

Πρόκειται για ένα κλασικό παράδειγμα περί του πώς οι «αρμόδιοι» δεν αξιολογούν την πραγματική ωφέλεια ενός έργου, προκειμένου να κόψουν την κορδέλα των εγκαινίων του…

Η ίδια πολιτική ακολουθήθηκε επί δημαρχίας Γιαννακόπουλου όταν, το 2002, οι πολεοδομικές παραβάσεις καθαγιάστηκαν με… νομοθετική ρύθμιση και επιδιώχτηκε να ενταχθεί στα ολυμπιακά έργα του 2004, με βάση τον ίδιο λανθασμένο σχεδιασμό, αλλά και επί δημαρχίας Α. Σιδέρη, μιας και η ΓΓΑ εξακολουθούσε να διαθέτει 3,000,000€ για την αποπεράτωσή του, μόνο αν ήταν κλειστό και ολυμπιακών προδιαγραφών. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά -μηδέν διά του μηδενός ίσον εγκατάλειψη στο άπειρον-, αλλά οι «αρμόδιοι»… πέρα  βρέχει!

Διότι την ίδια πολιτική τού «να προκάνουμε τα εγκαίνια του ό,τι νά ‘ναι» ακολουθεί και η σημερινή δημοτική Αρχή και, δυστυχώς, όχι μόνο στο Ο.Τ. 111, αλλά και στο δημαρχείο και στο αθλητικό κέντρο στα Πευκάκια -αλλά περί αυτών προσεχώς. Το απίστευτα κυνικό επιχείρημα, που συνοδεύεται με ένα φιλικό χτύπημα στην ωμοπλάτη και τον νεοελληνικό ύμνο «πώς κάνεις έτσι ρ’ αδερφέ», είναι ότι για να υλοποιηθεί η αναβάθμιση της Νέας Ζωής πρέπει να γίνει αλλαγή χρήσης του Ο.Τ. 111 από κλειστό κολυμβητήριο σε χώρο πολλαπλών χρήσεων, πράγμα που «δεν προκάνουμε να το κάνουμε μέσα στη διάρκεια της θητείας μας»…

Μα προφανώς, με  αυτούς που επιλέξατε ως άμεσους συνεργάτες και σε αυτούς που στηρίζεστε, προφανώς δεν προκάνετε! Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα της πόλης, αλλά της παράταξής σας, τα συμφέροντα των οποίων είναι αλαζονικό να πιστεύετε ότι ταυτίζονται!

 Αν όμως στηριχτείτε σε αυτούς που είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο -που δεν είναι δα και η αλλαγή χρήσης του Παρθενώνα- είναι εφικτό, εφικτότατο να το φέρετε σε πέρας μέσα στη θητεία σας.

Αλλά και αν δεν προκάνετε, πού το πρόβλημα; Και μόνο το γεγονός ότι θα μπει μπρος η πορεία για την οικιστική αναβάθμιση της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά και όλης της πόλης, είναι αρκετό για να αποσπάσετε επαίνους. Δεν είναι δυνατόν η κορδέλα των εγκαινίων του «έργο νά ‘ναι κι ό,τι νά ‘ναι» να προτάσσεται από την αναδημιουργία της περιοχής και μάλιστα να αποβαίνει σε βάρος της! Δεν επιτρέπεται η πόλη να συνεχίσει να πληρώνει την αβελτηρία αιρετών τε και υπηρεσιών, όταν αφήσατε να κυλήσει ο χρόνος, από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι σήμερα, τραγικά ανεκμετάλλευτος…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η οικιστική ανάπλαση του  Ο.Τ. 111 είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να αναδημιουργήσουμε στη γειτονιά μας έναν  χώρο συνάντησης, έναν «τρίτο τόπο» κατά τον Αμερικανό κοινωνιολόγο Ray Oldenburg, ένα στέκι της γειτονιάς που, με το πάρκο, το αναψυκτήριο, την ανοιχτή πισίνα, τους  χρήσιμους χώρους ψυχαγωγίας κι εκπαίδευσης των παιδιών των δημοτικών σχολείων και όχι μόνο, θα ξαναφέρει τους ανθρώπους τον έναν κοντά στον άλλο. Μια διαφορετική φιλοσοφία κοινωνικών συναναστροφών από αυτήν των  εμπορικών κέντρων και των  πλατειών, με τα μπαρ και τη θορυβώδη μουσική, που αποθαρρύνει τη συζήτηση και την αντικαθιστά με χαβαλέ.

Ας αναστρέψουμε τη μοίρα της πόλης μας, μιας  πόλης  που καταστρέφεται όχι μόνο από την αγορά, το έγκλημα ή τα ναρκωτικά (βλ. πλατεία Άι-Γιάννη), αλλά και από τη «φωτισμένη» κοινωνική μηχανική των «αρμοδίων» που θέλουν αλαζονικά να επιβάλλουν μία πολεοδομία που ξεθεμελιώνει τη δημόσια συναναστροφή και εμπιστοσύνη και κλείνει ακόμα πιο πολύ τους πολίτες στα σπίτια τους.

Της το χρωστάμε!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσυπογράφω λέξη προς λέξη τις απόψεις του Κώστα Κουρούνη, πολιτικού μηχανικού-μελετητή Πολεοδομίας, κάτοικου Αγίας Παρασκευής,  όπου σε σχετική ανάλυσή του περιγράφει τον  «χορό των καταραμένων» (δικός μου ο όρος), δηλαδή:

• την Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία «…γνωρίζοντας μεν τα προβλήματα, δεν τα αποκαλύπτει ώστε να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση με την τοπική κοινωνία…»,
• τις τεχνικές υπηρεσίες, που τους λείπει το εξειδικευμένο προσωπικό -και κυρίως το «γνώθι σαυτόν», θα   προσέθετα εγώ-,
• τους τεχνοκράτες, «οι οποίοι επιμένουν σε παλιές λύσεις για νέα προβλήματα»,
• την τοπική κοινωνία, «η οποία δεν συζητά, δεν προβληματίζεται για ν’ αποκτήσει όραμα για τη  γειτονιά  της».

ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ Β’ ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΙ:

Α.  ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ

Β.  Η ΖΟΦΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ  ΚΛΕΙΣΤΟΥ   Ή ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΟΜΕΝΟΥ

Γ.  ΜΕΛΕΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ή  ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ;

Δ. Η «ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ