«Τόσο μακριά, τόσο κοντά» από το Cine Δράση Βριλησσίων

Η ταινία «Τόσο μακριά, τόσο κοντά» προβάλλεται από το Cine Δράση της Δημοτικής Κίνησης Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη Πόλη την Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017, στις 20:15, στο Πάρκο ΤΥΠΕΤ, στα Βριλήσσια.

Λίγα λόγια για την ταινία από το Cine Δράση

Γερμανία, 1993. Διάρκεια 144΄. Σκηνοθεσία: Wim Wenders. Σενάριο: Ulrich Zieger, Wim Wenders, Richard Reitinger. Μουσική: Laurent Petitgand. Φωτογραφία: Jurgen Jurges. Πρωταγωνιστούν: Otto Sander, Horst Bucholz, Nastassja Kinski, Bruno Ganz, Solveig Domartin, Rudiger Vogler, Willem Dafoe, Peter Folk, Lou Reed, Mikhail Gorbachev.

O Βιμ Βέντερς το 1987, στο διαιρεμένο σε Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο, σκηνοθέτησε «Τα φτερά του Έρωτα», μια ποιητική, ερωτική εξομολόγηση στη ζωή, τους ανθρώπους, την πίστη, την αμφιβολία, τον έρωτα, την αυταπάτη. Το 1993, τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους και τρία από την Γερμανική ενοποίηση, σκηνοθετεί την άτυπη συνέχειά της, το φιλμ «Τόσο μακριά τόσο κοντά», μια φανταστική ιστορία για την αγάπη, την καλοσύνη, την αξία να είσαι άνθρωπος και να χτίζεις τη σχέση σου με τον σημερινό χαοτικό και καθόλου αγγελικό κόσμο.

Βρισκόμαστε στο ενιαίο πλέον Βερολίνο. Η εποχή και η πόλη έχουν κυριολεκτικά αλλάξει. Πρωταγωνιστές είναι και εδώ οι άγγελοι, πλάσματα τελειότερα από τους ανθρώπους που πάντα στα μάτια τους αντιπροσωπεύουν αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν να γίνουν. Δύο από αυτούς, ο Gassiel που επίσης έχει εκφράσει την επιθυμία να γίνει άνθρωπος και η όμορφη Raphaella, καθισμένοι στην Πύλη του Βρανδεμβούργου παρακολουθούν με αγάπη- αυτή που, κατά τον σκηνοθέτη, λείπει από τον σύγχρονο κόσμο- την έντονη ζωή των κατοίκων της πόλης.

Ενώ είναι αόρατοι στους ανθρώπους μπορούν να ακούν τις σκέψεις τους, γνωρίζουν τα πάθη και τις αδυναμίες τους. Αιωρούμενοι ψηλά ανακαλύπτουν τη νέα πραγματικότητα που γέννησε η κατάρρευση του Τείχους: απίστευτη πολυγλωσσία, πορνογραφία, γερμανο-αμερικανική γκανγκστερική δραστηριότητα, βία, εμπόριο όπλων και λογική της κατανάλωσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον δείχνουν για την ζωή των πρώην αγγέλων Peter Folk και Dammiel. Ο τελευταίος είχε εκπέσει στη θέση του θνητού στα «Φτερά του Έρωτα», έχει παντρευτεί την Marion, την ακροβάτισσα του τσίρκου που είχε γνωρίσει ως άγγελος, έχει μαζί της μια κόρη, την Doria και διατηρεί πιτσαρία, προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα στον κόσμο των ανθρώπων.

Παράλληλα ο Gassiel, παρακολουθεί έναν ντεντέκτιβ που δουλεύει για τον μαφιόζο, έμπορο όπλων και πορνογράφο Baker. Παρά την απαγόρευση να επεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων, σώζει ένα κοριτσάκι που κάνει βουτιά από το μπαλκόνι και αυτόματα μετατρέπεται σε θνητό. Αλλά καθώς είναι αθώος και αφελής δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανθρώπινη υπόστασή στην οποία βρίσκεται τόσο ξαφνικά. Η αρχική χαρά του, οι καλές προθέσεις και η θέληση δεν τον βοηθούν να ενταχθεί στην κοινωνία. Ο άνθρωπος που προέκυψε από την έκπτωση του αγγέλου δεν έχει πατρίδα, όνομα, διαβατήριο. Αντίθετα είναι εξόριστος, μετανάστης, πρόσφυγας και ως τέτοιος καταφεύγει σε έναν πλαστογράφο για να αποκτήσει ταυτότητα. Μπλέκει σε διάφορες επιπόλαιες και παράνομες καταστάσεις, χάνεται μέσα στο περιθώριο και τελικά γίνεται μπράβος του Baker. Όντας αντίθετος με τις παράνομες δραστηριότητες του αφεντικού του σχεδιάζει με την βοήθεια των Damiel και Falk να κλέψει τα όπλα και να καταστρέψει τα μηχανήματα αντιγραφής πορνογραφικού υλικού. Αλλά μια αντίπαλη συμμορία τους συλλαμβάνει και ο Gassiel τους σώζει με αντάλλαγμα τη δική του ζωή.

Την ποιητική σκηνοθεσία και το πρωτότυπο σενάριο πλαισιώνει ένα ιδιαίτερο καστ. Εκτός από τους επαγγελματίες ηθοποιούς, όλοι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, υπάρχει ακόμα ο τραγουδιστής Lou Reed ο οποίος υποδύεται τον εαυτό του το ίδιο και ο Mikhail Gorbachev, εμπνευστής της γκλάσνοστ και της περεστρόικα, τελευταίος πρόεδρος της άλλοτε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης ο οποίος με ένα φύλακα άγγελο καθισμένο στους ώμους του αναρωτιέται: «Μπορεί να οικοδομηθεί με αίμα ένας ασφαλέστερος κόσμος;».

Η φωτογραφία ασπρόμαυρη στο μεγαλύτερο μέρος όταν το φιλμ αναφέρεται σε αγγέλους, γίνεται έγχρωμη όταν καταπιάνεται με την ανθρώπινη υπόστασή τους, ενισχύει τη δύναμη του φιλμ. Η μουσική και τα τραγούδια των U2, Nick Cave και Lou Reed είναι από τα δυνατά σημεία της ταινίας. Ιδιαίτερα εκεί που ο Reed τραγουδά με την κιθάρα του: “Το Βερολίνο μετά το Τείχος / Είναι πολύ ωραίο, είναι παράδεισος” προσθέτουν λυρισμό στην ταινία. Και τέλος μπορεί ο τίτλος «Τόσο μακριά, τόσο μακριά» να μοιάζει ποιητικός, αλλά αυτός που εκφράζει το περιεχόμενο της ταινίας είναι: «Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά».

Το φιλμ έχει αποσπάσει και εξακολουθεί να αποσπά πολλά Βραβεία στα Φεστιβάλ όλου του κόσμου ανάμεσά τους το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών (1993), το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στα Bavarian Film Awards (1994) και το Χρυσό Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας για τον Jurgen Jurges στα German Film Awards (1994).