Αφιέρωμα στον Άλφρεντ Χίτσκοκ από το Cine Δράση

Αφιέρωμα στον Άλφρεντ Χίτσκοκ θα πραγματοποιηθεί στη 13η συνάντηση της Κινηματογραφικής Λέσχης Βριλησσίων Cine Δράση, στο πλαίσιο των συζητήσεων «Βλέπουμε, συζητάμε, μαθαίνουμε, από και για το σινεμά» και συγκεκριμένα των συζητήσεων που αφορούν στον Αμερικανικό Κινηματογράφο, που θα διεξαχθεί την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019 στις 20:30 στο στέκι της Δράσης (Πίνδου 30 & Μαραθώνος, Βριλήσσια).

Λίγα λόγια για τον Χίτσκοκ από το Cine Δράση

Άλφρεντ Χίτσκοκ Alfred Hitchcock [13 Αυγούστου 1899 – 29 Απριλίου 1980]

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ μέσα από την πλούσια φιλμογραφία του και το μοναδικό του έργο, παραμένει διαχρονικά ένας πρωτοπόρος σκηνοθέτης και σημείο αναφοράς για τους θεατές και για τους συναδέλφους του στον χώρο της Έβδομης Τέχνης. Γεννήθηκε στο Ιστ Εντ του Λονδίνου και πέθανε στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ. Ξεκίνησε να δουλεύει σε κινηματογραφικό στούντιο του Λονδίνου το 1920 σχεδιάζοντας τους τίτλους αρχής για ταινίες. Μετά από δύο χρόνια του δόθηκε η ευκαιρία να καθίσει για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αντικαθιστώντας τον σκηνοθέτη της ταινίας «Always Tell Your Wife» που αρρώστησε ξαφνικά και ζητήθηκε από τον Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει. Οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα και του ανάθεσαν να γυρίσει την πρώτη του ουσιαστικά ταινία, που ήταν ο «Αριθμός 13», που κυκλοφόρησε το 1922.

Το 1925 σκηνοθέτησε το «The Pleasure Garden» που σηματοδοτεί την αρχή της καριέρας του ως σκηνοθέτης. Είναι η λεγόμενη «Αγγλική Περίοδος» του δημιουργού, η οποία ολοκληρώνεται το ΄30, με ταινίες όπως τα «39 Σκαλοπάτια» («The 39 Steps», 1935), «Ο Άνθρωπος που Ήξερε Πολλά» («The Man Who Knew Too Much», 1934) και «Σαμποτάζ» («Sabotage», 1936). Με το ξεκίνημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετακόμισε μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και έτσι ξεκινάει η «Αμερικάνικη Περίοδος» με την ταινία «Ρεβέκκα» («Rebecca», 1940), που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας του 1940, αλλά όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, το Όσκαρ πήγε στον David O. Selznick, παραγωγό του φιλμ και όχι στον Χίτσκοκ.

Η δεκαετία του ΄40 τον βρίσκει παραγωγικότατο. Οι ιδέες του ήταν τόσες και τέτοιες, που κατέληξε να τελεί υπό την επιτήρηση του FBI, λόγω ενός σεναρίου κατασκοπείας σχετικά με το χημικό στοιχείο ουράνιο. Οι καινοτομίες του συνεχίστηκαν με το «Θηλειά» («Rope», 1948), που γυρίστηκε με τεράστια σε διάρκεια πλάνα – στην ουσία με ένα μόνο πλάνο, καταδικασμένο όμως να γυριστεί σε δεκάλεπτες περίπου λήψεις, με όσο δηλαδή φιλμ χωρούσε εκείνη την εποχή στην κάμερα. Για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το «Ψυχώ» («Psycho», 1960), γύριζε τη μια ταινία πίσω από την άλλη, ενώ το 1955 συμφώνησε να προλογίζει την τηλεοπτική σειρά «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει», που προβάλλονταν συνολικά δέκα χρόνια. Μετά την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του «Ψυχώ», άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες όλο και πιο αραιά, με πιο σημαντική από όλες τα «Πουλιά» («The Birds», 1963).

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ προτάθηκε συνολικά πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας: το 1941 («Ρεβέκκα»), το 1945 («Στον Ίσκιο του Θανάτου / Ναυαγοί») το 1946 («Νύχτα Αγωνίας»), το 1955 («Σιωπηλός Μάρτυς») και το 1961 («Ψυχώ»), αλλά δεν το κέρδισε ποτέ. Η Ακαδημία αναγνωρίζοντας το λάθος της, του απένειμε το 1968, ένα τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της προσφοράς του, στον χώρο της Έβδομης Τέχνης. Ήταν η 40ή Απονομή των Βραβείων Όσκαρ της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, και η εν λόγω βράβευση έχει καταγραφεί ως ο μικρότερος ευχαριστήριος λόγος στην ιστορία του θεσμού…

Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής.

Ο Παναγιώτης Δενδραμής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη συνέχεια όμως ακολούθησε σπουδές σχετικές με τον κινηματογράφο. Αρχικά στη σχολή Σταυράκου και έπειτα στο μεταπτυχιακό Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, κάμεραμαν, μοντέρ και βοηθός παραγωγής για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ η μικρού μήκους ταινία του «Tο δωμάτιο» συμμετείχε στο φεστιβάλ Δράμας το 2009. Επιπλέον έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε επιμορφωτικά προγράμματα σε σχολεία της Αττικής, με στόχο την εξοικείωση των μαθητών με την οπτικοακουστική κουλτούρα και τα μέσα της. Αυτή την περίοδο διδάσκει στη Σχολή Σταυράκου και ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον ελληνικό κινηματογράφο.