Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας…
Ενυπόγραφα

Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας…

Είναι δύο ξεχωριστά γεγονότα που καταγράψαμε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης Δημοτικού Συμβουλίου σε Δήμο των Βορείων Προαστίων. Μπορεί εν πρώτοις να δείχνουν άσχετα μεταξύ τους, αλλά εάν τα εξετάσει κάποιος προσεκτικότερα θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για τις… δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Το όνομα του Δήμου στο οποίο διαδραματίστηκαν τα γεγονότα δεν έχει σημασία, καθώς, δυστυχώς, δεν πρωτοτυπεί. Αντίστοιχα φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί σε πάμπολλους Δήμους, οδηγώντας μας στο θλιβερό συμπέρασμα ότι μάλλον έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως υπεύθυνοι πολίτες, μιας ευνομούμενης Πολιτείας.

Το πρώτο γεγονός αφορούσε στην ανακύκλωση και στην αναφορά αρμόδιου αντιδημάρχου ότι πιάνονται δημότες να πετούν άσχετα υλικά στους γνωστούς μπλε κάδους, δικαιολογούμενοι ότι δεν… γνώριζαν ποια υλικά ανακυκλώνονται! Ο ίδιος αντιδήμαρχος πρότεινε να επαναληφθεί η σχετική καμπάνια προβολής.

Το δεύτερο γεγονός αφορούσε στις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις σε συγκεκριμένες περιοχές του Δήμου, όπου το πάθος και η ένταση μεταξύ κατοίκων του ίδιου Δήμου, για το από πού θα περάσουν τα αυτοκίνητα, λίγο έλειψαν να… εκτροχιαστούν.

Συνηθίσαμε να αγκαλιάζουμε ό,τι υπόσχεται την ικανοποίηση του ατομικού μας συμφέροντος 
και να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ό,τι λαμβάνει υπόψη και τον διπλανό μας, 
ιδιαίτερα εάν αυτό συνεπάγεται ότι θα πρέπει να θυσιάσουμε μέρος της δικής μας βόλεψης.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μία κλασική περίπτωση ελληνικού «ωχαδελφισμού». Εκτός κι αν υποθέσουμε ότι οι εν λόγω δημότες εμπίπτουν συγχρόνως τουλάχιστον στις εξής τρεις περιπτώσεις:

  • Δεν έχουν παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο (πάμπολλες οι αναφορές στα σχολικά εγχειρίδια για τα οφέλη της ανακύκλωσης).
  • Δεν παρακολουθούν τηλεόραση, δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν ενημερώνονται από το διαδίκτυο, γενικώς δεν έχουν καμία επαφή με τη σύγχρονη επικαιρότητα.
  • Δεν έχουν ποτέ αναρωτηθεί ή ρωτήσει γιατί στον Δήμο τους υπάρχουν κάδοι διαφορετικών χρωμάτων.

Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε μία αντίστοιχη κλασική περίπτωση του «μακριά από την πόρτα μου και όπου να ΄ναι». Αν μπορούσε να γίνει κυκλοφοριακή ρύθμιση ανά γειτονιά, ακόμη κι ανά δρόμο, οι εν λόγω δημότες θα ήταν ευτυχισμένοι. Βέβαια, για να είμαστε όσο γίνεται πιο δίκαιοι, στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια δικαιολογία για την αντίδραση των δημοτών. Είναι -και έχουν δίκιο- δύσπιστοι προς την εκάστοτε δημοτική αρχή, η οποία, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα αιτήματα, δεν το ΄χει σε τίποτα να επιβαρύνει υπέρμετρα άλλες περιοχές, οι οποίες δεν έχουν αυξημένο βαθμό… πειστικότητας.

Ωστόσο, και στις δύο προαναφερόμενες περιπτώσεις κοινός παρονομαστής είναι η ελλιπής έως ανύπαρκτη παιδεία μας και η στρεβλή αγωγή μας. Η πρώτη δεν μας δίδαξε τις υποχρεώσεις μας και η δεύτερη μας έμαθε να διεκδικούμε μόνο τα δήθεν δικαιώματά μας. Έτσι, στην πλειονότητά μας συνηθίσαμε να αγκαλιάζουμε ό,τι υπόσχεται την ικανοποίηση του ατομικού μας συμφέροντος και να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ό,τι λαμβάνει υπόψη και τον διπλανό μας, ιδιαίτερα εάν αυτό συνεπάγεται ότι θα πρέπει να θυσιάσουμε μέρος της δικής μας βόλεψης.

Το πού μας οδήγησε αυτό, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να εξηγηθεί. Το βλέπουμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια και, εάν σύντομα δεν αλλάξουμε πορεία, θα το… γευόμαστε και στα επόμενα αρκετά χρόνια.

Πώς θα αλλάξει; Ίσως όχι με τον τρόπο που πρότεινε ο αντιδήμαρχος του πρώτου γεγονότος που εκθέσαμε. Αν πρέπει να γίνει μία καμπάνια, αυτή ας γίνει στα σχολεία μας. Ίσως αυτό που δεν μπορεί να μας επιβάλλει ο νόμος ή η συνείδησή μας, να το καταφέρει η ντροπή μπροστά στην παρατήρηση του ενημερωμένου παιδιού μας. Αλλά ακόμη και να μη συμβεί αυτό, θα είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον οι επόμενες γενιές θα έχουν, στην πλειονότητά τους, ενημερωθεί έγκαιρα και γαλουχηθεί κατάλληλα ώστε να αποτελέσουν ουσιαστικά ώριμους και υπεύθυνους πολίτες, σε μία Πολιτεία που τότε υποχρεωτικά θα ακολουθήσει ανάλογο δρόμο…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet