“Φυτρώνουν οι σπόροι” ενός νέου εθνικού διχασμού
Ενυπόγραφα

“Φυτρώνουν οι σπόροι” ενός νέου εθνικού διχασμού

Ουδείς γνωρίζει πότε και πώς η Ελλάδα θα κατορθώσει να βγει από τη σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Άγνωστο παραμένει με πόσες και ποιες «πληγές» θα κατορθωθεί η όποια έξοδος. Οι μόνοι που διαφαίνονται όλο και πιο ορατά είναι οι σπόροι του νέου εθνικού διχασμού, οι οποίοι άρχισαν ήδη να πετούν τα πρώτα «φυλλαράκια» και, αν σύντομα δεν ξεριζωθούν, πολύ γρήγορα θα «φουντώσουν», θα πετάξουν κι άλλες «ρίζες» και θα «πνίξουν».

Υπερβολές; Μακάρι, αλλά μία βόλτα στις πρόσφατες πορείες συγκέντρωσης στο κέντρο της Αθήνας θα ήταν αρκετή για να πείσει τον καθένα ότι τα «στρατόπεδα» άρχισαν να «οχυρώνονται».

Βέβαια, η ιστορία ξεκίνησε νωρίτερα. Ήταν η προηγούμενη συγκυβέρνηση που, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα μέτρα που ήθελε να επιβάλλει, επιχείρησε να στρέψει -μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού- τη μία κοινωνική τάξη απέναντι στην άλλη. Τότε, οι ιδωτικοί υπάλληλοι άρχισαν να τα βάζουν με τους δημοσίους και μερικές φορές να απολαμβάνουν τις όποιες περικοπές ή απολύσεις των τελευταίων. Πόσες φορές δεν ακούσαμε από κάποιον φίλο ή γνωστό το ερώτημα “αφού απολύθηκαν τόσοι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί να να μην απολυθούν και στον δημόσιο;”.

Μετά, ήρθαν οι πλατείες με τους “αγανακτισμένους”. Ο άνεργος, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο κακοπληρωμένος μισθωτός, η καθαρίστρια, δίπλα στο μικρολαμόγιο, το μανεκέν, ακόμη και τον χρυσαυγίτη. Ένας κοινωνικός αχταρμάς, με μία μεγάλη πλειονότητα από αυτούς να βρίσκονται μέχρι χθες σε απολίτικη αφασία. Να δηλώνουν Κυριακή των εκλογών, χασκογελώντας στα τηλεοπτικά συνεργεία, αραχτοί στην ξαπλώστα τους στην παραλία, με τη “φραπεδιά” στο χέρι, ότι θα πάνε να ψηφίσουν μετά το μπάνιο κι αν δεν προλάβουν, “ε, και τι έγινε;”.

«Φυτρώνουν οι «σπόροι» ενός νέου εθνικού διχασμού. Η χώρα χωρίζεται σε «στρατόπεδα» 
και οι «ανένταχτοι» κινδυνεύουν να αποτελέσουν «παράπλευρες απώλειες». 

Μα να που έγινε! Κι αιφνιδιασμένοι, ανακάλυψαν ότι τελικώς υπάρχει και η πλατεία. Ίσως επειδή τα χρήματα δεν βγάζουν πια για τη βενζίνη έως την παραλία… Πήραν, λοιπόν, τις σφυρίχτες τους, πλακάτ και σημαίες και πλημμύρισαν την πλατεία Συντάγματος. Μαζί τους και οι άλλοι, συνήθως πιο… αθόρυβοι, που γνώριζαν την πλατεία από παλιά. Και όχι μόνο την πλατεία, αλλά και τον σύλλογο της γειτονιάς τους, το σωματείο του επαγγελματικού χώρου τους, την ομάδα δράσης που δενδροφυτεύει καμένα βουνά ή καθαρίζει πάρκα κ.λπ.

Τελικώς, η κυβέρνηση άλλαξε, όχι όμως και ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων. Απλώς, ανακαλύφθηκαν καινούργιοι “εχθροί”. Οι προηγούμενοι είχαν “αλλεργία” στους “αντι-μνημονιακούς” ή ακόμη και σε όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που έκαναν. Οι καινούργιοι απέκτησαν την ίδια “αλλεργία”, μόνο που αυτή τη φορά την προκαλούν οι “μνημονιακοί” ή ακόμη και όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν τους διαπραγματευτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης. Παράλληλα, έπρεπε με τη σειρά τους να “στοχοποιήσουν” κάποιους. Πέραν από τους “θεσμούς”, “μπήκαν στο κάδρο” όλοι όσοι επιχειρούν να διατυπώσουν κάποιον λόγο που δεν συνάδει με το νέο ύφος εξουσίας. Πολιτικοί, τεχνοκράτες και, βέβαια, “αυτοί οι ρουφιάνοι και υποταγμένοι δημοσιογράφοι”.

Και να που ξεχυθήκαμε και πάλι στις πλατείες, για να στείλουμε μήνυμα στους “τοκογλύφους”. Και πάλι τα πλακάτ στα χέρια και πάλι οι σημαίες να ανεμίζουν και πάλι να διατρανώνουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι “του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει”. Μόνο που τώρα ήρθαν και οι “άλλες” πλατείες, αυτές που αμφισβητούν ότι υπάρχει δρόμος εκτός Ευρώπης. Καιρός ήταν, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας!

Τώρα, αν έχεις την ατυχία να μην ενταχθείς έγκαιρα είτε σε όσους θέλουν «να πάρουν τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους», είτε σε εκείνους που επιθυμούν «να παραμείνουν στην Ευρώπη», τότε «μαύρο φίδι που σε έφαγε», που έλεγε κι ο παππούς μου, όταν προσπαθούσε να μου εξηγήσει μερικά από τα τραγικά αδιέξοδα του εμφυλίου πολέμου.

Αλλά ακόμη κι αν δεν κατεβαίνεις στην πλατεία και προτιμάς τις κοινότητες των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων (social media), μη νομίζεις ότι θα έχεις καλύτερη αντιμετώπιση. Εάν επιχειρήσεις να μεσολαβήσεις μεταξύ της ακραίας κόντρας «αντιμαχόμενων» πλευρών, προσπαθώντας να… ρίξεις τους τόνους ή προβάλλεις μία άλλη, ας πούμε τρίτη, θεώρηση των πραγμάτων, δέχεσαι «ομαδικά πυρά» εκατέρωθεν.

Σχόλια που προκαλούν σοκ, φανατισμένες αναφορές, «ξέσκισμα» του ιδεολογικού αντιπάλου, με εκφράσεις πεζοδρομίου, πολλές φορές από ανθρώπους που ούτε το έβαζε ο νους σου ότι κρύβουν μέσα τους τόσο καταπιεσμένη οργή. Και το χειρότερο, κάποιους από τους τιμητές της μίας ή της άλλης «γραμμής» τους θυμάσαι (γιατί είμαστε πια μεγάλα παιδιά) λίγα χρόνια πριν να προσκυνούν και να σιτίζονται από το σύστημα που σήμερα πολεμούν…

Αν όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν πρόδρομα στοιχεία ενός νέου εθνικού διχασμού, τότε τι είναι;

Εάν το γεγονός ότι οποιοδήποτε δημοσιογραφικό ερώτημα ενοχλεί τον πολιτικό που το δέχεται αποτελεί αφορμή για άνευ προηγουμένου επίθεση από τον τελευταίο -προσέξτε- όχι στον ιδιοκτήτη του Μέσου που εκπροσωπεί ο δημοσιογράφος, αλλά στον ίδιο τον εργαζόμενο, δεν είναι αντιδημοκρατική παρεκτροπή, τότε τι είναι;

Εάν το γεγονός ότι τη θέση του νηφάλιου πολιτικού διαλόγου, ακόμη και της πολιτικής αντιπαράθεσης, έχουν καταλάβει -ακόμη κι εντός Βουλής- ο λεκτικός τραμπουκισμός και η πολιτική αλητεία, δεν συνιστά λόγο ανησυχίας, τότε τι συνιστά;

Εάν το γεγονός ότι οι πολιτικοί “ηγέτες” μας δεν μπορούν, ούτε αυτή την κρισιμότατη εθνική στιγμή, να αφήσουν στην μπάντα τα κομματικά ή προσωπικά “εγώ” τους και να χαράξουν κοινή εθνική στρατηγική δεν συνιστά βαθύ διχασμό του τόπου, τότε τι συνιστά;

Ελπίζουμε να σφάλλουμε ή, τουλάχιστον, να υπερβάλλουμε. Ελπίζουμε να βλέπουμε ανύπαρκτους κινδύνους και η πραγματικότητα να μας διαψεύσει οικτρά. Και το ελπίζουμε όχι γιατί είμαστε τόσο «μεγαλόψυχοι», αλλά γιατί στην αντίθετη περίπτωση η δικαίωση θα είναι άνευ οποιασδήποτε αξίας.

Στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα υπάρχει κανένα πρόθυμο αυτί να ακούσει και κανένα πρόθυμο μυαλό να σκεφθεί. Στην αντίθετη περίπτωση, θα αναγκαστούμε να γράψουμε μερικές ακόμα τραγικές σελίδες στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet