Η πρόοδος και η ανάπτυξη θέλει πολλή δουλειά – Η κριτική είναι άκοπη
Ενυπόγραφα

Η πρόοδος και η ανάπτυξη θέλει πολλή δουλειά – Η κριτική είναι άκοπη

Το δίμηνο Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου είναι το διάστημα κατά το οποίο τα Δημοτικά Συμβούλια συγκαλούνται για να συζητήσουν τα δύο σημαντικότερα θέματα κάθε χρονιάς, το τεχνικό πρόγραμμα και τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους. Πρόκειται για συνεδριάσεις που τα τελευταία μνημονιακά χρόνια μόνο θλίψη και απογοήτευση προκαλούν τόσο σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτές, όσο και σε εκείνους που τις καταγράφουν.

Συναισθήματα που έχουν να κάνουν με τις εξής διαπιστώσεις:

  1. Στην «τεχνική ισοσκέλιση» των προϋπολογισμών, προκειμένου αυτοί να «πάρουν το πράσινο φως» από το Οικονομικό Παρατηρητήριο, αγνοώντας παντελώς αν και πόσο καλύπτουν τις ανάγκες των Δήμων στους οποίους αναφέρονται.
  2. Στις «ζορισμένες» προβλέψεις για νέα έργα στα τεχνικά προγράμματα, που κι αυτές μόνο σε ένα πολύ χαμηλό ποσοστό θα γίνουν πραγματικότητα, αν κρίνει κάποιος από τον βαθμό υλοποίησης των αντίστοιχων προγραμμάτων παρελθόντων ετών.
  3. Στην ανούσια προσπάθεια δημοτικών συμβούλων και παρατάξεων να εκμεταλλευθούν πολιτικώς τις δύο παραπάνω διαπιστώσεις.

Η πρόοδος και η ανάπτυξη θέλει πολλή δουλειά και, μερικές φορές, ολικές ρήξεις. Απεναντίας, η κριτική είναι άκοπη, τόσο για τις διοικήσεις όσο και για τις μειοψηφίες των Δημοτικών Συμβουλίων.

Οι πρώτες, οχυρωμένες πίσω από το κλείσιμο της οικονομικής στρόφιγγας από πλευράς της κρατικής εξουσίας και το πράγματι εξουθενωτικό θεσμικό πλαίσιο, «σηκώνουν τους ώμους» και «ψελλίζουν» πως ό,τι μπορούν κάνουν…

Οι δεύτερες, με ανείπωτη υποκρισία (ιδιαίτερα στις περιπτώσεις μειοψηφιών που στο παρελθόν έχουν περάσει από τη διοίκηση),  υποστηρίζουν ότι αυτές έχουν τον τρόπο να προβάλλουν δυναμικότερα προς την κεντρική διοίκηση τις αξιώσεις τους και να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα, όταν θα διοικήσουν…

_______________________
Οι θέσεις, όπως αποδεικνύεται και από τις πολλαπλές υποψηφιότητες που υποβάλλονται σωρηδόν το τελευταίο διάστημα, «βαραίνουν» πολύ περισσότερο στις συνειδήσεις των αιρετών από την πραγματική υπηρέτηση του πολίτη – δημότη.
_______________________

Και οι δύο πλευρές συντηρούν ένα «παιχνίδι» που – το γνωρίζουν καλά – είναι χαμένο με τους όρους που παίζεται τα τελευταία χρόνια. Και οι δύο πλευρές «βολεύονται» από το συγκεκριμένο «παιχνίδι» και για τούτο δεν κάνουν τίποτε για να το αλλάξουν. Γι’ αυτό δεν λένε ανοιχτά στις τοπικές κοινωνίες τους ότι, όσο παραμένει η Αυτοδιοίκηση σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας, δεν μπορούν να περιμένουν πολλά σε επίπεδο βελτίωσης των υποδομών, καλύτερης λειτουργίας των σχολείων, ορθολογικότερης διαχείρισης των απορριμμάτων, ισχυρότερης στήριξης από πλευράς  κοινωνικών δομών κ.ο.τ.

Και δεν το λένε γιατί, εάν το έκαναν, θα έπρεπε ταυτόχρονα να συμπτύξουν κοινό μέτωπο μεταξύ τους και, κινητοποιώντας τους πολίτες, να απαιτήσουν την ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ αποκατάσταση της οικονομικής κανονικότητας στους Δήμους και τις Περιφέρειες με την απειλή ότι σε αντίθετη περίπτωση θα «παραδώσουν τα κλειδιά» στην κεντρική εξουσία και εκείνη μετά «ας βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».

Τι θα έχαναν οι αιρετοί σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη και αν έφθαναν στην πραγματοποίηση της απειλής τους; Μα φυσικά τις θέσεις τους. Και αυτές, όπως αποδεικνύεται και από τις πολλαπλές υποψηφιότητες που υποβάλλονται σωρηδόν το τελευταίο διάστημα, «βαραίνουν» πολύ περισσότερο στις συνειδήσεις τους από την πραγματική υπηρέτηση του πολίτη – δημότη.

Υστερόγραφο: Θα ήταν άδικο για ορισμένους αιρετούς να μην επισημανθεί στο συγκεκριμένο άρθρο ότι στον παραπάνω κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ωστόσο, αυτές ούτε αρκετές είναι, ούτε μπορούν – τουλάχιστον προς το παρόν – να αλλάξουν τη συνολική εικόνα, που όπως γράψαμε και στην αρχή μόνο θλίψη και απογοήτευση προκαλεί…

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet