Το… φαινόμενο της πλατείας κάτι δείχνει για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τη νέα γενιά

Τα θλιβερά επεισόδια στην πλατεία του Άη Γιάννη στην Αγία Παρασκευή, τα οποία γρήγορα «εξήχθησαν» και σε άλλους Δήμους, θα πρέπει να προβληματίσουν όχι μόνο από επιδημιολογικής πλευράς, αλλά κυρίως από κοινωνικής. Γιατί αποδεικνύουν ότι κάτι λάθος κάνουμε στον τρόπο που μεγαλώνουμε και εκ-παιδεύουμε τις νέες γενιές.

Είναι κατανοητό ότι τα νέα παιδιά έχουν κι αυτά σοκαριστεί από τον βίαιο περιορισμό των κοινωνικών συναναστροφών τους, λόγω των μέτρων κατά της διάδοσης του κορωνοϊού. Είναι, επίσης, εύλογο να αναζητούν τρόπους να εκτονώσουν την -ούτως ή άλλως- πληθωρική ενεργητικότητά τους. Αλλά δεν είναι κατανοητό -και μάλλον ανεκτό- να κλείνουν τα μάτια μπροστά στη σοβαρότητα κάποιων ενεργειών τους.

Πολύ συντηρητική «ακούγεται» αυτή η θέση θα υποστηρίξει κάποιος. Ίσως και να έχει δίκιο σε μια πρώτη ανάγνωση, γι’ αυτό εξηγούμαστε. Πρώτα απ’ όλα, ουδείς θέλει να στερήσει στους νέους το δικαίωμα στην αμφισβήτηση, ούτε να τους ανακόψει την επαναστατική διάθεση. Όμως, παράλληλα με την ανάπτυξη του διεκδικητικού χαρακτήρα τους, θα έπρεπε να είχαμε φροντίσει (γονείς και δάσκαλοι) να τους έχουμε καλλιεργήσει και τον κοινωνικά υπεύθυνο χαρακτήρα. Αυτόν που σταθμίζει πότε η ελευθερία του ενός στερεί την ελευθερία του άλλου (εν προκειμένου, την υγεία του).

Κάποιοι έχουν ήδη σπεύσει να καταστήσουν «συστημική» και «συντηρητική» την ατομική ευθύνη…

Αν κάποιοι από τους παλαιότερους συσχετίζουν τα πρόσφατα γεγονότα με εκείνα της… αξέχαστης εποχής του Στέλιου Παπαθεμελή, μάλλον έχουν μπερδέψει τα πράγματα. Τότε μιλούσαμε για μια ακατανόητη απόφαση, χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο. Σήμερα, μιλάμε για μια δυσάρεστη μεν, αναπόφευκτη δε, επιλογή, αφού το διακύβευμα είναι η ίδια η ζωή μας. Αν αυτό δεν καταφέραμε να το «περάσουμε» στον γιο μας ή την κόρη μας, ώστε να τους βοηθήσουμε να προστατεύσουν την υγεία τους, αλλά και την υγεία των γύρω τους, τότε ας «ξαναψαχτούμε»…

Και μια απαραίτητη διευκρίνιση: Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο ανάμεσα στα 15χρονα και 16χρονα παιδιά, αλλά και σε μεγαλύτερες (αλλά ωστόσο νεότερες) ηλικιακές ομάδες, οι οποίες επίσης δείχνουν να δυσκολεύονται να κατανοήσουν τι σημαίνει «ατομική ευθύνη». Γιατί, δυστυχώς, κάποιοι έχουν ήδη σπεύσει να την καταστήσουν «συστημική» και «συντηρητική», μόνο και μόνο γιατί χρησιμοποιείται ως όρος από μια «δεξιά» κυβέρνηση.

Γιατί, προφανώς, το να σέβεσαι τους κανόνες και να επιδεικνύεις υπεύθυνη κοινωνική συμπεριφορά είναι «προνόμιο» της «δεξιάς».

Θου Κύριε…