Εγκλωβισμένοι στη… μοιραία κανονικότητά μας

Μπορεί το ρολόι των αυτοδιοικητικών εκλογών της 8^ης Οκτωβρίου να μετρά αντίστροφα, αλλά η στήλη πραγματικά αδυνατεί να ασχοληθεί με τα των υποψηφίων και των προεκλογικών δραστηριοτήτων τους.

Σε μια χώρα που, πριν ακόμη κλείσει τις πληγές των πρόσφατων πυρκαγιών, βρίσκεται αντιμέτωπη με έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, το οποία οδηγούν σε νέες απώλειες ανθρώπινων ζωών και περιουσιών, αρνούμαστε να μιλήσουμε για προεκλογικές υποσχέσεις και «δεσμεύσεις».

***  

Το επιτελικό κεντρικό κράτος και ο αυτοδιοικητικός βραχίονάς του (χωρίς κανέναν κομματικό ή άλλον διαχωρισμό), τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, διέπραξαν σειρά εγκληματικών λαθών, τα οποία ουσιαστικά προλείαναν το έδαφος για τα τραγικά συμβάντα που ζούμε πλέον καθημερινά.

Οι κούφιες ανακοινώσεις περί ετοιμότητας των όποιων μηχανισμών Πολιτικής Προστασίας δεν προκαλούν πια μόνο ειρωνικά χαμόγελα, αλλά πραγματική οργή ανάμεσα στους πολίτες που βιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες των πυρκαγιών και των πλημμυρών, αλλά και σε όλους παρακολουθούν σοκαρισμένοι τις σχετικές εικόνες, περιμένοντας απλώς τη σειρά τους…

 ***  

Και ο χειμώνας είναι  μπροστά, με τις βροχές και τα χιόνια του.  Κρατικές, περιφερειακές και δημοτικές αρχές θα… προετοιμαστούν και πάλι επαρκώς, ώστε -μετά τις νέες καταστροφές- να επιδοθούν με επιτυχία στο παιχνίδι της αντιμετάθεσης ευθυνών, που ποτέ δεν οδηγεί στους πραγματικούς υπαίτιους. Και, φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για τιμωρία.

Απεναντίας, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, δίχως στάλα αιδούς, θα βγουν στα προεκλογικά μπαλκόνια τους για να ζητήσουν εκ νέου την επιβράβευση των συμπολιτών τους. Και οι τελευταίοι, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»*, θα σπεύσουμε στις κάλπες για να τους την παράσχουμε…

***

Γιατί όχι; Αφού συνηθίσαμε «το πρόσωπο του τέρατος» μέσα στην κοινωνία μας (π.χ. γυναικοκτονίες, σεξουαλική κακοποίηση, εγκληματικότητα ανηλίκων, ληστείες και τόσα άλλα), καιρός να συνηθίσουμε και την κλιματική κατάρρευση. Ας πούμε, βρε αδελφέ, ότι μια κανονικότητα είναι κι αυτή κι έτσι να την κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας.

Εξάλλου κι εμείς συμβάλαμε σε αυτήν την τραγική… κανονικότητα κι ας καμωνόμαστε ότι δεν το καταλάβαμε, ότι πάντα οι άλλοι έφταιγαν. Γιατί ακόμη κι αν όντως ευθύνονται οι «άλλοι», κι αυτούς εμείς τους φέραμε στα πράγματα κι εμείς είμαστε αυτοί που τους συντηρούμε στις θέσεις τους.

Και θα το επαναλάβουμε, «προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα»*…

* Στίχοι από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οι μοιραίοι».