«Η φτώχεια της διπλανής πόρτας»… ακουμπά και τον δικό μας Δήμο

Δεν είναι ότι δεν το γνωρίζαμε. Πολύ καιρό τώρα και στους κάποτε «ευνοημένους» Δήμους των Βορείων Προαστίων, όταν έπεφτε το φως της ημέρας, βλέπαμε δειλά κάποιους σύγχρονους «Αγιάννηδες» να ανοίγουν τους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν ό,τι θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες τους. Απλώς, αρκετές φορές, μέσα στη «δίνη» της ειδησεογραφίας, τα νούμερα και οι πληροφορίες περνούν με εκπληκτική ταχύτητα και δεν σου επιτρέπουν να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος όσων γράφεις ή μεταδίδεις. Έως τη στιγμή που θα βρεθείς αντιμέτωπος με το πρόβλημα, με τρόπο που δεν θα σου επιτρέψει πλέον να το… ξεπεράσεις εύκολα.

Κάτι τέτοιο αισθανθήκαμε στο «Ε» όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διαδημοτικό ρεπορτάζ για την κοινωνική κρίση στον Βόρειο Τομέα της Αττικής (Το… πρόσωπο της φτώχειας στον Βόρειο Τομέα Αττικής). Μιλώντας με τους αρμόδιους αντιδημάρχους και εντεταλμένους συμβούλους συνειδητοποιήσαμε ότι η οικονομική εξαθλίωση των συμπολιτών μας είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Και δεν ήμασταν οι μόνοι…

Στο θέμα της ανακούφισης των τραγικών κοινωνικών επιπτώσεων από τη βαθιά οικονομική κρίση
 η Αυτοδιοίκηση δίνει καθημερινά εξετάσεις και, μέχρι σήμερα, τις περνά με «άριστα». 

«Όταν μου έφεραν τον χάρτη με τους θύλακες της φτώχειας στην Αγία Παρασκευή, δεν πίστευα στα μάτια μου…» δήλωσε στον ιστότοπό μας ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης κι εντεταλμένος σύμβουλος για τις Κοινωνικές Δομές, Γεράσιμος Βλάχος.

«Από τους εγγεγραμμένους στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Χαλανδρίου, ποσοστό 45% ζει με λιγότερα από 100 ευρώ τον μήνα, ενώ οι πιο “εύποροι” δεν ξεπερνούν τα 410 ευρώ τον μήνα…» μας πληροφόρησε η αρμόδια αντιδήμαρχος Έλενα Χριστούλη.

Κι αναφερόμαστε μόνο στα επίσημα στοιχεία των Δήμων, γιατί υπάρχουν κι άλλοι συμπολίτες μας που τα βγάζουν πέρα δύσκολα (εάν τα βγάζουν), αλλά δεν έχουν προσφύγει ακόμη στις Κοινωνικές Δομές, για μία σειρά λόγων. Είναι «η φτώχεια της διπλανής πόρτας», όπως λένε χαρακτηριστικά οι υπεύθυνοι του Δήμου Αγίας Παρασκευής (όρο που δανειστήκαμε για τον τίτλο του άρθρου), την οποία ερευνούν συστηματικά, με σκοπό -όπως αναφέρουν- να μην υπάρξει ούτε ένας δημότης ή κάτοικος που να μην έχει τουλάχιστον ένα πιάτο φαγητό.

Κατά καιρούς πολλοί χρεώνουν πολλά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Άλλα από αυτά συνιστούν δίκαιη κριτική σε λάθη και παραλείψεις αιρετών και μη, κι άλλα υπερβάλλουν την πραγματικότητα για συγκεκριμένους λόγους κι επιδιώξεις. Ωστόσο, στο θέμα της ανακούφισης των τραγικών κοινωνικών επιπτώσεων από τη βαθιά οικονομική κρίση η Αυτοδιοίκηση δίνει καθημερινά εξετάσεις και, μέχρι σήμερα, τις περνά με «άριστα». Αν δεν είχε απλωθεί έγκαιρα αυτό το εκτεταμένο δίχτυ Κοινωνικών Δομών, από το ένα άκρο της Ελλάδος έως το άλλο, ίσως οι εικόνες των αστέγων, που σιτίζονται από τα σκουπίδια και κοιμούνται σε παγκάκια και πεζοδρόμους ή των παιδιών που θα λιποθυμούσαν από την πείνα στα σχολεία να μην περιορίζονταν στα όσα συμβάντα σοκαρισμένοι παρακολουθούμε στα ΜΜΕ.

Μόνο που το δίχτυ αυτό, για να κρατηθεί απλωμένο και κυρίως για να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο, απαιτεί πόρους και χρόνο. Πόρους για να ανατροφοδοτούνται διαρκώς οι Κοινωνικές Δομές και εθελοντικό χρόνο για να διεκπεραιώνονται τα απαιτούμενα διαδικαστικά θέματα. Οι Δήμοι, από μόνοι τους, δεν γνωρίζουμε για πόσο καιρό ακόμη θα μπορούν να συντηρούν με την ίδια ένταση κι αποτελεσματικότητα τις Κοινωνικές Δομές τους, ιδιαίτερα όταν η κρατική χρηματοδότησή τους διαρκώς μειώνεται. Άρα, ο ρόλος της καθεμίας και του καθενός μας είναι αναμφίβολα αναγκαίος. Στον βαθμό που μπορούμε, με τον τρόπο που μπορούμε, πρέπει να είμαστε παρόντες στον τιτάνιο αγώνα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απέναντι στα κύματα της κρίσης που σαρώνουν τις τοπικές κοινωνίες.

Σε τελευταία ανάλυση, «η φτώχεια της διπλανής πόρτας» είναι και δική μας φτώχεια, ακόμη κι αν την εξετάσουμε με μη οικονομικούς όρους…