Και στο Περιβάλλον δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος η Παρασκευή 5 Ιουνίου 2020 και -όπως κάθε χρόνο- τα ΜΜΕ κατακλύστηκαν από δηλώσεις αρμοδίων και… μη για το πόσο ανεκτίμητη είναι η σχέση μας με τη Φύση και τι πρέπει να κάνουμε για να τη διαφυλάξουμε.

Τώρα, γιατί σε εμάς αυτές οι παγκόσμιες ημέρες μοιάζουν περισσότερο με μνημόσυνα ή με βεβιασμένες προσπάθειες να εξιλεωθούμε για όσα δεν πράττουμε τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου είναι άλλη υπόθεση.

Ίσως, αν θέλουμε να κάνουμε μια πραγματικά ειλικρινή συζήτηση για το τι Περιβάλλον θέλουμε, να πρέπει να αναρωτηθούμε πόσα είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε. Δεν γίνεται -τουλάχιστον όπως έχει δομηθεί σήμερα ο τρόπος ζωής μας παγκοσμίως- να επιθυμούμε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και νέες θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα να μην θέλουμε να θιγεί το περιβαλλοντικό ισοζύγιο.

Όπως, επίσης, δεν μπορούμε να θέλουμε το κινητό μας τηλέφωνο να λειτουργεί ως μίνι υπολογιστής, αλλά να φωνάζουμε για το πλήθος των κεραιών στον αστικό ιστό ή να επιθυμούμε να καταναλώνουμε οποιοδήποτε τρόφιμο, σε οποιαδήποτε ποσότητα, σε οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και να απαιτούμε να παράγεται με οικολογικές μεθόδους.

Οι παγκόσμιες ημέρες μοιάζουν περισσότερο με μνημόσυνα ή με βεβιασμένες προσπάθειες να εξιλεωθούμε για όσα δεν πράττουμε τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου

Βέβαια, τα παραπάνω πιθανόν να οδηγούν σε δύο κρίσιμα ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο: Δεν γίνεται να επιτύχουμε την ανάπτυξη χωρίς να την… πληρώσει το Περιβάλλον;

Απάντηση: Πολύ δύσκολο. Η προστασία του Περιβάλλοντος και η διατήρηση υψηλής ποιότητας ζωής με παράλληλη απρόσκοπτη οικονομική ανάπτυξη μάλλον αποδεικνύεται πανάκριβος συνδυασμός για τα κράτη. Άρα, αν εφαρμοσθεί, θα επιβαρύνει και πάλι εμάς. Απλώς, παρατηρήστε τις διαφορές τιμών μεταξύ ενός συμβατικού κι ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Είμαστε διατεθειμένοι -και κυρίως μπορούμε- να αναλάβουμε το κόστος;

Ερώτημα δεύτερο: Δεν είναι οικονομικά δυσβάσταχτες για τα κράτη οι συνέπειες οικολογικών καταστροφών ή και υγειονομικών κρίσεων, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα;

Απάντηση: Κι αν δεν είναι; Αν κάποιοι έχουν υπολογίσει ότι το κόστος είναι αντιμετωπίσιμο; Παρατηρήστε τι έγινε πρόσφατα με το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Άνοιξαν και πάλι επειδή πέρασε ο κίνδυνος εξάπλωσης του ιού ή γιατί η παράταση του lockdown θα προκαλούσε αλυσιδωτές οικονομικές καταρρεύσεις;

Σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετούμε την άποψη ότι θα πρέπει στον βωμό της όποιας ανάπτυξης να θυσιαστεί αλόγιστα το Περιβάλλον. Αλλά, αν θέλουμε κάποτε ουσιαστικά να συζητήσουμε γι’ αυτό -χωρίς συνθήματα, μηνύματα και ευχολόγια κάθε 5 Ιουνίου- θα πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε ποια απ’ όσα απολαμβάνουμε σήμερα μπορούμε να στερηθούμε.

Δυστυχώς, και σε αυτήν την περίπτωση, δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο…