Ο εθνικός διχασμός είναι εδώ. Η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία;
Ενυπόγραφα

Ο εθνικός διχασμός είναι εδώ. Η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία;

Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει εισέλθει σε κατάσταση ενός ιδιότυπου εθνικού διχασμού. Ενός διχασμού που προς το παρόν εκδηλώνεται κάπως πιο συγκρατημένα σε ανοιχτά πεδία («αγαναχτισμένοι», διαδηλώσεις υπέρ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ στα μνημόνια, συγκεντρώσεις για το θέμα της ονοματολογίας της ΠΓΔΜ), αλλά με πολύ εντονότερο τρόπο στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου κυριαρχούν το μίσος, η εχθρότητα, η παρακίνηση σε βία κατά διαφόρων κοινωνικών ομάδων, οι «κρεμάλες», τα «Γουδιά» και άλλα «εμφυλιοπολεμικά».

Θα ανέμενε κανείς ότι η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει από τις τάσεις διχασμού της ελληνικής κοινωνίας, θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια για να κατευνάσουν τα πνεύματα, να καταλαγιάσουν τις εντάσεις, να κλείσουν τις όποια «ρήγματα» ανοίγουν στο κοινωνικό σώμα, πριν διευρυνθούν κι άλλο και «καταπιούν» ολόκληρη τη χώρα.

Φευ. Ο ανώτατος πολιτικός άρχων παρακολουθεί -αδικαιολόγητα αποστασιοποιημένος- τον επικίνδυνο εσωτερικό διχασμό που αναπτύσσεται, ενώ μια μεγάλη μερίδα πολιτικών, όχι απλώς δεν λειτουργούν καταπραϋντικά, αλλά καλλιεργούν ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις, μέσα από «εμπρηστικές» δηλώσεις τους, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου. Η περίπτωση της άθλιας, αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς του πρώην χρυσαυγίτη βουλευτή Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση είναι απτό δείγμα τού πόσο οριακά είναι πλέον τα πράγματα.

_______________________
Οι νηφάλιες φωνές, τα μετρημένα λόγια, οι προσπάθειες «γεφύρωσης» των διχογνωμιών πέφτουν στο κενό, «πνίγονται» μέσα σε σημαίες, συνθήματα και φανατισμένα ουρλιαχτά.
_______________________

Η πολύχρονη οικονομική -και κατ’ επέκταση κοινωνική- κρίση στην Ελλάδα όχι απλώς δεν μας ένωσε ως πολίτες, ως συνέλληνες, αλλά μας διαχώρισε ακόμη περισσότερο. Το τραυματικό βίωμα του καθενός μας, απότοκο της μεγάλης οικονομικής κατάπτωσης, μετατράπηκε σε απύθμενο μίσος και οργή για οτιδήποτε και οποιονδήποτε θεωρούμε ότι δεν απέτρεψε την καταστροφή που μας βρήκε. Για να καταλήξουμε να αναζητούμε οποιοδήποτε εύκολο «θύμα» που θα αποτελέσει «σάκο του μποξ» για να ξεσπάσουμε την αγανάχτησή μας. Ακόμη και όσοι δεν μπορούμε να βιαιοπραγήσουμε οι ίδιοι, το κάνουμε μέσα από «likes», σχόλια και αναρτήσεις στους προσωπικούς λογαριασμούς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κάθε άλλος και ένας εχθρός. Από τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου, τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας στην ουρά, τον υπάλληλο της δημόσιας υπηρεσίας, οι πολίτες αυτές της χώρας βρίσκονται σε μια διαρκή εχθρότητα με όλους και με όλα. Και ίσως να μην αργήσει η ώρα που αυτή η εχθρότητα θα αρχίσει να εκδηλώνεται μαζικότερα και εκτός του διαδικτύου…

Το κλίμα θυμίζει όλο και περισσότερο τις συνθήκες που επικρατούσαν παραμονές παρόμοιων εθνικών διχασμών του «μελανού» παρελθόντος μας, τουλάχιστον όπως αυτές μας μεταφέρονται μέσα από τις ιστορικές πηγές. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι νηφάλιες φωνές, τα μετρημένα λόγια, οι προσπάθειες «γεφύρωσης» των διχογνωμιών πέφτουν στο κενό, «πνίγονται» μέσα σε σημαίες, συνθήματα και φανατισμένα ουρλιαχτά. Όπως τότε, έτσι και σήμερα δείχνουμε να οδεύουμε, τυφλωμένοι και ανεξέλεγκτοι, στην άκρη του γκρεμού, σαν να έχουμε καταληφθεί από μια εθνική μανία αυτοκαταστροφής.

Θα «φρενάρουμε» πριν το χείλος του γκρεμού; Θα «ανακρούσουμε πρύμναν» ή θα ρίξουμε το εθνικό σκάφος στα «βράχια», κομματιάζοντας, για άλλη μια φορά, τις ζωές και το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας;

Ούτε τολμώ να διανοηθώ τι μπορεί να σημάνει μια αρνητική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα…

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet