Ο Ταρπήιος βράχος είναι ένα βήμα από το Καπιτώλιο*

Η… καφενειακής έμπνευσης – κατά ομολογία του ίδιου – δήλωση του κ. Παύλου Πολάκη για το πώς θα μπορούσαν να κερδηθούν οι επόμενες εκλογές (μέσω της φυλάκισης μερικών πολιτικών αντιπάλων) δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν. Η φυσική εξόντωση του πολιτικού αντιπάλου δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε μονοπωλείται από κάποιον κομματικό – φατριαστικό χώρο. Τη συναντούμε, με απογοητευτική, όσο και αδιάλειπτη, συχνότητα όσο πίσω και να πάμε στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και όχι μόνο…

Αλλά ακόμη κι αν δεν έχουμε χρόνο και διάθεση να ασχοληθούμε με ιστορικά αναγνώσματα, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση παρακολουθώντας κάποιες πολιτικές ταινίες ή συζητώντας με ανθρώπους (παράκληση, από όλους τους πολιτικούς χώρους) που «ξεφύλλισαν» οι ίδιοι πρόσφατες «μελανές σελίδες» της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Εκεί θα συνειδητοποιήσουμε πώς η ασίγαστη έχθρα μας προς τον πολιτικό αντίπαλο αναδεικνύεται ως η χειρότερη μορφή εθνικής προδοσίας.

Βέβαια, κάποιος θα αντιτάξει ότι αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας, αλλά είναι συχνά φαινόμενα και σε άλλα κράτη. Θα συμφωνήσουμε κατά το ήμισυ. Κι αυτός καθώς σε ό,τι αφορά τα θεωρούμενα ως ανεπτυγμένα κράτη, οι εσωτερικές έριδες σε ελάχιστες περιπτώσεις έφθασαν στην υπονόμευση της ίδιας της εθνικής ενότητας-οντότητας, όπως συνέβη δυστυχώς στην περίπτωσή μας. Ένα και μόνο παράδειγμα είναι αρκετό: ακόμη και όταν δίναμε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό, οι προσωπικές μας έριδες μας έφεραν στο «παρά πέντε» να τα «τινάξουμε όλα στον αέρα» και αν δεν ήταν η παρέμβαση των ξένων δυνάμεων (με το αζημίωτο, φυσικά), ίσως σήμερα να μην μας απασχολούσε το εάν θα εφαρμοσθεί ή όχι η Συμφωνία των Πρεσπών…

_______________________

Η φυσική εξόντωση του πολιτικού αντιπάλου δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε μονοπωλείται από κάποιον κομματικό – φατριαστικό χώρο. Τη συναντούμε, με απογοητευτική, όσο και αδιάλειπτη, συχνότητα όσο πίσω και να πάμε στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και όχι μόνο…

_______________________

Αλλά ακόμη και σε τοπικό επίπεδο να προβάλλουμε τις παραπάνω διαπιστώσεις, ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει άφθονα παραδείγματα «προσωποποίησης» της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν μπορεί, τουλάχιστον σε όσους ασχολούνται υποτυπωδώς με την τοπική πολιτική, θα έχουν φθάσει στ’ αυτιά τους φράσεις του τύπου «εγώ αυτό το λαμόγιο θα το κλείσω φυλακή», «εγώ αυτόν τον π… θα τον καταστρέψω» κ.ο.τ., οι οποίες αφορούν πολιτικούς αντιπάλους. Μάλιστα, πολλές φορές, οι φράσεις αυτές εκστομίζονται από πολιτικούς οι οποίοι στη φράση «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» μάλλον θα δίσταζαν να σκύψουν στο έδαφος για να πάρουν στο χέρι τους την πέτρα (αν και ποτέ δεν ξέρεις…).

Δυστυχώς, η λογική της φυσικής εξόντωσης του πολιτικού αντιπάλου αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την πολιτική. Το «τυφλωμένο» πολιτικό Εγώ, η αυθαίρετη μονοπώληση της εθνικής συνείδησης ή της κοινωνικής ευαισθησίας, η εγκληματική αυταπάτη ότι μόνο εμείς δικαιούμαστε διά να ομιλούμε, η ιδιοκτησιακή λογική της εξουσίας, είναι μερικοί από τους «γεννήτορες» του διαχρονικού φαινομένου που βιώνουμε. Και δεν θα απαλλαγούμε από αυτό, όσο – ως πολίτες και ψηφοφόροι – επιβραβεύουμε αυτές τις συμπεριφορές. Όσο ελκυόμαστε από τις θορυβώδεις και βίαιες φωνές, αδιαφορώντας για τον νηφάλιο λόγο, που επιχειρεί να «μιλήσει» στη λογική μας.

Από την άλλη, να θυμούνται όσοι «δηλητηριάζουν» το κοινωνικό σώμα με τέτοιου είδους «δηλητήρια» τη φράση του κόμη Μιραμπώ, που αποτελεί και τον τίτλο του παρόντος άρθρου. Και αν τη θέλουν με ακόμη πιο ξεκάθαρο νόημα, μπορούν να την αναζητήσουν στον αφορισμό του Κομφούκιου: «Προτού ξεκινήσεις ένα ταξίδι εκδίκησης, σκάψε δύο τάφους».

* Η φράση φέρεται να ανήκει στον κόμη Μιραμπώ, Γάλλο πολιτικό (1749 – 1791) – Ο Ταρπήιος Βράχος (ο τόπος των ατιμωτικών εκτελέσεων στη Ρώμη για τους προδότες και αυτουργούς εγκλημάτων κατά του κράτους) ήταν πίσω από το Καπιτώλιο, το κέντρο εξουσίας.