Τίποτε δεν αλλάζει, εάν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς…
Ενυπόγραφα

Τίποτε δεν αλλάζει, εάν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς…

Επιστρέφουν δειλά-δειλά οι εκδρομείς από τα μέρη όπου παραθέρισαν – έστω και για λίγες μέρες – και η Αττική αρχίζει να επιστρέφει κι αυτή στους γνώριμους ρυθμούς της. Παράλληλα, αρχίζει και ο προϋπολογισμός των επόμενων δράσεων ενόψει ενός ακόμη χειμώνα που μόνο εύκολος δεν προοιωνίζεται.

Στην Αυτοδιοίκηση κορυφώνονται πλέον οι ζυμώσεις προκειμένου να «στηθούν» οι νέες ισορροπίες στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, καθώς μετά τις ορκωμοσίες, που θα λάβουν χώρα την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, ξεκινά επισήμως και η νέα δημοτική περίοδος. Μια περίοδος που – παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ψήφισε η κυβέρνηση – δεν παύει να αποτελεί «γρίφο» για το πώς θα εξελιχθεί στη βάση των πλειοψηφιών που διαμόρφωσε το σύστημα της απλής αναλογικής.

Από την άλλη, τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών όχι μόνο δεν έχουν βρει λύσεις, αλλά διαρκώς διογκώνονται, κάτι που αναδεικνύεται μάλιστα με τραγικό τρόπο σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως συνέβη με τα συμβάντα σε Χίο και Σπάρτη, όπου ένας νέος έχασε τη ζωή του και ένα 10χρονο παιδί τραυματίστηκε σοβαρά λόγω κακοσυντηρημένων δημοτικών αθλητικών χώρων. Κι αν η πρώτη μας αντίδραση ήταν να «κρεμάσουμε» τους δημάρχους, ίσως να ήταν χρησιμότερο να σκύψουμε με σοβαρότητα στο πρόβλημα και να αναδείξουμε τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν – και δυστυχώς θα οδηγήσουν και στο μέλλον – σε παρόμοια τραγικά γεγονότα.

Με το «τίποτε δεν αλλάζει» δεν καταφέραμε πολλά πράγματα. Μήπως να δοκιμάσουμε να γίνουμε μέρος των αλλαγών που διεκδικούμε στις ζωές μας;

Όντως, ο αυτοδιοικητικός χώρος χαρακτηρίζεται από χρόνιες παθογένειες, μόνο που αυτές δεν προέκυψαν αφ’ εαυτού, αλλά κληροδοτήθηκαν από την κεντρική εξουσία, η οποία άσκησε και επιμένει να ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στην Αυτοδιοίκηση. Όταν η πλειονότητα των αιρετών προωθούνται με βάση τις κομματικές περγαμηνές τους και όταν εμείς οι πολίτες εξακολουθούμε να επιλέγουμε τους τοπικούς κυβερνήτες με κριτήρια κομματικής καθαρότητας, δεν μπορούμε να περιμένουμε να επέλθει πραγματική αναγέννηση του αυτοδιοικητικού θεσμού. Απλώς θα ανακυκλώνουμε και στην Αυτοδιοίκηση το «τελειωμένο» πολιτικό μοντέλο που ταλαιπωρεί για δεκαετίες το σύνολο της χώρας.

Μοναδικό «αντίδοτο» σε όλα αυτά είναι η ενεργοποίηση του καθενός από εμάς, στον βαθμό που μπορούμε και στον χώρο που κινούμαστε. Μόνο εάν κινητοποιηθούμε, εάν πάψουμε να δεχόμαστε μοιρολατρικά ότι «τίποτε δεν αλλάζει», εάν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και πιέζουμε προς πάσα κατεύθυνση για να γίνονται σεβαστά από τους όποιους κυβερνώντες, μπορούμε να διατηρήσουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.

Ο αυτοδιοικητικός Τύπος οφείλει και μπορεί να συμβάλλει σε αυτό, όχι λειτουργώντας απλώς ως μέσο δημοσίευσης καταγγελιών, αλλά και ως φορέας «ζύμωσης» ιδεών και προτάσεων των πολιτών, που μπορούν να καταστήσουν τον κόσμο γύρω μας λίγο καλύτερο. Με τις όποιες παθογένειες χαρακτηρίζουν και τον συγκεκριμένο κλάδο, δεν παύει να αποτελεί ένα χρήσιμο «εργαλείο» για κάθε ενεργό πολίτη. Στο χέρι του τελευταίου είναι πώς και πόσο θα χρησιμοποιήσει τον Τύπο για να αναδείξει τα προβλήματα στη γειτονιά του, να προτείνει λύσεις, να πιέσει για αλλαγές.

Με το «τίποτε δεν αλλάζει» δεν καταφέραμε πολλά πράγματα. Μήπως να δοκιμάσουμε να γίνουμε μέρος των αλλαγών που διεκδικούμε στις ζωές μας;

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet