Θα σώσουμε την τιμή της εποχής μας;
Ενυπόγραφα

Θα σώσουμε την τιμή της εποχής μας;

Με δάνειες σκέψεις κι εργασίες ξεκινά τούτο το σημείωμα, λίγα μόλις 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Με ένα απόσπασμα της συνέντευξης που παραχώρησε ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Και μ΄ ένα εμπνευσμένο σκίτσο του ΚΥΡ, που… αλίευσα από το facebook του φίλου Λεωνίδα. Ο πρώτος μιλά για την ποιότητα που δεν λογαριάζεται πια από κανέναν και ο δεύτερος για τις ευθύνες που βαρύνουν κι εμάς, τον λαό, αλλά σπανίως τις αναλαμβάνουμε.

Θα καταφέρουμε στις 18 Μαΐου να «σώσουμε την τιμή όλων μας και της εποχής μας»;

“…Ήδη σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ΄ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ΄ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι΄ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος.

Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το παν. Πού βρίσκεται η αλήθεια θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ΄μαστε πια εδώ. Θα είναι όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ΄ όλους εμάς.

Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας και της εποχής μας” (Οδυσσέας Ελύτης).

Σκίτσο ΚΥΡ για εκλογέςΕίναι η αμηχανία μου που με οδήγησε ν΄ “ακουμπήσω” στον Ελύτη και τον ΚΥΡ για να πάρω δύναμη και να γράψω δυο σκέψεις. Είναι επειδή κουράστηκα από τον “βομβαρδισμό” των δελτίων Τύπου και των φυλλαδίων στο ταχυδρομικό κουτί του σπιτιού μου, που προσπαθούν να με πείσουν ότι έγιναν και γίνονται έργα (στη γειτονιά και τη χώρα μου), που ωστόσο εγώ δεν είμαι ικανός να αντιληφθώ, οπότε πρέπει κάποιοι να μου τα βάλουν κάτω από τη μύτη για να τα καταλάβω…

Προς τι τούτος ο επικοινωνιακός οργασμός, αν όντως το έργο υπάρχει; Τι ανάγκη για διαφήμιση να έχει ο κυβερνήτης μου εάν οι δρόμοι είναι καθαροί, τα πάρκα φροντισμένα, οι παιδικοί σταθμοί υποδειγματικοί, τα ΚΑΠΗ ανθρώπινα, η διαχείριση νοικοκυρεμένη, οι λογαριασμοί ξεκάθαροι…

Προς τι τόση χαρτούρα και τόση κινητοποίηση για να “πληροφορηθώ” γι΄ αυτό που υποτίθεται αποτελεί την καθημερινότητά μου, στον Δήμο και τη χώρα μου; Είναι δυνατόν να ξεχάσω ότι οι δρόμοι που οδηγώ καθημερινά δεν έχουν λακούβες κι έτσι δεν χρειάζεται να κάνω με το όχημά μου επικίνδυνους ελιγμούς για να τις αποφύγω; Είναι δυνατόν να μου διαφεύγει ότι δημιουργήθηκε νέα παιδική χαρά στη γειτονιά μου, όταν κάθε απόγευμα πηγαίνω εκεί το παιδί μου να παίξει; Είναι δυνατόν να λησμονήσω ότι το παιδί μου, αλλά κι εγώ όποτε προλαβαίνω, επισκεπτόμαστε τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου μας για να αθληθούμε και να ξεδώσουμε;

Μα τι στο καλό! Τόσο ανόητα είναι όλα αυτά τα καλοπληρωμένα στελέχη που “κτίζουν” την εικόνα των υποψηφίων (image makers κατά την… αρχαιοελληνική), τα οποία συμβουλεύουν τους πελάτες τους στο να ακολουθούν την παραπάνω τακτική; Ή, μήπως, ξέρουν πράγματα που οι περισσότεροι αγνοούμε (όπως, για παράδειγμα, πώς λειτουργούν οι μάζες των ψηφοφόρων -όλοι εμείς, δηλαδή- κάτω από συγκεκριμένες “δοσολογίες” πολιτικής διαφήμισης); Δεν μπορεί, όσα χρόνια και να πέρασαν, “Η ψυχολογία των μαζών”, του Γκυστάβ Λε Μπον, εξακολουθεί να δίνει χρήσιμες εξηγήσεις στο πώς αντιδρούμε και στα πολιτικά ερεθίσματα…

Εις μάτην αναρωτιέμαι, όμως. Το βράδυ των εκλογών θα μου λυθούν όλα τα ερωτήματα. Βέβαια, ίσως να μου δημιουργηθούν καινούργια, αλλά θα έχω άπλετο χρόνο (τουλάχιστον πέντε χρόνια σε δημοτικό επίπεδο) για να τα απαντήσω. Πέντε χρόνια που θα ακούω τα παράπονα των πολιτών, δεξιά κι αριστερά, για την κακή δημοτική αρχή, που παράτησε την πόλη στο έλεος του Θεού, που δεν έχει κάνει ούτε ένα νέο έργο, που… Και πάλι εις μάτην θα αναρωτιέμαι “μα καλά, ποιος επέλεξε αυτή τη δημοτική αρχή;”, χωρίς φυσικά να λαμβάνω κάποια πειστική απάντηση.

Μπορεί όμως και τα πράγματα να μην εξελιχθούν έτσι. Μπορεί τελικώς το βράδυ των εκλογών να επιβεβαιωθεί ότι ούτε η Επιστήμη, ούτε οι εργαστηριακές μετρήσεις μπορούν να προβλέψουν 100% την αντίδραση ενός κοινωνικά εξασθενημένου εκλογικού σώματος. Μπορεί, τελικώς, να μάθαμε από τα παθήματα του πρόσφατου παρελθόντος και ν΄ αποφασίσουμε να αλλάξουμε ριζικά πορεία. Μπας, όπως ανέφερε και ο Ελύτης, έστω και την ύστατη στιγμή “σώσουμε την τιμή όλων μας και της εποχής μας”.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet