Τι κι αν δεν έρθουν οι «βάρβαροι», θα τους «ανακαλύψουμε» μεταξύ μας…

Η Ελλάδα μπορεί να μην αποτέλεσε «ιστορία επιτυχίας» (success story κατά τη… σύγχρονη νεοελληνική) στην Ευρώπη, όπως «οραματιζόταν» ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά μάλλον θα αποτελέσει περιπτωσιολογική μελέτη (case study) σε πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο επίπεδο, χάρη και στους «οραματισμούς» του -κατά δήλωση- αριστερού Αλέξη Τσίπρα.

Μία χώρα που βρίσκεται έξι χρόνια στην «εντατική», περνώντας από το ένα μνημόνιο στο άλλο, καταφέρνει να βρίσκεται στο ίδιο -αν όχι χειρότερο σημείο- από το οποίο και ξεκίνησε. Με μικρές… ασήμαντες λεπτομέρειες ότι πλέον οι όποιες οικονομικές και ψυχικές αντοχές των λαϊκών στρωμάτων έχουν εξανεμιστεί, ενώ επικρατεί κλίμα… βαρυχειμωνιάς απέναντι στο κόμμα που επαγγελλόταν προεκλογικώς την άνοιξη.

Η μεγάλη επιτυχία (grand succès) που υποσχέθηκε σε επίπεδο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές ο «Μέγας Αλέξανδρος» της πολιτικής ουδέποτε ήρθε, ενώ τα ελληνικά νταούλια δεν κατάφεραν να… χορέψουν τις αγορές, όπως διακαώς επιθυμούσαμε. Αντιθέτως, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Ιταλοί, «τελείωσε η μουσική και σχόλασε η γιορτή» (finito la musica passato la festa) και το μόνο που μπορούμε να ευχόμαστε είναι μην φθάσουμε στο σημείο που αναφέρει ο στίχος ενός ελληνικού τραγουδιού, δηλαδή να μην σιγοτραγουδήσουμε το «τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι…».

Και η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε αυτό το σημείο, αφού ουδέποτε πείσαμε τους εταίρους μας στα έξι χρόνια που διαπραγματευόμαστε μαζί τους ότι όντως αντιληφθήκαμε τα κακώς κείμενα της ακολουθούμενης για πολλές δεκαετίες πολιτικής μας και κυρίως, ότι έχουμε την ειλικρινή πρόθεση να τα διορθώσουμε. Τουναντίον, προσπαθήσαμε με τερτίπια και κουτοπονηριές αρχικά να τους ξεγελάσουμε και εν συνεχεία, να τους εκβιάσουμε (δήθεν), σαν να ήμασταν εμείς σε  θέση ισχύος οπότε εκείνοι θα έσπευδαν να δεχθούν τους όρους που τους βάζαμε.

Η μεγάλη επιτυχία (grand succès) που υποσχέθηκε σε επίπεδο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές 
ο «Μέγας Αλέξανδρος» της πολιτικής ουδέποτε ήρθε, ενώ τα ελληνικά νταούλια 
δεν κατάφεραν να… χορέψουν τις αγορές, όπως διακαώς επιθυμούσαμε.

Άραγε, τι θα είχε γίνει εάν από την αρχή αποφασίζαμε «να βάλουμε βαθιά το μαχαίρι στο σαπισμένο κόκκαλο» της ελληνικής οικονομίας; Τι θα συνέβαινε εάν δεν κυριαρχούσε το πολιτικό κόστος στις αποφάσεις των τελευταίων κυβερνήσεων και οι τελευταίες είχαν προχωρήσει σε ριζικές τομές στον δημόσιο τομέα, είχαν αγνοήσει τις πιέσεις των μεγαλο-συνδικαλιστών, είχαν κυνηγήσει πραγματικά τη φοροδιαφυγή και την επιχειρηματική διαπλοκή, είχαν δώσει κίνητρα για μικρές και μεγάλες επενδύσεις, που θα αναζωογονούσαν την οικονομία;

Δυστυχώς, η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν», αλλά με τις πράξεις ή τις παραλείψεις των πρωταγωνιστών της. Και οι πρωταγωνιστές της δικής μας δραματικής οικονομικής ιστορίας αποδείχθηκαν διαχρονικά όχι απλώς κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά και συνένοχοι στο έγκλημα διαρκείας που συντελείται τα τελευταία χρόνια κατά του τόπου μας.

Αλίμονο! Μην περιμένει κανείς εξεταστικές επιτροπές και ειδικά δικαστήρια που θα δικάσουν τα εγκλήματά τους. Θα φροντίσουν ώστε αυτά να παραγραφούν, ούτως ώστε να μην καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ενώ εμείς, «ο σοφός λαός», θα σπεύσουμε -διά της ψήφου μας- στις επόμενες εκλογές να τους διαβεβαιώσουμε ότι κι εμείς αρεσκόμαστε στις παραγραφές, σβήνοντας εύκολα από τη μνήμη μας τα ανουσιουργήματά τους. Κι ακόμη χειρότερα, είμαστε πρόθυμοι, εφ΄ όσον μας χαϊδέψουν καταλλήλως τα αυτάκια μας, να τους επιβραβεύσουμε εκ νέου…

Και μία τελευταία σημείωση, διότι σωστά θα παρατηρήσει κάποιος ότι απουσιάζει από το κείμενο οποιαδήποτε αναφορά στα λάθη, τις εμμονές, τις προκαταλήψεις, την αναλγησία ορισμένων εκ των Ευρωπαίων εταίρων μας. Όντως, υπήρξαν όλα τα παραπάνω από κάποιες πλευρές, αλλά ωστόσο θα είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο, εάν δεν είχαν εξαφανιστεί, από τη στιγμή που Εμείς, ως Ηγεσία και ως Πολίτες, είχαμε εξαρχής επιδείξει υπευθυνότητα, θέληση, αποφασιστικότητα και κυρίως, ομόνοια, στην αντιμετώπιση της οδυνηρής πραγματικότητας που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.

Αλλά, είπαμε, εμείς αρεσκόμαστε να περιμένουμε τους «βαρβάρους». Κι αν αυτοί τύχει και δεν έρθουν, τους «ανακαλύπτουμε» μεταξύ μας…