Όσο εύκολα ξεσηκωνόμαστε, τόσο εύκολα χάνουμε τον προσανατολισμό μας…

Είναι χαρακτηριστικό κάθε εξουσίας να επιχειρεί να χρησιμοποιήσει – καθοδηγήσει όσο το δυνατόν ευρύτερες μάζες προκειμένου να προωθήσει τα σχέδιά της. Και βασική προϋπόθεση για να το επιτύχει αυτό είναι να κρατά τις συγκεκριμένες μάζες στην αμάθεια ή, ακόμη χειρότερα, στην ημιμάθεια. Μόνο έτσι μπορεί να διεγείρει το θυμικό τους, κρατώντας σε ασφαλή ύπνωση τον νου και τη λογική τους.

Το έχουμε δει να συμβαίνει αμέτρητες φορές στην παγκόσμια ιστορία. Εξίσου πολλές είναι οι φορές που το έχουμε βιώσει ως έθνος και τις περισσότερες φορές με τραγικό τρόπο. Δυστυχώς, το ίδιο παιχνίδι παίζεται και τα τελευταία χρόνια. Από τον διχασμό του δημοψηφίσματος του Ιουνίου του 2015 για την αποδοχή ή μη της συμφωνίας με την τρόικα, έως τις συγκεντρώσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ και τις πρόσφατες καταλήψεις σχολείων για το ίδιο θέμα, μιλάμε πάντα για το ίδιο επαναλαμβανόμενο και ιδιαίτερα επικίνδυνο μοτίβο.

Πόσοι από αυτούς που ψήφισαν με φανατισμό το Ναι ή Όχι είχαν διαβάσει και είχαν κατανοήσει το προτεινόμενο σχέδιο συμφωνίας; Πόσοι από όσους σήμερα υπερασπίζονται ή καταδικάζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών γνωρίζουν τις πολύπλευρες ιστορικές παραμέτρους του θέματος; Πόσοι από τους μαθητές που κατέλαβαν τα σχολεία τους γνωρίζουν πότε τέθηκε, πώς εξελίχθηκε και πώς φθάσαμε στα σημερινά δεδομένα σε ό,τι αφορά την εμπλοκή με την ονομασία του γειτονικού μας κρατιδίου;

Είναι αφελές να πιστεύει κάποιος ότι η εκάστοτε εξουσία περιμένει να της υποδείξει ο λαός τις αποφάσεις που θα λάβει. Αυτές έχουν ήδη προαποφασισθεί σε κλειστές συσκέψεις, εντός κι εκτός συνόρων, και το μόνο που επιδιώκεται στη συνέχεια είναι να «εμβαπτισθούν» στη λαϊκή κολυμπήθρα.

_______________________

Όσο αφηνόμαστε να παρασυρόμαστε από την «έτοιμη» γνώση που μας «σερβίρουν», αρνούμενοι οι ίδιοι να σκύψουμε βαθύτερα και να μελετήσουμε από πού ήρθαμε και πώς πορευθήκαμε ως έθνος και ως υπάρξεις, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καθορίσουμε, έστω και ελάχιστα, το – ούτως ή άλλως – πεπερασμένο μέλλον μας.

_______________________

Και εκεί ξεκινούν οι διαρροές στον Τύπο, η επιχείρηση διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και πλέον – ελέω των διαρκώς αυξανόμενων μέσων κοινωνικής δικτύωσης – το «κτίσιμο» μιας εξαιρετικά διαστρεβλωμένης «πραγματικότητας», η οποία επιβάλλεται με εξαιρετικά φασιστικό τρόπο σε όλους μας.

Το δε «έδαφος» για να περάσει η κεντρική γραμμή είναι από τα πλέον «εύφορα». Διαμορφωμένο από την πολύχρονη κρίση, που έχει δημιουργήσει τεράστια φορτία αυτο-υποτίμησης που αναζητούν να εκτονωθούν σε εκρήξεις οργής, μίσους, τιμωρίας του όποιου κατασκευασμένου εχθρού. Και σε αυτό το αρρωστημένο παιχνίδι είναι απαραίτητο να μπλέξουμε τώρα και τα παιδιά μας, ακόμη και από τα πρώτα τρυφερά χρόνια τους. Κουβαλώντας τα στον ώμο όταν κλωτσάμε και βρίζουμε τον πολιτικό που θεωρούμε ότι θίγει τα εθνικά αισθήματά μας, αποκλείοντάς τα από παρελάσεις στις οποίες συμμετέχουν αλλόθρησκοι ή αλλοδαποί, έτσι ώστε να μεγαλώσουν με την πίστη στην εθνική καθαρότητα και με το άσβεστο μίσος απέναντι σε όσους την αμφισβητούν.

Και αυτή η δήθεν εθνική καθαρότητα έρχεται να σβήσει την καθαρότητα του πνεύματος, να ισοπεδώσει πολιτιστικές παραδόσεις χρόνων, να μας βυθίσει στην καχυποψία, να μας καταστήσει άφιλους, ακόμη και μέσα στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά.

Έτσι μπερδεμένοι, απελπισμένοι, αποπροσανατολισμένοι, μπορούμε ευκολότερα να «καταπιούμε» τα «εύπεπτα» μηνύματα και να υιοθετήσουμε συνθήματα και στάσεις που εξυπηρετούν αυτούς που μας εξουσιάζουν. Και το χειρότερο, πιστεύουμε ότι είμαστε εμείς που καθορίζουμε τη δική τους στάση, εμείς που επιβάλλουμε τους κανόνες του παιχνιδιού.

Όσο θα συνεχίζουμε να το νομίζουμε, όσο αφηνόμαστε να παρασυρόμαστε από την «έτοιμη» γνώση που μας «σερβίρουν», αρνούμενοι οι ίδιοι να σκύψουμε βαθύτερα και να μελετήσουμε από πού ήρθαμε και πώς πορευθήκαμε ως έθνος και ως υπάρξεις, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καθορίσουμε, έστω και ελάχιστα, το – ούτως ή άλλως – πεπερασμένο μέλλον μας. Και για να το κάνουμε αυτό, ίσως πρέπει να περιορίσουμε τις ώρες που σπαταλάμε κριτικάροντας τα πάντα και τους πάντες στο διαδίκτυο και να αυξήσουμε τις ώρες που θα μελετήσουμε πραγματικά την ιστορία μας.

Έτσι, ώστε την επόμενη φορά που θα κατέβουμε στους δρόμους και τις πλατείες με τα πανό και τις ντουντούκες να ξέρουμε γιατί αγωνιζόμαστε…