Θα μείνουμε στον εξώστη ή θα κατέβουμε στον στίβο;

Η τρέχουσα καλοκαιρινή επικαιρότητα στη χώρα κυριαρχείται μεταξύ άλλων από τους πανηγυρισμούς για τα μετάλλια που κέρδισαν αθλητές μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας.

Στις αρχές του καλοκαιριού στην ειδησεογραφία κυριάρχησαν για λίγο οι πρώτοι των πρώτων στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στις δύο κατηγορίες συμπατριωτών μας; Φυσικά και υπάρχουν. Και οι δύο ομάδες διακριθέντων είχαν από καιρό θέσει τους στόχους του, εργάστηκαν επίμονα, επίπονα και συστηματικά για την κατάκτησή τους και χρειάστηκε να θυσιάσουν πολλές από τις μικρές και μεγάλες χαρές που γευόμαστε οι υπόλοιποι, προκειμένου να φθάσουν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Επίσης, και στις δύο περιπτώσεις είχαν να αντιπαλέψουν με ένα σύστημα (αθλητικό στην πρώτη, εκπαιδευτικό στη δεύτερη περίπτωση) που, όταν δεν λειτουργούσε εχθρικά, ελάχιστα συνέβαλε στις προσπάθειές τους. Παρ’ όλα αυτά, αντί να μεμψιμοιρούν καθημερινά, αντί να βρίσκουν άλλοθι, διολισθαίνοντας στην εύκολη λύση της ήσσονος προσπάθειας, εκείνοι έσφιγγαν τα δόντια και συνέχιζαν, πιστεύοντας ότι στο τέλος θα ήταν εκείνοι που θα νικούσαν. Και το πέτυχαν!

Είναι κι αυτή η βασανιστική αλήθεια, ότι τα «μετάλλια» στη ζωή 
δεν κερδίζονται ποτέ από όσους κάθονται στη θέση του θεατή...

Μπορούμε να διδαχθούμε από τα παραδείγματά τους; Θα ήταν ευχής έργον, αλλά δύσκολα θα το πράξουμε. Βλέπετε είναι ευκολότερο να «κλέψουμε» λίγο από τη δόξα τους, κρυπτόμενοι πίσω από τη δική τους επιτυχία, για να ψηλώσουμε κι εμείς λιγουλάκι. Αφήστε που για να τους μοιάσουμε θα πρέπει ν’ αποφασίσουμε ν’ αλλάξουμε συνήθειες μιας ολόκληρης ζωής, να πάψουμε να γκρινιάζουμε με όλους και με όλα και κυρίως να σηκώσουμε ψηλά τα μανίκια και να εργαστούμε πραγματικά. Είναι κι αυτή η βασανιστική αλήθεια, ότι τα «μετάλλια» στη ζωή δεν κερδίζονται ποτέ από όσους κάθονται στη θέση του θεατή…

Γι’ αυτό τι να τα σκαλίζουμε; Βολεύει καλύτερα η θέση στην κερκίδα ή στον εξώστη, να παρακολουθούμε ως άλλοι κομπάρσοι τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ζωής ή, ακόμη χειρότερα, σαν τους Στάτλερ και Ουώλντορφ,  «τους γέρους του Muppet Show», να κατακρίνουμε κάθε προσπάθεια που γίνεται.

Ποιος ξέρει όμως, μπορεί κάποια στιγμή να κουραστούμε να ζούμε μέσα από τις επιτυχίες των άλλων και ν’ αποφασίσουμε κι εμείς να μπούμε στον στίβο. Κι αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και συμβεί αυτό, τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε τα «μετάλλια» των άλλων για να πανηγυρίσουμε, αφού θα είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα έχουμε ανέβει στο βάθρο των νικητών…