Η «μετωπική» με την Αυτοδιοίκηση δεν ευνοεί το Μαξίμου

«Καζάνι που βράζει» μοιάζει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις όσον αφορά στην κυβερνητική πρόθεση να «καπελώσει» τους δημάρχους κι αντιδημάρχους με διοικητικούς γραμματείς. Η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) ήδη «ανέβηκε στα κάγκελα» με το που διατυπώθηκε η πρόταση, με τον πρόεδρό της, Γιώργο Πατούλη, να απειλεί ακόμη και και με αποχή από την εν εξελίξει διαδικασία διαλόγου για τη νέα αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση, εάν αποδειχθεί ότι αυτός ο διάλογος είναι προσχηματικός, με ταυτόχρονη «προσφυγή στον λαό».

Άλλα αυτοδιοικητικά στελέχη, όπως ο δήμαρχος Αμφιλοχίας και μέλος του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ, Απόστολος Κοιμήσης, αποδίδει τον διορισμό «δοτών υπαλλήλων» στους Δήμους ως προσπάθεια της κυβέρνησης να υπονομεύσει και να απαξιώσει τον αυτοδιοικητικό θεσμό, επειδή οι Δήμοι -παρά τη «μετωπική πολιτική αναμέτρηση» που επεδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν πέρασαν ποτέ στη δική του «σφαίρα επιρροής».

Από την πλευρά του, ο υφυπουργός Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Γιάννης Μπαλάφας, επιχείρησε να καθησυχάσει τους… ανησυχούντες αιρετούς, λέγοντας ότι τίποτε δεν θα αποφασιστεί ερήμην τους, αλλά για τους τελευταίους μάλλον ισχύει ότι «όποιος έχει καεί στον χυλό, φυσά και το γιαούρτι…».

Με αυτά και μ’ εκείνα, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι, υπό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, ακόμη και τα ελάχιστα ψήγματα εμπιστοσύνης μεταξύ τοπικής και κεντρικής εξουσίας κινδυνεύουν να «εξαϋλωθούν». Είναι δε ορατός ο κίνδυνος ο διάλογος που γίνεται για τον νέο αυτοδιοικητικό χάρτη, ακόμη και αν δεν είναι προσχηματικός, να καταστεί άνευ αντικειμένου και η όποια νέα αλλαγή να αποδειχθεί, σε σύντομο χρονικό διάστημα, «κενό γράμμα».

Άρα, εάν δεν σημειωθεί άμεσα ριζική αλλαγή του σκηνικού, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και κυρίως, ειλικρινή διάθεση να βρεθεί η «κοινή συνισταμένη», οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ένα ακόμη «ναυάγιο» στον χώρο της Αυτοδιοίκησης. Κι αυτό το «ναυάγιο» θα το χρεωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό η κυβέρνηση, καθώς δεν έχει ξεκαθαρίσει με ποιο ακριβώς αυτοδιοικητικό μοντέλο έχει οραματιστεί να υποκαταστήσει το υφιστάμενο και πώς ακριβώς σκοπεύει να «περάσει» αυτό το μοντέλο τόσο στην αυτοδιοικητική κοινότητα, όσο και στον λαό. Η εμπειρία με τις περίφημες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για τη μεταφορά των αποθεματικών των Δήμων στην ΤτΕ θα έπρεπε να την έχει διδάξει ότι με «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δεν μπορεί να γίνει δουλειά.

Με τον τρόπο που επιχειρεί η κυβέρνηση να επέμβει στον αυτοδιοικητικό χώρο 
το μόνο που θα καταφέρει είναι να βρεθεί σε ένα ακόμη αδιέξοδο. 

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε πραγματικά ουσιαστικές τομές στον χώρο της Αυτοδιοίκησης, βασικά προαπαιτούμενα είναι ο απόλυτος σεβασμός στο αυτοδιοίκητο και η συμμόρφωση με τη λαϊκή βούληση. Ο μεν πρώτος είναι ζητούμενος, η δε δεύτερη φαίνεται να μένει στο περιθώριο, αφού προς το παρόν η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει την πρόθεση να τη διερευνήσει.

Συμπερασματικά, θα πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι με τον τρόπο που επιχειρεί η κυβέρνηση να επέμβει στον αυτοδιοικητικό χώρο το μόνο που θα καταφέρει είναι να βρεθεί σε ένα ακόμη αδιέξοδο. Ακόμη κι αν «ποντάρει» στο όχι και απίθανο σενάριο οι αυτοδιοικητικοί να μην καταφέρουν να ξεσηκώσουν τις τοπικές κοινωνίες, της διαφεύγουν δυο κρίσιμες λεπτομέρειες. Η πρώτη είναι ότι και η ίδια η κυβέρνηση δεν βρίσκεται πλέον στο καλύτερο δυνατό σημείο της, αντιθέτως (δημοσκοπικά τουλάχιστον) καταρρέει στη συνείδηση του εκλογικού σώματος. Η δεύτερη είναι ότι -της αρέσει, δεν της αρέσει- η Αυτοδιοίκηση, με όλα τα «κουσούρια» της, παραμένει δημοφιλής θεσμός και μάλιστα, το θετικό της αποτύπωμα έχει λάβει ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στα πολλά χρόνια της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο. Άρα, αυτή η μάχη είναι εκ των πραγμάτων χαμένη για το Μαξίμου.

Εκείνο που θα είχε ενδιαφέρον για την κυβέρνηση θα ήταν να επιδιώξει, από κοινού με τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες, να καταρτίσει ένα σχέδιο αλλαγών που αφ’ ενός ν’ απαλλάξει την Αυτοδιοίκηση από τα δικά της «βαρίδια» και τις δικές της «αμαρτίες» κι αφ’ ετέρου θα της δώσει τις δυνατότητες και τα μέσα να ασκήσει τον ρόλο που επιβάλλεται να έχει στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αλλά για να το πράξει αυτό, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαλλαγεί από το σύμπλεγμα που βασανίζει και την ίδια, όπως βασάνιζε και τις κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων δεκαετιών. Ότι, δηλαδή, η Αυτοδιοίκηση δεν είναι και δεν θα πρέπει να της επιτρέψουμε να είναι τίποτε περισσότερο από τον βραχίονα της κεντρικής εξουσίας σε τοπικό επίπεδο…