Πότε θα σιωπήσουμε ως «λαός», για να συμπεριφερθούμε ως Πολίτες;

Χθες ήταν το «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», που εν χορώ φώναζαν οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος, εναντίον της τότε συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, είναι το «κουφ…, κουφ…, έρχονται κρεμάλες» που αγριεμένοι φωνάζουν άλλοι «αγανακτισμένοι» κατά όσων υπουργών, βουλευτών ή πολιτευτών της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. τολμούν δημόσια εμφάνιση.

Αύριο, ποιος ξέρει ποιοι θα ακολουθήσουν…

Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από μία «τυφλή», απροσανατόλιστη και για τούτα αναποτελεσματική, αγανάκτηση. Πάμε στην κάλπη, ψηφίζουμε και εκλέγουμε απλώς αυτούς που θα βρίζουμε για τα επόμενα χρόνια. Στο τέλος, τους φορτώνουμε όλα τα «ανομήματα» και τους διαβολοστέλνουμε, για να βγάλουμε τους «άλλους», και να συνεχίσουμε το ίδιο τροπάρι. Και για αυτοκριτική, ούτε λόγος να γίνεται, «εμείς είμαστε ο κυρίαρχος λαός»…

Μα δεν είναι δίκαιη η οργή των εκάστοτε «αγανακτισμένων;», θα αντιπαρατάξει κάποιος. Όχι απαραίτητα. Και πρώτα απ’ όλα, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Όποια αγανάκτηση εκδηλώνεται με αποκλεισμούς, παρεμπόδιση διατύπωσης του λόγου, γιαούρτια, βιαιοπραγίες κ.λπ., το μόνο που κάνει είναι να υπονομεύει την ίδια τη Δημοκρατία και να δίνει άλλοθι σε όσους πιθανότατα θα χρησιμοποιήσουν τα ίδια και χειρότερα μέσα για να την πλήξουν στο μέλλον. Το γεγονός ότι τα στελέχη της σημερινής συγκυβέρνησης «λούζονται» τις συνέπειες συμπεριφορών που τα ίδια ανέχονταν -εάν δεν καλλιεργούσαν- όσο καιρό βρίσκονταν στην αντιπολίτευση δεν μπορεί ν’ αποτελεί δικαιολογία για να ανεχόμαστε σήμερα αντίστοιχες συμπεριφορές.

Πότε αυτός ο λαός θα καταλάβει ότι το βάθος της ελευθερίας και της ισότητας που απολαμβάνει 
είναι ανάλογο του βαθμού συμμετοχής του στα κοινά;

Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι δίκαι εξοργίζονται γιατί οι κυβερνώντες τους εξαπάτησαν, πριν «στήσουν τις κρεμάλες», καλό θα είναι να στήσουν ένα εσωτερικό δικαστήριο με τη συνείδησή τους και να κρίνουν αυστηρά τις επιλογές τους. Το να εξαπατάσαι μία ή δύο φορές είναι κατανοητό. Το να εξαπατάσαι για δεκαετίες ολόκληρες ξεφεύγει από τα όρια και μάλλον ανάγεται σε άλλες σφαίρες…

Αν δεν μπορέσουμε να αντιληφθούμε ούτε σε αυτή την τραγική συγκυρία για τη χώρα και τα δικά μας λάθη, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Αν δεν κατανοήσουμε ότι όσο είμαστε «ανοιχτοί» στην εξαπάτηση, τόσο και θα πολλαπλασιάζονται οι πολιτικοί που θα μας εξαπατούν (ακόμη κι αυταπατόμενοι οι ίδιοι, βρε αδελφέ), μην περιμένουμε ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Από μικρό παιδί «βουίζουν» στ’ αφτιά μου τα συνθήματα που άκουγα στις προεκλογικές πλατείες. «Ο λαός έχει μνήμη και κρίση», «Ο λαός είναι σοφός», «Ο λαός μίλησε» κ.ο.τ.

Χρόνια αναρωτιέμαι πότε αυτός ο λαός θα σιωπήσει, για να βρει χρόνο να σκεφτεί και να κάνει την αυτοκριτική του. Πότε αυτός ο λαός θα αναγνωρίσει ότι πολλές φορές πιάστηκε κορόιδο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι στερείται και μνήμης και κρίσης; Πότε αυτός ο λαός θα παραδεχθεί ότι το άθροισμα της ατομικής άγνοιας δεν μπορεί να ισούται με μία δήθεν συλλογική σοφία; Πότε αυτός ο λαός θα καταλάβει ότι το βάθος της ελευθερίας και της ισότητας που απολαμβάνει είναι ανάλογο του βαθμού συμμετοχής του στα κοινά;

Αναμφίβολα, μπορούμε ακόμη και μία μικρή ομάδα «αγανακτισμένων» να προπηλακίσουμε ή ακόμη και να χτυπήσουμε τον όποιο βουλευτή τολμήσει να εμφανιστεί σε δημόσιο μέρος. Επίσης, μπορούμε ανεμπόδιστα να βρίζουμε τους πολιτικούς στα καφενεία, στις πλατείες, στους δρόμους και όπου αλλού συναθροιζόμαστε για να βγάλουμε το άχτι μας. Εκείνο που ακόμη δεν μπορούμε είναι ν’ αλλάξουμε εμείς, για να μπορέσουμε μετά ν’ αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας. Και όσο δεν θα το μπορούμε, θα ονειρευόμαστε κρεμάλες, Γουδιά και ό,τι άλλο θα αυταπατόμαστε ότι μπορεί να ανακουφίσει τη μίζερη καθημερινότητά μας.