Ας εκτροχιάσουμε όσους μας έβαλαν σε αυτή τη ράγα…

Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις κατά τις οποίες όποιο δημοσιογραφικό κλισέ και να επιστρατεύσεις δεν θα είναι αρκετό για να αποδώσει την πραγματικότητα. Η τραγωδία στα Τέμπη ξεπερνά τα όρια ακόμη και της δημοσιογραφικής αντοχής – ανοχής, δοκιμάζοντας σκληρά κάθε προσπάθεια νηφάλιας καταγραφής.

***

Το πρωτοφανές σιδηροδρομικό δυστύχημα εκτροχιάζει όχι μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά και τον τρόπο που θα αντιμετωπίζουμε πλέον τα πράγματα ή μήπως όχι; Μήπως ούτε αυτή τη φορά θα φθάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο; Μήπως μείνουμε για άλλη μια φορά στο δένδρο (το ανθρώπινο λάθος), χάνοντας το δάσος (τις χρόνιες ολιγωρίες των κρατικών μηχανισμών να διασφαλίσουν τη σύγχρονη λειτουργία του ελληνικού σιδηρoδρόμου);

***

«Πάμε κι όπου βγει». Αν ειπώθηκε όντως η φράση, τότε συμπυκνώνει την ουσία του νεοελληνικού κράτους. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το εθνικό μας μότο. Έτσι πορευθήκαμε στα προ, μνημονιακά και μετα-μνημονιακά χρόνια, έτσι αντιμετωπίσαμε την πανδημία του κορωνοϊού, έτσι λειτουργούμε στις πλημμύρες, στα χιόνια, στις φωτιές… Μόνο που τώρα κάναμε ένα ακόμη βήμα «προόδου». Αποδείξαμε ότι δεν χρειαζόμαστε ακραίες καταστάσεις και φυσικά φαινόμενα για να θρηνήσουμε θύματα, μπορούμε να το επιτύχουμε και με ένα απλό χειροκίνητο κλειδί…

***

Υπάρχουν θετικά στην εθνική καταστροφή των Τεμπών; Ναι. Είναι ο αλτρουισμός τον οποίον επέδειξαν τα παιδιά μας που βίωσαν την απίστευτη τραγωδία. Είναι οι ουρές που σε χρόνο μηδέν σχημάτισαν οι Λαρισαίοι έξω από τα κέντρα αιμοδοσίας προσφέροντας το αίμα τους για τις ανάγκες των θυμάτων. Είναι οι δεκάδες αιμοδοσίες που διοργανώνουν περιφέρειες και δήμοι για τον ίδιο λόγο.  Για άλλη μια φορά, οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, οι ίδιοι που μπορεί να διαφωνούν και να τσακώνονται μεταξύ τους για το παραμικρό, ενώθηκαν σε έναν κοινό σκοπό˙ την ανακούφιση του πόνου του διπλανού τους.

***

Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε αυτή την εικόνα. Ίσως και να μπορεί να γιατρέψει το μούδιασμα, τον θυμό, τη θλίψη, την απελπισία και όλα τα άλλα αρνητικά συναισθήματα που ξεχύνονται μέσα από τα συντρίμμια των βαγονιών στα Τέμπη. Αυτά ας τα ξαναθυμηθούμε στις κάλπες, όποτε και να στηθούν αυτές. Ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία μας να εκτροχιάσουμε, επιτέλους, όλους εκείνους που τόσα χρόνια μας έχουν βάλει στην ίδια ράγα και σε κατεύθυνση που μας φέρνει σε σύγκρουση μεταξύ μας. Με αυτούς πρέπει να συγκρουστούμε…