Εφιάλτης τον καιρό της πανδημίας…

Την εμπειρία ενός παράξενου εφιάλτη είχα πρόσφατα. Είχε, λέει, ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας και κάθε μέρα θρηνούσαμε δεκάδες νεκρούς. «Αόρατα» εχθρικά αεροσκάφη παραβίαζαν τον εναέριο χώρο μας, μας βομβάρδιζαν με επίσης αόρατα αέρια, στέλνοντας πολλούς από εμάς στις εντατικές των νοσοκομείων, που ήδη είχαν γεμίσει ασφυκτικά.

Η καθημερινότητά μας είχε αλλάξει άρδην. Κλειστά σχολεία, κλειστές εμπορικές επιχειρήσεις, πλην αυτών που εξασφάλιζαν την κάλυψη βασικών αναγκών, απαγόρευση κυκλοφορίας.

Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν αρκετοί συμπατριώτες μας που -καθώς δεν έβλεπαν τα «αόρατα» βομβαρδιστικά του εχθρού- αρνούνταν πεισματικά ότι βρισκόταν σε εξέλιξη κάποια πολεμική επιχείρηση, αποδίδοντας τα πάντα σε κάποια παγκόσμια συνωμοσία. Έτσι, αρνούνταν να συμμορφωθούν στους περιορισμούς και να λάβουν προστατευτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι νεκροί ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό.

Αλλά και όσοι πολίτες αντιλαμβάνονταν τη δραματικότητα της περιόδου, μετά από παραπάνω από έναν χρόνο εχθροπραξιών, είχαν αρχίσει να κλονίζονται και να χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτούς που διηύθυναν τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Σε αυτό συνέτειναν σειρά παραγόντων. Πρώτα απ’ όλα, κλονίστηκαν από τη συνεχή εναλλαγή των σχεδίων αντιμετώπισης του εχθρού, που άφηνε να διαφανεί ότι δεν υπήρχε, ακόμη και μετά από τόσους μήνες, ένα σαφές και ολοκληρωμένο στρατηγικό πλάνο.

Έπειτα, ήρθαν οι καθημερινές διαφωνίες των διαφόρων επιτελαρχών και στρατηγών, με τον καθένα να προτείνει και μία διαφορετική τακτική μάχης, και όλα αυτά δημόσια, με τα ΜΜΕ, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να τα αναπαράγουν σε υπερβολικές δόσεις, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακόμη και σε επίπεδο κυβέρνησης, υπήρχαν υπουργικές ανακοινώσεις, τις οποίες αναγκαζόταν να διαψεύσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προκειμένου να μην δημιουργούνται άστοχες προσδοκίες στον πληθυσμό.

Από κοντά, υπήρχε και ένας Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Πληροφόρησης, ο οποίος σε καθημερινή βάση ενημέρωνε για τους χιλιάδες τραυματίες, τους διασωληνωμένους στα νοσοκομεία, τους ανθρώπους που έπεφταν νεκροί, με διπλό αρνητικό αποτέλεσμα: ο κόσμος άρχισε να συνηθίζει την ιδέα των καθημερινών απωλειών, χαλαρώνοντας την εγρήγορσή του και, ταυτοχρόνως, βυθιζόταν ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη.

Ως δημοσιογράφος, που κάλυπτα τα γεγονότα, ζούσα πραγματικά σε μια σύγχυση. Είχα διδαχθεί στη δημοσιογραφική σχολή ότι σε περιόδους έκτακτων εθνικών αναγκών και κρίσεων υπήρχαν κάποια «φίλτρα» στην ενημέρωση και τις ροές των πληροφοριών, προκειμένου να διασφαλισθεί η μυστικότητα των επιχειρήσεων και να αποτραπεί ο κίνδυνος να πανικοβληθούν οι πολίτες. Επίσης, φέρνοντας στο μυαλό όλα όσα είχα διαβάσει για ιστορικές πολεμικές αναμετρήσεις, θυμόμουν ότι υπήρχε (επισήμως) ένα κέντρο ενημέρωσης, από το οποίο εκπορευόταν μια συγκεκριμένη γραμμή, αυτή που θεωρείτο ότι θα εξυπηρετούσε το εθνικό συμφέρον.   

Ωστόσο, στην περίπτωση αυτού του πολέμου τίποτε από τα παραπάνω δεν ίσχυε. Γιατί; Με αυτό το βασανιστικό «γιατί» πετάχτηκα από τον ύπνο μου, λουσμένος στον ιδρώτα και μέσα στην αγωνία. Διαπιστώνοντας ότι βρίσκομαι στην ασφάλεια του δωματίου μου, βλέποντας γύρω μου γνώριμες εικόνες, ανάσανα ανακουφισμένος. «Εφιάλτης ήταν» ψιθύρισα στον εαυτό μου. «Ε, βέβαια», σκέφτηκα, «είναι δυνατόν να συμβούν αυτά τα πράγματα;».

Ο ήχος ειδοποίησης από το κινητό τηλέφωνο με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Πήρα τη συσκευή στα χέρια μου και διάβασα το μήνυμα: «Ελληνική Κυβέρνηση-Ενημέρωση για τον κορωνοϊό: Ανακοινώνουμε 3.833 νέα κρούσματα και 104 θανάτους».

Συνεχίζεται…