Το σχολικό κουδούνι χτύπησε, αλλά δεν ξύπνησε κανέναν «αρμόδιο»

Κάθε πέρσι και καλύτερα: Κάθε χρόνο και περισσότερα είναι τα παράπονα των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων για την κατάσταση των σχολικών  μονάδων στους περισσότερους Δήμους του Βόρειου Τομέα Αθηνών. Δυστυχώς, αντί το κομμάτι της εκπαίδευσης να βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων κάθε κυβέρνησης και κάθε αιρετής αρχής, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, αν όχι αδιάφορα. Ας πάρουμε, όμως, μια μικρή… γεύση των όσων συμβαίνουν στην περιοχή μας.

Πέφτουν σοβάδες: Στο Ηράκλειο Αττικής ανησυχητική συχνότητα λαμβάνουν τα περιστατικά με την πτώση σοβάδων σε σχολεία της περιοχής, με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς να «χτυπάνε καμπανάκια» για τον πιθανό κίνδυνο τραυματισμού εάν το φαινόμενο συμβεί κατά το εκπαιδευτικό ωράριο.

Περιμένουν στο ακουστικό τους: Στην Αγία Παρασκευή η Ένωση Συλλόγων Γονέων Σχολείων αναμένει τον ορισμό συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου με αποκλειστικό θέμα τα αρκετά προβλήματα της σχολικής κοινότητας, ενώ στο 11^ο Δημοτικό οι γονείς καταγγέλλουν ότι για έκτο χρόνο δεν λειτουργεί τμήμα Ένταξης στο σχολείο, παρά τα αλλεπάλληλα διαβήματά τους στους «αρμοδίους».

Μαθήματα στα «κοντέινερ»: Στα Βριλήσσια μαθητές εξακολουθούν να στριμώχνονται στα… προσωρινά «κοντέινερ», ενώ η άνιση κατανομή του μαθητικού πληθυσμού στα σχολεία του Δήμου επιτείνει το πρόβλημα, όπως καταγγέλλει η Λαϊκή Συσπείρωση.

Χρειάζονται νέα σχολεία: Στο Μαρούσι το μεγαλύτερο πρόβλημα, σύμφωνα με την εκπαιδευτική κοινότητα, εστιάζεται στο κτηριακό. Η πόλη πονά τόσο για νέες σχολικές μονάδες, όσο και για ανακαινίσεις των ήδη υφιστάμενων, κάποιες εκ των οποίων… μετρούν πολλά χρόνια στις πλάτες τους.

Δεν βρίσκουν λεωφορεία: Σε Νέα Ιωνία και Κηφισιά -και συγκεκριμένα στο Διαπολιτισμικό Σχολείο Αλσούπολης και στο Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο Λύκειο Κηφισιάς, αντιστοίχως- υπάρχουν μαθητές που στερούνται του αγαθού της παιδείας, αφού οι αρμόδιοι δεν έχουν καταφέρει ακόμη να εξασφαλίσουν τον τρόπο μεταφοράς τους.

Τα δύσκολα είναι μπροστά: Και ενώ ο κατάλογος με τα προβλήματα της σχολικής κοινότητας φαίνεται ατέλειωτος, η απόφαση για την κατάργηση των Σχολικών Επιτροπών έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση, καθιστώντας ακόμη πιο χρονοβόρα τη διαδικασία αντιμετώπισης ακόμη και καθημερινών λειτουργικών αναγκών των σχολικών μονάδων.  

Τις πταίει; Εύλογο είναι το ερώτημα ποιος ευθύνεται για τη συγκεκριμένη απογοητευτική εικόνα. Οι αιρετοί σχεδόν έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, αφού προσπαθούν με ελάχιστους πόρους και απίστευτα γραφειοκρατικές διαδικασίες να αντιμετωπίσουν χρόνια στεγαστικά προβλήματα, αλλά και επείγουσες ανάγκες της σχολικής κοινότητας. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη ότι όλο και περισσότεροι από αυτούς αρχίζουν να «συζητούν» το ενδεχόμενο να «επιστρέψουν» στην κεντρική διοίκηση τη συντήρηση των σχολείων, ώστε -πλην των άλλων- να μην χρεώνονται αποκλειστικώς το πολιτικό κόστος και τα παράπονα των πολιτών.

Οι χαμένοι της υπόθεσης: Βέβαια, οι πραγματικά ζημιωμένοι από αυτήν την κατάσταση είναι οι μαθητές, οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί, που καλούνται -κάποιες φορές- να λειτουργήσουν σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά συμβαδίζουν με τη χρονολογία που αναφέρουν τα ημερολόγιά μας. Και επειδή ακούμε από ορισμένους συγκρίσεις με παλαιότερες γενιές, όπου είχαμε διπλές βάρδιες στα σχολεία και ορισμένοι μαθητές περπατούσαν χιλιόμετρα για να φθάσουν στο σχολείο τους και όμως… γίνονταν επιστήμονες, να θυμίσουμε ότι οι εξαιρέσεις δεν δημιουργούν κανόνες και οι σύγχρονες εκπαιδευτικές απαιτήσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις δεκαετίες του περασμένου αιώνα…