Αν. Αλεξοπούλου: Ηλεκτρικά αυτοκίνητα: έλλειψη υποδομών και άλλα τινά (προβλήματα)…

Ευσεβείς πόθους και μεγαλόπνοα σχέδια χωρίς… αύριο θυμίζουν οι κυβερνητικές εξαγγελίες περί μελλοντικής χρήσης ηλεκτρικών -αποκλειστικά- αυτοκινήτων! Μάλιστα, στο πλαίσιο της ατζέντας της Νέας Τάξης Πραγμάτων που υπηρετεί, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έθεσε και συγκεκριμένο στόχο: ως το έτος 2030 θα κυκλοφορούν στην Ελλάδα μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Βενζίνη, τέλος… Είναι όμως αυτό εφικτό;

Γράφει η Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου*

Όλα ξεκίνησαν, όταν πριν από μερικά χρόνια, στη Γλασκόβη της Σκωτίας, τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν να σώσουν το περιβάλλον, καθιερώνοντας τη μελλοντική χρήση μη βενζινοκίνητων αυτοκινήτων, που θα λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Ήταν η περίφημη Διάσκεψη COP26, στην οποία μάλιστα τον λόγο έλαβε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υπερθεματίζοντας (φυσικά) υπέρ του προγράμματος της παγκόσμιας διακυβέρνησης και κατά του νατιβισμού… Έκτοτε, ο σημερινός πρωθυπουργός και το κόμμα του προωθούν στην Ελλάδα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Είναι όμως κάτι τέτοιο εφικτό; Όχι βέβαια! Υπάρχει πλήρης έλλειψη υποδομών. Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτων (ACEA), η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση των ευρωπαϊκών χωρών με μόλις 0,2 φορτιστές ανά 100 χιλιόμετρα δρόμων! Δηλαδή, ένας φορτιστής σε κάθε 500 χιλιόμετρα. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για καθιέρωση -με το ζόρι μάλιστα- της ηλεκτροκίνησης στα οχήματα, όταν δεν έχουμε καμία απολύτως σχετική υποδομή ως χώρα;

Επίσης, την κατάσταση επιβαρύνουν αφενός η διαφορετικότητα στον τύπο των φορτιστών, αλλά και η διαφοροποίηση στην τιμολόγηση της φόρτισης από την κάθε επιχείρηση. Δεν υπάρχει, δηλαδή, κοινή τεχνολογία όλων των τύπων ηλεκτρικών αυτοκινήτων, συνεπώς η φόρτισή τους αντιμετωπίζει με το “καλημέρα” αξεπέραστα εμπόδια. Με δυο λόγια, δεν υφίσταται αυτή τη στιγμή κανένας απολύτως σοβαρός σχεδιασμός, για να μπορούμε να πούμε ότι είναι δυνατή η άμεση επιβολή της χρήσης ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Θα προλάβει η κυβέρνηση μέχρι το 2030; Μοιάζει τελείως απίθανο.

Πάμε και πιο κάτω… Ειδικοί επισημαίνουν τα αυτονόητα. Ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις συντήρησης αυτοκινήτων υψηλής τάσης, τουλάχιστον όπως περιγράφονται στον σχετικό Νόμο 4710/2020 (άρθρο 62, παράγραφος 10), είναι απλώς πράγματα ανεφάρμοστα. Κι αυτό, επειδή οι προδιαγραφές προκειμένου να πραγματοποιηθεί εργασία σε ηλεκτρικό αυτοκίνητο συνεπάγεται κόστος τεράστιο και ασύμφορο για τον πελάτη. Μεταξύ άλλων, κάτι τέτοιο προϋποθέτει μεγάλους ξεχωριστούς χώρους (που δεν υπάρχουν), σηματοδότηση ότι το αυτοκίνητο είναι ηλεκτρικό, αλλά και τεχνικούς που να φορούν ειδική φόρμα και προστατευτικό ειδικών προδιαγραφών. Υφίστανται όλα αυτά στην Ελλάδα, σήμερα; Ασφαλώς όχι! Δεν έχουμε τη σχετική προεργασία, ούτε το ανάλογο εξειδικευμένο προσωπικό.

Πέραν αυτών, τα υβριδικά και ηλεκτρικά αυτοκίνητα διαθέτουν, ως γνωστό, σημαντικά εξαρτήματα -χωρίς τα οποία απλώς δεν κινούνται…-, με δύο χρόνια εγγύηση. Τι γίνεται όμως όταν αυτά χαλάσουν πέραν της διετούς εγγύησης; Είναι πανάκριβα, με το κόστος τους να αγγίζει ακόμα και τα 2.500 ευρώ! Μπορεί κάτι τέτοιο να το αντέξει η τσέπη του Νεοέλληνα, ο οποίος πτωχεύει όλο και περισσότερο; Γιατί όλα αυτά συνεπάγονται τεράστιο κόστος συντήρησης, ανταλλακτικών κλπ., με χρήματα που δεν υπάρχουν στους μέσους καταναλωτές. Ή θα έχουν γίνει το 2030 οι Έλληνες τόσο πλούσιοι, ώστε να μπορούν να σκορπούν χιλιάδες ευρώ για τη συντήρηση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων τους;

«Καθαρά αυτοκίνητα» μας υπόσχεται η κυβέρνηση, αλλά δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις, ούτε όμως και κίνητρα για κάτι τέτοιο (επιδοτήσεις αγορών κ.ά.). Πέρα, δε, από κάποιους πιλοτικούς φορτιστές που τοποθετήθηκαν πριν από μερικά χρόνια σε διάφορα σημεία της επικράτειας, τίποτα άλλο δεν ακούστηκε έκτοτε. Ούτε και μας είπε η κυβέρνηση τι θα απογίνει π.χ. ο στόλος των σημερινών αστικών λεωφορείων, όταν αυτά θα αντικατασταθούν με νέα, που θα κινούνται με τα λεγόμενα εναλλακτικά καύσιμα. Πρόχειροι σχεδιασμοί επί χάρτου…

Και ένα άλλο θέμα, πρακτικό και κοινωνικό, που ουδείς αρμόδιος φαίνεται ότι σκέφτηκε. Σήμερα χιλιάδες επί χιλιάδων συμπολιτών μας ζουν από επαγγέλματα που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τα αυτοκίνητα, και γενικότερα τα οχήματα που κινούνται στους ελληνικούς δρόμους. Από τα απλά βενζινάδικα έως τα πιο εξειδικευμένα συνεργεία. Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας; Ποιο θα είναι το εργασιακό τους μέλλον, όταν επιβληθεί ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Θα τους απορροφήσει άραγε κάπου αλλού, και πού ακριβώς, κατά ποιο τρόπο;

Είναι αμείλικτα τα ερωτήματα αυτά, για τα οποία (δυστυχώς) απάντηση δεν έχει κανένας υπεύθυνος. Οπότε, ο χαρακτηρισμός μας περί προχειρότητας του σχεδιασμού είναι πέρα για πέρα αληθινός. Κοντολογίς, έτσι όπως το θέτει η κυβέρνηση, η επιβολή της χρήσης ηλεκτρικών αυτοκινήτων στην Ελλάδα είναι ανέφικτη! Απόδειξη, ότι σχεδόν τίποτα δεν έχει προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Την ώρα που η σημερινή πραγματικότητα του Έλληνα είναι ζοφερή, που πραγματικά προβλήματα επιβάλλουν άμεσες λύσεις, ορισμένοι χτίζουν παλάτια στην άμμο…

* Βουλευτής Β1 Βόρειου Τομέα Ελληνικής Λύσης