Ντόρα Πάλλη: Η αλυσίδα της σιωπής έσπασε για κάθε μορφή βίας

Η Σοφία έκανε την αρχή. Η ίδια έδωσε τη σκυτάλη σε άλλες γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν δημόσια. Έδωσε θάρρος, δύναμη και κουράγιο σε γυναίκες να μοιραστούν τη δική τους εμπειρία. Και οι φωνές αυτές μέρα με τη μέρα δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο. Οι καταγγελίες έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, ενώ δεν μένουν μόνο στον αθλητικό χώρο.

Γράφει η Ντόρα Πάλλη*

Με αφορμή όμως τη σεξουαλική παρενόχληση άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για τις περιπτώσεις της βίας. Και αυτό γιατί βία δεν είναι μόνο η σωματική βία, με τη μορφή της σεξουαλικής κακοποίησης. Η βία μπορεί να είναι και ψυχολογική, με τη μορφή της λεκτικής ή και της συναισθηματικής βίας. Στην πραγματικότητα εδώ μιλάμε για έναν «συναισθηματικό βιασμό».

Ακόμα υπάρχει και η σχολική βία, η οποία εντοπίζεται στο σχολικό περιβάλλον και έχει τη μορφή του σχολικού εκφοβισμού-bullying. Φαινόμενο με το οποίο έχω ασχοληθεί με εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια σε 40.000 μαθητές σε όλη την Ελλάδα. 

Η κάθε μορφή βίας είναι διαφορετική, όμως όλες έχουν ένα κοινό. Υπάρχει από τη μία το θύμα και από την άλλη ο θύτης. Ο θύτης είναι αυτός που συνήθως εκμεταλλεύεται τη θέση και τη δύναμή του, κάνοντας κατάχρηση εξουσίας.

Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη θαρραλέα δημόσια καταγγελία της Σοφίας και τι ήταν αυτό που τώρα προκάλεσε αυτό το πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και κοινωνικής κατακραυγής από σύσσωμη την ελληνική κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο; Είναι η ανακοίνωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, η οποία «εγκαλούσε» το ίδιο το θύμα για το γεγονός ότι μίλησε μετά από τόσα χρόνια για αυτό το «δυσάρεστο γεγονός». Αυτή η απαράδεκτη ανακοίνωση, η οποία από μόνη της κρύβει πολλά. Κρύβει μια ενοχή. Κρύβει όμως και μια αυταρχική νοοτροπία του «ό,τι θέλω κάνω», απόρροια της πολυετούς εξουσίας.

Τέτοιες περιπτώσεις όμως μακράς διοίκησης δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε αν βρεθεί εκεί ένα τέτοιο πρόσωπο-θύτης να μπορέσει εύκολα να εκμεταλλευτεί τη θέση του και να προσπαθήσει να επιβληθεί.

Προσωπικώς, έχω διατελέσει εκλεγμένο μέλος της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας για λίγα χρόνια, καθώς και πρόεδρος της επιτροπής Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ). Στην δεύτερη περίπτωση έχω βιώσει και εγώ λεκτικό bullying με απώτερο στόχο τη δυσφήμιση και τον εκφοβισμό μου.

Πάντως, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, που πρόσφατα πέρασε από τη Βουλή, προσδιορίζει θητείες στις αθλητικές ομοσπονδίες. Πολλοί εναντιώθηκαν, πολλοί κατέκριναν την τροπολογία αυτή. Ένα όμως είναι σίγουρο: με την «άρση της μονιμότητας» των παραγόντων, θα αλλάξει η νοοτροπία τους. Η μονιμότητα δημιουργεί κατάχρηση -εξουσίας, συμπεριφοράς, προσωπικότητας.  

Η Πολιτεία έχει καθήκον και υποχρέωση να υποστηρίξει τα θύματα βίας. Παράλληλα, ως κοινωνία πρέπει να είμαστε απέναντι σε τέτοιες νοοτροπίες και πρώτα από όλα πρέπει να είμαστε απέναντι και σε κάθε μορφή βίας.

Ευχαριστούμε λοιπόν τη Σοφία που, με τον τρόπο της, ξύπνησε την κοινωνία από τον λήθαργο και ευαισθητοποίησε όλους για τα ζητήματα της βίας.

* Γενική γραμματέας Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας, υποδιευθύντρια Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας