Ιστορίας βίας και αντίστασης… γένους θηλυκού

Αφανείς ηρωίδες της πραγματικής ζωής, 14 γυναίκες, οι οποίες  έχουν κοινό τις βιαιότητες που έχουν υποστεί και τις μάχες που έχουν δώσει, για να καταγγελθούν και να τιμωρηθούν αυτές οι πράξεις βίας, προκειμένου να μην υπάρξουν άλλες γυναίκες θύματα, αφηγούνται τις ιστορίες τους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου.

Οι Γαλλίδες συγγραφείς Ωρίν Κρεμιέ και Ελέν Ζυλιέν κατέγραψαν τις αληθινές αυτές περιπέτειες στο βιβλίο «Ελεύθερες γυναίκες: η αντίσταση 14 γυναικών από όλο τον κόσμο», που -σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία, η οποία, από τον Μάρτιο του 2004, διεξάγει μια διεθνή εκστρατεία, με τίτλο «Τέλος στη βία κατά των γυναικών»- κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Εύμαρος, σε μετάφραση της Βασιλικής Τσίγκανου.

Πόσες ακόμη;

«Στον θαυμασμό για την εξέγερσή τους προστέθηκε μια βαθιά εκτίμηση, ίσως μια γυναικεία συνεννόηση. Μιλήσαμε πρόσωπο με πρόσωπο και κάθε μια από αυτές τις γυναίκες, με τη μοναδικότητά τους, με το μυαλό τους, με τη χάρη τους, θα μας συντροφεύει για πολύ καιρό» σημειώνουν οι Ωρίν Κρεμιέ και Ελέν Ζυλιέν, οι οποίες συνάντησαν αυτές τις 14 γυναίκες, άλλες μέσα από τη Διεθνή Αμνηστία, άλλες μέσα από το επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Οι ιστορίες τους είναι βίαιες και δραματικές. Αλλά, πάνω από όλα, είναι ιστορίες αγώνων, αντίστασης και αλληλεγγύης. Πρόκειται για γυναίκες ελεύθερες και όρθιες. Όμως, πίσω από αυτές, υπάρχουν 1.000, 10.000, πόσες ακόμη; Τις περισσότερες φορές δεν έχουν διαλέξει αυτόν τον αγώνα. Επιβλήθηκε σε αυτές σαν κάτι το προφανές. Μερικές μένουν στην ανωνυμία και αγωνίζονται στο σκοτάδι, άλλες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και μας δείχνουν τη σκληρή πραγματικότητα, από τα σκοτεινά μπουντρούμια του Ντράπσι στο Θιβέτ μέχρι την πρακτική της κλειτοριδεκτομής στη Γαλλία και στο Μαλί, μην ξεχνώντας την αναγνώριση των Κούρδων στην Τουρκία, τις μητέρες, αδελφές και κόρες εξαφανισμένων στη Χιλή, τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων, τις δημοσιογράφους στην Τυνησία, τις δικηγόρους στο Μαλάουι.

Όμως, είναι σαν εμάς

Με τη σειρά της, η διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας της Γαλλίας, Ζενεβιέβ Σεβρέν, σημειώνει: «Βρίσκονται μακριά μας, όμως είναι και δίπλα μας. Μερικές φορές, είναι δύσκολο να προφέρουμε τα ονόματά τους, όμως είναι σαν εμάς. Δεν έχουν την ίδια καθημερινότητα με εμάς, τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, ούτε τις δικές μας ιδέες, όμως μοιράζονται μαζί μας κάτι το ουσιαστικό: το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή που πρέπει να έχει μια γυναίκα ελεύθερη και υπεύθυνη.

Το ότι αγωνίζεσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα των γυναικών, σημαίνει ότι πιστεύεις στην ικανότητα του ανθρώπου να απομακρύνεται από το χειρότερο, για να βρει το καλύτερο. Είναι ο σκοπός των κατακτήσεων και των καθημερινών, αλλά ειρηνικών μαχών, που πρέπει εμείς, εσείς, εγώ, να κερδίσουμε για αυτό που πιστεύουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Πηγη: naftemporiki.gr