Οι πόλεις μας και οι τοπικές κοινωνίες γερνάνε όχι μόνο ηλικιακά…
Ενυπόγραφα

Οι πόλεις μας και οι τοπικές κοινωνίες γερνάνε όχι μόνο ηλικιακά…

Το φαινόμενο διαπιστώνεται με θλιβερή συχνότητα σε πλήθος εκδηλώσεων που αφορούν θέματα των τοπικών κοινωνιών, από τις συνεδριάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων έως τις δράσεις τοπικών συλλόγων και φορέων. Ο λόγος για την ηχηρή απουσία νέων ανθρώπων, αυτών που όπως -μάλλον υποκριτικά- λέμε αποτελούν το μέλλον του τόπου μας.

Όσοι έχουν επισκεφθεί, έστω και περιστασιακά, δημοτικές συνεδριάσεις ή έχουν λάβει μέρος σε κάποια εκδήλωση τοπικού φορέα ή συλλόγου θα έχουν διαπιστώσει ότι ο μέσος όρος ηλικίας των συμμετεχόντων είναι τουλάχιστον πάνω από τα 40 χρόνια. Όταν συζητούμε το θέμα αυτό με αυτοδιοικητικούς, λαμβάνουμε διάφορες απαντήσεις, όπως «οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά», «έχουν απογοητευτεί από τον τρόπο που χειρίζονται τα δημοτικά πράγματα οι μεγαλύτεροι» κ.ο.τ. Ωστόσο, παρά τις διαπιστώσεις, από κανέναν δεν έχουμε αντιληφθεί τη διάθεση να πάει ένα βήμα παραπέρα και να προβληματιστεί, αλλά και να δράσει, προς την κατεύθυνση αντιστροφής της συγκεκριμένης κατάστασης.

Είναι αλήθεια ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν και απογοητευθεί και σιχαθεί από τα όσα συμβαίνουν γύρω τους και όχι μόνο σήμερα, όπου η πολύχρονη κρίση απειλεί να ισοπεδώσει τις ζωές τους. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι σε μεγάλο ποσοστό τους έχουν υιοθετήσει απολιτικές συμπεριφορές, κλεισμένοι στον «μικρόκοσμο» του κινητού τηλεφώνου τους, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή, ακόμη, και του εαυτού τους.

Ας αντισταθούμε στην... έλξη της καρέκλας και του οφίτσιου 
κι ας δώσουμε χώρο και χρόνο στους νέους να ξεδιπλώσουν το δικό τους αφήγημα. 
Το δικό μας, ούτως ή άλλως, αποδείχθηκε εφιαλτικό.

 

Όμως, ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, εκτός από όλους εμάς που φροντίσαμε να αποκόψουμε τα παιδιά μας απ’ ό,τι θα μπορούσε να τα κοινωνικοποιήσει και να τους καλλιεργήσει την ανάγκη της συμμετοχικότητας, της αλληλεγγύης, της παρέμβασης στα κοινά. Ενδιαφερόμενοι μόνο να τους εξασφαλίσουμε μια «στεγνή» εκπαίδευση, αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο για να τους ακούσουμε και να συζητήσουμε τις αγωνίες τους, «περνώντας» τους ό,τι χειρότερο από πλευράς νεοελληνικών προτύπων -διά του προσωπικού μας παραδείγματος, βεβαίως βεβαίως- και κυρίως επικρίνοντάς τους με την έπαρση επαΐοντος, καταφέραμε να απομακρύνουμε τους νέους από κοντά μας, σπρώχνοντάς τους στο ιδιότυπο περιθώριο που από τύχη ή ανάγκη «επιλέγει» ο καθένας τους.

Έτσι, έχουμε πια όλο τον χώρο ελεύθερο, χωρίς τις κουραστικές εμμονές τους για ριζικές αλλαγές, χωρίς τις παιδιάστικες φαντασιώσεις τους για την οικοδόμηση κοινωνιών περισσότερο ανθρώπινων και αλληλέγγυων, να συνεχίσουμε να «δημιουργούμε» τον κόσμο στον οποίο θα κληθούν να ζήσουν οι ίδιοι για τα επόμενα πολλά χρόνια. Εξάλλου, τι στο καλό, το ίδιο δεν έκαναν και οι δικοί μας σε εμάς, γιατί τώρα να πρέπει εμείς να πράξουμε κάτι διαφορετικό; Κι αν μας γυρίζουν την πλάτη με αποστροφή, δεν τρέχει τίποτε, θα μεγαλώσουν και θα μας καταλάβουν.

Κάπως έτσι συντηρείται ο κύκλος της αναπαραγωγής χαμένων γενιών, που καταδικάζουν σε επικίνδυνη κοινωνική γήρανση τις πόλεις μας και τη χώρα ολόκληρη. Κι αν δεν αποφασίσουμε να «σπάσουμε» άμεσα κι αποτελεσματικά αυτόν τον κύκλο, στο τέλος θα μας «αλέσει» όλους, οδηγώντας μας σε καταστάσεις που ουδείς μπορεί να φανταστεί πόσο άσχημες θα είναι…

Δημοτικές διοικήσεις, δημοτικές παρατάξεις, τοπικοί σύλλογοι και φορείς θα πρέπει να βγουν μπροστά και να ξεκινήσουν εκστρατεία προσέλκυσης νέων ανθρώπων και παρακίνησής τους να εμπλακούν στα κοινά του τόπου τους. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω εμείς οι μεγαλύτεροι, ας αντισταθούμε στην… έλξη της καρέκλας και του οφίτσιου κι ας δώσουμε χώρο και χρόνο στους νέους να ξεδιπλώσουν το δικό τους αφήγημα. Το δικό μας, ούτως ή άλλως, αποδείχθηκε εφιαλτικό. Ίσως τα δικά τους να ξεπλύνουν και το δικό μας όνειδος. Και σίγουρα, αποκλείεται να μας οδηγήσουν σε έναν κόσμο χειρότερο από αυτόν που εμείς, οι εμπειρότεροι και «σοφότεροι, δημιουργήσαμε με τα χεράκια μας…

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet