«Ιστορία μου, αμαρτία μου…» με τις περιβόητες επιχειρήσεις των Δήμων

Το βαρύ σκηνικό που διαμορφώθηκε πρόσφατα στο Δημοτικό Συμβούλιο Αμαρουσίου, στις συζητήσεις για τις εκκαθαρίσεις πρώην κοινωφελών επιχειρήσεων και την ανάληψη των υποχρεώσεών τους από τον Δήμο (οι οποίες εκκαθαρίσεις θα έχουν και συνέχεια) δεν είναι βέβαια μαρουσιώτικο φαινόμενο.

Η πλειονότητα των ελληνικών Δήμων που λειτούργησαν μέσω κοινωφελών κι άλλων δημοτικών επιχειρήσεων καλούνται σήμερα, στο πλαίσιο της προσπάθειας νοικοκυρέματος της οικονομικής διαχείρισής τους, να τις εκκαθαρίσουν και να αναλάβουν τα βάρη τους.

Εκ πρώτης, αυτό φαίνεται σωστό και ορθολογικό. Οι εν λόγω επιχειρήσεις, με βάση και τα στοιχεία των αρμοδίων εποπτικών Αρχών, αποδείχθηκαν, στην πλειονότητά τους, «φυτώρια» διαφθοράς και ύποπτων συναλλαγών, ενώ την ίδια στιγμή το έργο που πρόσφεραν στους Δήμους και κυρίως, στους δημότες που τις πλήρωναν, επιεικώς μπορεί να χαρακτηριστεί ως ήσσονος σημασίας. Άρα, τι πιο λογικό, να κλείσουν και πλέον οι όποιες υπηρεσίες πρόσφεραν να περάσουν στην αρμοδιότητα των κατά τόπους Δήμων.

Όσοι εμπλέκονται με τις εκκαθαρίσεις παλαιών επιχειρήσεων των Δήμων, 
καλό θα είναι να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις νόμιμες διαδικασίες, γιατί 
-στην περίπτωση που σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του- ίσως βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση. 
Και τότε, οι δικαιολογίες «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν κατάλαβα» μάλλον ελάχιστη σημασία θα έχουν...

Όμως, τι γίνεται με τα υπέρογκα χρέη που αυτές οι επιχειρήσεις συσσώρευσαν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας τους; Θα περάσουν έτσι απλώς στο ταμείο του Δήμου, για να φορτωθούν στη συνέχεια στις πλάτες των δημοτών, χωρίς ουδείς να λογοδοτήσει;

Η στήλη δεν είχε καμία διάθεση να υιοθετήσει ρόλο εισαγγελέα, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορεί παρά να καταγράψει τα αυτονόητα. Όταν μία επιχείρηση δεν καταβάλλει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, κάποιος ευθύνεται και διώκεται γι΄ αυτό. Όταν, επίσης, συνάπτει συμφωνίες με οποιονδήποτε συνεργάτη-προμηθευτή, θα πρέπει, τόσο από τυπικής πλευράς (π.χ. αναθέσεις, τιμολόγια κ.λπ.), όσο και από ουσιαστικής (π.χ. αξιολόγηση του παρεχόμενου έργου, ώστε να πληροί τις ποιοτικές και άλλες προδιαγραφές που έχουν οριστεί και κυρίως, της προστιθέμενης αξίας που έχει αυτό το έργο για τους μετόχους της επιχείρησης) να είναι απολύτως εντάξει.

Οι προαναφερόμενες επιχειρήσεις των Δήμων έχουν μετόχους τους δημότες και σε αυτούς οφείλουν να λογοδοτούν για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους. Η ατιμωρησία είναι αυτή που οδήγησε τη χώρα μας στο δράμα που βιώνει τα τελευταία πέντε χρόνια. Και δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, αυτό που συμβαίνει είναι να επιβραβεύονται όσοι δεν πληρώνουν τους φόρους, τις εισφορές τους και τις άλλες υποχρεώσεις τους, εις βάρος όσων δεν θέλουν -ή δεν μπορούν, για τους κακόπιστους- να αποφύγουν το παραπάνω «πατριωτικό καθήκον», για να δανειστούμε και μία ορολογία του πολιτικού συρμού.

Ουδείς αμφισβητεί ότι οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεων των Δήμων προς το Δημόσιο θα πρέπει να αποπληρωθούν. Όπως ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι ανάμεσα στους προμηθευτές αυτών των επιχειρήσεων υπάρχουν άνθρωποι – εταιρείες που όντως παρήγαγαν έργο για το οποίο κάποτε, επιτέλους, θα πρέπει να πληρωθούν. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου οι έλεγχοι των οικονομικών υπηρεσιών των Δήμων -στις οποίες πλέον περνά η δικαιοδοσία, αλλά και η ευθύνη- θα πρέπει να είναι εξονυχιστικοί. Οι υπηρεσίες αυτές έχουν νομικό, αλλά και ηθικό χρέος, να… ψειρίσουν και το τελευταίο ευρώ των δημοτών τους, πριν το εκταμιεύσουν για να πληρωθεί ο οποιοσδήποτε προμηθευτής.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι κάποιες δημοτικές αρχές, αλλά και μεμονωμένοι σύμβουλοι, θα ήθελαν όλες αυτές οι υποθέσεις να μπορούσαν να κλείσουν εν μία νυκτί και κυρίως, χωρίς να υποχρεωθούν να «σπάσουν αυγά», ιδιαίτερα όταν αυτά έχουν… κυοφορηθεί από ντόπιους ή μη, «παράγοντες». Δυστυχώς γι΄ αυτούς, ο δημότης που θα κληθεί να «πληρώσει το μάρμαρο» θέλει να γνωρίζει τι πληρώνει και κυρίως εξαιτίας ποιων το πληρώνει. Εκτός κι αν οι δημοτικές αρχές ή οι σύμβουλοι που επιθυμούν να κλείσουν άρον άρον τις παλιές υποθέσεις είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τη… νύφη από την τσέπη τους, οπότε και δεν μας πέφτει λόγος.

Αν όχι, καλό θα είναι να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις νόμιμες διαδικασίες, γιατί -στην περίπτωση που σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του- ίσως βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση. Και τότε, οι δικαιολογίες «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν κατάλαβα» μάλλον ελάχιστη σημασία θα έχουν…