Δείγμα αδιαφορίας ή προβληματισμού η… σιωπή των εκλογών;

Και να που φθάσαμε στην τελευταία εβδομάδα των εκλογών. Έτσι απλά, αθόρυβα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Διανύουμε τα τελευταία 24ωρα πριν να στηθούν οι κάλπες των εθνικών εκλογών κι αυτό που κυριαρχεί στα στόματα πολλών είναι το «να φύγουν αυτοί», όχι το «να έρθουν οι άλλοι».

Η αίσθηση, που τουλάχιστον εμείς εισπράττουμε, είναι μια διάθεση τιμωρίας της παρούσας κυβέρνησης για όσα υποσχέθηκε και δεν έκανε και για όσα έκανε, ενώ δεν ήταν στις προεκλογικές δεσμεύσεις της. Απεναντίας, για τη νέα κυβέρνηση που πιθανότατα θα έρθει διατυπώνεται μόνο η εναγώνια ελπίδα να έχει πάρει το μάθημά της και να μην επαναλάβει τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος της. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν διαπιστώνουμε βεβαιότητα για την επιτυχία της, σιγουριά για την αποτελεσματικότητά της, πίστη σε όσα οι εκπρόσωποί της υπόσχονται αφειδώς.

Έχοντας καεί στον χυλό, οι ψηφοφόροι κουνούν προβληματισμένοι το κεφάλι τους μπροστά στο γιαούρτι και οδεύουν προς την κάλπη – όσοι θα πάνε, τελικώς – χωρίς όρεξη, χωρίς να αισθάνονται ότι ασκούν το ύψιστο δημοκρατικό καθήκον τους, χωρίς να αισθάνονται ότι συμμετέχουν στη μεγαλύτερη γιορτή της Δημοκρατίας, όπως θα σπεύσουν να δηλώσουν πολλοί πολιτικοί μας κατά την ημέρα των εκλογών.

Πιθανότατα την προσεχή Κυριακή ίσως να δούμε μεγαλύτερη αυτοδυναμία στις παραλίες, παρά στην κάλπη. Γιατί η εικόνα του πολιτικού προσωπικού της χώρας αντανακλά πάνω μας και το αντίστροφο.

Για το συγκεκριμένο κλίμα καμία από τις πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτές τις εκλογές δεν μπορεί να θεωρηθεί άμοιρη ευθυνών. Καθεμία, στον βαθμό βέβαια που της αναλογεί, έχει συμβάλει στο γεγονός ότι ο πολίτης πάει στην κάλπη με… μισή καρδιά. Καθεμία παράταξη έχει στις τάξεις της στελέχη που διέψευσαν προσδοκίες, πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των πολιτών, αποδείχθηκαν κατώτεροι των εκάστοτε περιστάσεων.

Και το χειρότερο είναι ότι δεν τους νοιάζει. Πέρα από τον δήθεν προβληματισμό που εκφράζουν στις δηλώσεις τους, οι περισσότεροι πολιτικοί δείχνουν να έχουν αποδεχθεί πλήρως το σημερινό πολιτικό παιχνίδι, όπου οι ιδεολογίες έχουν «ρευστοποιηθεί», η ηθική έχει παραγκωνισθεί, ο τακτικισμός βασιλεύει και το εκλογικό σώμα έχει ολότελα μετατραπεί σε μια ανώνυμη ομάδα-στόχο, κομμάτια της οποίας διεκδικούν οι «μονομάχοι» της πολιτικής σκηνής.

Γι’ αυτό και πιθανότατα την προσεχή Κυριακή ίσως να δούμε μεγαλύτερη αυτοδυναμία στις παραλίες, παρά στην κάλπη. Γιατί η εικόνα του πολιτικού προσωπικού της χώρας αντανακλά πάνω μας και το αντίστροφο. Γιατί όλοι είμαστε συμμέτοχοι – έστω και όχι στον ίδιο βαθμό – στο να στηθεί το παρακμιακό σκηνικό που χαρακτηρίζει τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Μοναδικό παρήγορο στοιχείο η… σιωπή αυτών των εκλογών. Αν δεν είναι στοιχείο πλήρους αδιαφορίας, μπορεί να αποδειχθεί η απαρχή μιας ειλικρινούς διάθεσης εσωτερικού διαλογισμού και γόνιμης αυτοκριτικής. Κάτι που, ακόμη και αν δεν αποτυπωθεί στην κάλπη της προσεχούς Κυριακής, σίγουρα θα αποτυπωθεί σύντομα στην κοινωνία και θα οδηγήσει στη δημιουργία νέων πολιτικών ζυμώσεων.

Αν…

Μέχρι τότε, καλές εκλογές.