Τα λιμνάζοντα νερά βαλτώνουν…
Ενυπόγραφα

Τα λιμνάζοντα νερά βαλτώνουν…

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ένα μέρος του συστήματος αντέδρασε και θα αντιδράσει και στη συνέχεια απέναντι στην κάθοδο του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική. Ξεκινώντας από την ελαφρά ειρωνεία και φθάνοντας έως την πλήρη απαξίωση, ορισμένοι διατεταγμένοι αρθρογράφοι επιχειρούν να αποδομήσουν το προφίλ του νέου υποψηφίου, πριν καλά καλά αυτό δομηθεί.

Γιατί τόση βιασύνη, άραγε; Ο Στ. Θεοδωράκης δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε θα είναι και ο τελευταίος δημοσιογράφος που αλλάζει θέση στην κάμερα κι εκεί που ήταν από πίσω, περνά στο προσκήνιο. Ναι, αλλά υπάρχει μία σημαντική διαφορά σε σχέση με τους υπόλοιπους συναδέλφους που μπήκαν στον στίβο της πολιτικής. Εκείνοι εντάχθηκαν σε ήδη διαμορφωμένους κομματικούς φορείς, ενώ ο Στ. Θεοδωράκης φιλοδοξεί να ηγηθεί ο ίδιος ενός νέου φορέα. Κι εδώ κάπου χαλά η… σούπα.

«Το Ποτάμι» του Στ. Θεοδωράκη μπορεί είτε να «ξεραθεί», είτε να «φουσκώσει» και να παρασύρει αρκετά από τα «φράγματα» ενός κακοφορμισμένου πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, τα νερά του δεν πρόκειται να λιμνάσουν και να βαλτώσουν.

Ένα μέρος του συστήματος, αυτό που αντιπροσωπεύει την Ελλάδα που δύει, αντιστέκεται σθεναρά σε οτιδήποτε είτε δεν έχει μεθοδεύσει το ίδιο, είτε δεν ελέγχει απολύτως. Κι από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει να το απαξιώσει. Μόνο που ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος αυτή η πανικόβλητη προσπάθεια να γυρίσει “μπούμερανγκ” στους… εμπνευστές της.

Ουδείς γνωρίζει εάν ο Στ. Θεοδωράκης και “Το Ποτάμι” του θα καταφέρουν να παρασύρουν το παλιό, ξεθωριασμένο κομματικό κατεστημένο, που προβάλλει την ύστατη προσπάθεια για να διασωθεί. Μπορεί κι αυτό ν΄ αποτελέσει μία μικρή, πρόσκαιρη αναλαμπή στην γκρίζα κι άχαρη καθημερινότητά μας, πριν σβήσει και μας αφήσει στα τόσο… γνώριμα σκοτάδια μας. Μπορεί ν΄ αποδειχθεί όνειρο θερινής νυχτός του δημιουργού του, εν μέσω του κυριολεκτικού και μεταφορικού χειμώνα που περνά η χώρα. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάτι νέο, που -όπως διαφαίνεται μέχρι σήμερα- δεν αποτελεί προϊόν του γνωστού κομματικού σωλήνα, που τροφοδοτούσε μέχρι χθες τη δεξαμενή της ελληνικής πολιτικής.

Όσοι επιλέγουν να κλείνουν τ΄ αυτιά τους στο διαφορετικό, στο καινούργιο, στο αταξινόμητο, είναι όσοι εξακολουθούν να μεταφράζουν ό,τι συμβαίνει γύρω μας, χρησιμοποιώντας “λεξικά” περασμένων δεκαετιών. Όσοι έχουν ίδιον όφελος από τη στασιμότητα και τη συντήρηση και τους προκαλεί πανικό καθετί που ξεφεύγει από το προσεκτικά προσχεδιασμένο μέλλον που έχουν προαποφασίσει για τη χώρα.

Και δυστυχώς το ίδιο “έργο” παρακολουθούμε και στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το προεκλογικό παιχνίδι στήνεται πάνω στα ίδια ξεπερασμένα σκηνικά, με πανομοιότυπα πάνω κάτω “κουστούμια”, με τις ίδιες κουραστικές “ατάκες”, που χρόνια τώρα ακούμε κάθε τέτοια περίοδο. Ακόμη και χώροι που υποτίθεται πρεσβεύουν το νέο, το προοδευτικό, το ριζοσπαστικό, δείχνουν να μην μπορούν να ξεφύγουν από τον σφιχτό εναγκαλισμό των “σκληρών” εσωτερικών διαδικασιών, επιχειρώντας να επιβάλλουν μία πολιτική καθαρότητα αφύσικη και για τούτο ουτοπική.

Για να κλείσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε. “Το Ποτάμι” του Στ. Θεοδωράκη μπορεί είτε να “ξεραθεί”, είτε να “φουσκώσει” και να παρασύρει αρκετά από τα “φράγματα” ενός κακοφορμισμένου πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, τα νερά του δεν πρόκειται να λιμνάσουν και να βαλτώσουν. Κι αυτό από μόνο του θα είναι ένα κέρδος, αν όχι για τον ίδιο τον Στ. Θεοδωράκη, τουλάχιστον για όσους πολίτες έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι υπάρχουν και λύσεις εκτός… συστήματος.

Σχετικά άρθρα

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet